Сёння мы 18-ы раз адзначаем Міжнародны дзень роднай мовы, свята.
Што яно асабіста для мяне? На жаль, досыць невясёлая падстава для роздуму.
Услухайцеся — мовы называюцца роднымі. Як бацькі, як дзеці, як сёстры і браты. Скажыце, як можна не любіць іх, не песціць, не клапаціцца? Як можна грэбаваць альбо адмаўляцца ад іх?
У многіх, дзякаваць Богу, да гэтага не дайшло і ніколі не дойдзе: ёсць людзі, якія шануюць сваё, размаўляюць на мове продкаў. Ёсць тыя, хто з задавальненнем слухае, калі недзе і нехта па-беларуску гутарыць альбо спявае. Але пры гэтым...
Успамінаю вяселле малодшай дачкі і сваё віншаванне маладым — на роднай беларускай мове... Памятаю, як уважліва слухалі мяне. І ніколі не забудуся, як потым казалі, што маё віншаванне было самым прыгожым, «самым класным». У захапленні ад яго была нават гарадская моладзь...
Тады чаму ж, папыталася ў людзей, вы самі па-беларуску не размаўляеце?
Высветлілася, што нехта саромеецца, лічыць мову вясковай, нехта — баіцца памылак, бо не мае дастаткова практыкі, дастаткова ведаў. Але ж скажыце — каму, як не нам, беларусам, вывучаць яе, практыкавацца, размаўляць, паказваць прыклад прыезджым?
На мой погляд, не трэба саромецца таго, што дадзена з нараджэння. І памылак баяцца не варта: хай сёння ваша мова будзе больш нагадваць трасянку... Заўтра яна абавязкова стане лепшай — той, якую вялікі Адам Міцкевіч назваў «найбагацейшай і найчысцейшай з усіх усходнеславянскіх...».
Успомню і яшчэ аднаго паэта, нашага земляка Івана Лагвіновіча:
Мову продкаў назваў я
святыняй найпершай,
суцяшальніцай,
скарбніцай найдарагой;
бо калі б не яна —
не было б гэтых вершаў:
не прарос бы мой талент
у мове другой.
І сапраўды, большую частку жыцця гэты паэт пражыў ва Украіне, але і там не страціў роднасці з мовай бацькоў. А вось мы чамусьці страчваем — дома.
Сёння ўсё чалавецтва адзначае Дзень роднай мовы. Дык давайце ж і мы прымем удзел у гэтым святкаванні.
Што для гэтага трэба? Для пачатку, магчыма, недзе ў краме ці на вуліцы сказаць першыя «калі ласка» і «дзякуй» альбо выбраць менавіта беларускую мову ў банкамаце... Галоўнае, кажуць, пачаць, а той, хто пачаў, — зрабіў палавіну.
Таццяна Маляўка,
Ганцавіцкі раён
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».