«Памідоры цяпер прадаюць хваравітыя нейкія, — піша Таццяна Лукашэвіч. — Ні колеру, ні смаку, ні паху. Адзін чорт, з Турцыі, Іспаніі іх везлі або з Парніковай у Мінску. Разрэжаш адзін такі няшчасны, ён светлым сокам пральецца і садзьмецца, не аддаўшы нічога, што мог бы аддаць памідор.
Іншая справа свойскія, вырашчаныя мамай на агародзе. Яна іх яшчэ з зімы замочвае семкамі, потым прарошчвае ў мокрай тканіне, расаду ў пластыкавых ёмістасцях на падаконніку трымае. Ну а потым усё як доктар прапісаў: высаджвае, палівае, пасынкуе, падвязвае. Кожнае лета палова яе душы застаецца ў гэтых памідорах, і яны ёй плацяць тым жа.
Пакладзеш на дошку такі памідор, а ён — яркі, шчыльны, наліўны. У разрэзе мясісты, сакавіты і такі жывы. Яшчэ крыху, і, здаецца, загаворыць пад тваімі пальцамі. Такія памідоры просяць буйной солі і шмат смятаны. Можна пятрушкі, але гэта справа густу, вядома. Пасля другой лыжкі летняй салаты душа нясецца ў рай. Там і сядзіць, пакуль міска не апусцее. І яшчэ хвілін пятнаццаць пасля гэтага, пакуль прыйдзеш у сябе пасля невыноснага шчасця. Гэта я да чаго: зіма абрыдла, арганізм просіць святла і сонца. І, вядома, маміных памідораў».
Па-ранейшаму заклікаем вас, шаноўныя чытачы, дзяліцца з «Сямейнай газетай» сваімі думкамі, назіраннямі, парадамі, арыгінальнымі ідэямі. Чакаем вашых лістоў.
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
Васілеўскія такія: на Зямлі і ў космасе ліхія!
