Іван Капыловіч. Мой крылаты дзень

Узяў у палон мяне кут — 

Ён строга пра ўсё распытае.

У знакі чым даўся яму,

І сам таго добра не знаю.

Вясёлы і хмурны чаму —

Адказу на тое не маю.

*  * *

Ідзе так спорна жыта ў колас,

Дзён падымаецца настрой.

Я патлумачу сабе ўголас —

Пары дажыўся залатой.

Шпак малады спрабуе крылы —

Бярэ прыступкі вышыні.

Ён неабсяжны свет адкрые,

Які пульсуе ў кожным дні.

Не размінуцца аніколі

Святло і цені таго дня,

Дзе знойдуць плоць і дух спатолю,

Дзе горыч выпіта да дна.

Суцішыць лета боль пакутаў,

Да явы верне спакваля.

Да краю гэтага прыкуты,

Дзе смагу волі наталяў.

Развязваў дзе вузлы тугія

Парой няўдзячнаю, крутой

І мроіў пра часы другія,

Што не кранутыя слатой.

*  * *

Быў у паўкроку я ад смерці

І ёй у вочы паглядзеў.

Таго мне з памяці не сцерці,

Калі на жорны кругаверці

Патрапіў мой крылаты дзень.

Крок у бальнічным калідоры —

Нібы набатныя званы,

Што дух абудзяць непакоры,

Калі за горла возьме гора,

Калі захмараныя дні.

І я з надзеяй азірнуся

На той, няпройдзены мной шлях,

І ні на міг не адракуся 

Ад усяго, на што малюся:

Мая малітва — дзён прасцяг.

Быў я з людзьмі і адзінокі —

Не пакрывіў ні раз душой.

Рабіў упэўненыя крокі

І намаганняў сэнс глыбокі

Ужо, здавалася, знайшоў…

А думкі, чорныя анёлы,

Бясконца круцяць галаву:

Напружваць трэба сілу волі,

Каб не адчайвацца ад болю,

Кажу я сам сабе: жыву!

*  * *

Час помны той, калі

Рунее жыта ў полі

І жураўліны клін

Аклікне наваколле.

Абшар перада мной —

І блізкі, і далёкі:

Ён вабнасцю зямной,

Я з ім не адзінокі.

Я з полем гавару

Аб тым, што перажыта,

Што прычакаў пару,

Што марамі спавіта.

Я вольны быў казак,

Свабодаю натхнёны.

Свабода — добры знак,

Што я ў жыццё ўлюбёны.

Я разам з жытам рос

У град і навальніцу.

Парою буйных рос

Звон каласоў мне сніцца.

*  * *

Бярозы — родныя сястрыцы,

Аблюбавалі той куток,

Дзе ёсць на што глядзець, дзівіцца,

Дзе б’юць падземныя крыніцы,

Зямной жыццёвасці выток.

Як добра бачна наваколле

З той вышыні, што даў ім Бог.

Такая ў іх, бярозаў, доля:

Перамаўляцца з лесам, полем

І слухаць гаману дарог.

Ламалі буры голле, крону:

Як ацалелі — неўгадно.

След застанецца ад урону,

Ў сваю зялёную карону

Зноў прыбяруцца веснім днём.

Калі ўліюся на світанні

У перашэптванне бяроз,

Адыдуць некуды ваганні

І тыя ўсе расчараванні,

Якімі ў гэты свет урос.

*  * *

Уваходжу ў яблыневы сад

І няспешную вяду размову

Часам, калі восень, зарапад, 

Што настройваюць на добры лад

І забытыя падкажуць словы.

Шчэ антонаў многа на галлі —

Рана саду на спакой збірацца.

Не змаўкаюць днямі жураўлі,

Чутны крыкі іх у небе, на зямлі —

Любіць сад у вырай углядацца.

Адзіноты праведны куток

І прытулак бабінага лета.

Сад не раз мяне перасцярог,

Каб абдумваў я свой кожны крок,

Спазнаючы таямніцу свету.

Сніцца саду белы супакой

І начных завеяў баляванне,

Да якіх падаць ужо рукой.

Долі пазайздросціць хто такой,

Што саткана з болю і трывання?

На свае ўсё вернецца кругі —

Сад сябе вясною не пазнае,

Калі ў час пялёсткавай пургі

Першы гром абудзіць берагі

Уладанняў клопатнага мая.