Студэнт і здымнае жыллё: чаго чакаць, на што разлічваць?

Кажуць, што калі падчас вучобы ва ўніверсітэце ты не жыў у інтэрнаце, то і сапраўдны смак студэнцтва не адчуў. Але для многіх хлопцаў і дзяўчат яно звязана са здымным жыллём. Мы папрасілі студэнтаў (былых і цяперашніх) расказаць пра ўласны «кватэрны побыт».

Выпускнік БДУ Аляксандр Шэлегаў на першых курсах вучобы «выбіваў» сабе інтэрнат удзелам у грамадскім жыцці ўніверсітэта, але ў пэўны момант прамяняў яго на здымную кватэру.

— Проста зразумеў: для мяне гэта больш не варыянт. І насамрэч з'явіліся прычыны, каб адмовіцца ад ложкамесца на чацвёртым курсе, як бы дзіўна гэта ні прагучала. У інтэрнаце нельга захоўваць веласіпед, а я люблю паганяць на ім па горадзе, тым больш што ў Мінску для гэтага створаны ўсе ўмовы. Вядома, яго можна пакінуць на дварэ, але гэта небяспечна: і крадзяжы здараюцца, і дождж са снегам моцна псуюць асобныя дэталі. Таксама час ад часу ўзнікалі непаразуменні з суседзямі па пакоі з-за таго, што для мяне галоўнае — праца, а для іх — адпачынак. І менавіта тады я пачаў зарабляць столькі, што ўжо мог дазволіць сабе здымнае жыллё.

Сёння Саша жыве ў двухпакаёвай кватэры разам з двума такімі ж выпускнікамі, як ён сам.

Суседзяў хлопец шукаў праз сацыяльныя сеткі: даў аб'яву і чакаў, пакуль адгукнуцца знаёмыя альбо знаёмыя знаёмых. На яго думку, спачатку лепш вызначыцца з суседзямі і толькі потым ужо разам пачынаць пошукі кватэры.

— Прыкладна паўтара месяца мы патрацілі на тое, каб разгледзець усе варыянты, якія знайшлі ў інтэрнэце. Адабралі каля дзесяці і ездзілі іх паглядзець. Самым галоўным для нас, напэўна, былі месцазнаходжанне жылля і яго плошча. У выніку спыніліся на гэтай кватэры, бо яна ў цэнтры горада і тут можна паставіць нашы веласіпеды, — кажа хлопец і паказвае калідор, прастору якога амаль поўнасцю займаюць два ровары.

Саша жыве ў асобным пакоі, за сцяной — суседзі. Кожны плаціць па 115 долараў у месяц, для маладых спецыялістаў — дарагавата, затое кватэра ўтульная, «з рамонтам» і побач з метро.

— Ніхто не сочыць, у колькі я вяртаюся дадому ці каго прыводжу ў госці. Аднойчы мы запрасілі да сябе шмат сяброў, але, зразумела, стараліся паводзіць сябе ціха, бо гэта ж не наша жыллё, — кажа Саша. — Падабаецца яшчэ і тое, што ніякіх строгіх правілаў наконт прыбірання ў нас няма. Можам і разам парадак навесці, можам і па чарзе «падзяжурыць», а можам за пяць хвілін да прыходу гасцей, як сёння. Гатуем звычайна асобна і ў розны час. Вайны за пліту ці ванны пакой у нас не бывае. Магчыма, таму што мы хлопцы...

Для Андрэя Ждановіча, студэнта пятага курса БНТУ, той факт, што месца ў інтэрнаце яму не дадуць, стаў непрыемным сюрпрызам непасрэдна ў дзень засялення.

— Дагэтуль я там жыў некалькі курсаў, хаця і не меў ніякіх ільгот, але спадзяваўся на лепшае, — успамінае Андрэй. — Напрасіўся пераначаваць у далёкага сваяка і праз сяброў-знаёмых пачаў пошукі кватэры. Як па мне, гэта самы хуткі і надзейны спосаб: табе дакладна не параяць дрэнны варыянт, не падмануць і не кінуць, адабраўшы грошы.

Знаёмы ўзяў Андрэя да сябе на падсяленне, але ў тым жа годзе ён скончыў універсітэт і з'ехаў з Мінска працаваць па размеркаванні. Цяпер пяцікурснік адзін займае другі паверх невялікага дома ў прыватным сектары. Унізе жыве гаспадыня — бабуля 83 гадоў.

— За жыллё плачу 150 рублёў, частку з якіх зарабляю сам, а частку даюць бацькі. Паколькі я дапамагаю гаспадыні па гаспадарцы, то аплату за камунальныя паслугі з мяне не бяруць. У цэлым яна вельмі добра да мяне ставіцца, без залішняй увагі. Ведаю ад сяброў пра такіх гаспадароў, што любяць усунуць свой нос у чужое жыццё. Мне ў гэтым плане пашанцавала. З другога боку, час ад часу бывае сумна аднаму, у інтэрнаце, зразумела, жыццё больш насычанае. Можна было сабрацца вялікай кампаніяй. Зараз да мяне прыходзяць сябры, але гэта ўжо не тое... Асабліва не «пагалдзіш». Гаспадыня хоць і сталага ўзросту, але чуе добра. Бывае, рыхтуюся да кантрольных ці экзаменаў ноччу, хаджу па пакоі туды-сюды, а яна мне ранкам: «Ты чаго не спаў?»

Асноўная праблема, з якой сутыкнуўся Андрэй, жывучы на кватэры, — адсутнасць інтэрнэту.

Гаспадыня ў ім ніякай патрэбы не мела, таму і не праводзіла, а маладому чалавеку, ён, вядома, неабходны: «Падключаць нешта ў сваім доме бабуля адмаўлялася, бо баялася, што за ўсё ёй прыйдзецца плаціць самой. Тады я зрабіў гэта без яе дазволу, але хутка праўда адкрылася: з-за новага кабелю, які я правёў за свой кошт, тэлефонная сувязь стала лепшай. Атрымалася, што і я, і яна засталіся ў выйгрышы».

Студэнт чацвёртага курса БДУІРа Пётр Заяц і рады быў бы засяліцца ў інтэрнат, але месца для яго не хапіла. Затое ўніверсітэт дапамог з пошукамі кватэры.

— Перад пачаткам навучальнага года мне прапанавалі адрасы жылля, дзе чакаюць менавіта студэнтаў. Цяпер я здымаю пакой у кватэры, дзе жывуць і гаспадары — муж і жонка. Прыемныя людзі. Калі засяляўся, яны адразу сказалі: можаш прыводзіць у госці сяброў ці дзяўчыну, ты малады, і мы ўсё разумеем. Гаспадыня нават гатуе мне ежу, я толькі загадзя прадукты набываю. За гэта ёй, вядома, асобны вялікі дзякуй! — кажа Пеця. — А на першым курсе мы з аднакласнікам жылі на кватэры ў жанчыны даволі сталага ўзросту. Дык гэта было няпроста. Яна пастаянна забывалася выключыць ваду ці святло, а пасля абвінавачвала нас. Таму ўсім, хто цяпер знаходзіцца ў пошуках жылля, раю: глядзіце не толькі на ўмовы, але і на гаспадароў. Лепш, калі вы адразу знойдзеце з імі агульную мову.

Пры ўсім камфорце, што сёння ёсць у хлопца, ён бы ўсё роўна не адмовіўся жыць у кватэры без гаспадароў.

У наступным семестры Пеця збіраецца шукаць новае месца, каб здымаць яго разам з сябрамі, тады і грошай прыйдзецца аддаваць больш. За цяперашні пакой яго бацькі плацяць 80 долараў.

— Да таго часу трэба будзе ўладкавацца на працу, каб самому вырашаць пытанне з аплатай. Хочацца цалкам ні ад каго не залежаць, а пакуль гаспадыня чымсьці нагадвае мне маці. Бывае, выходжу куды-небудзь увечары, а яна мне: «Ты куды?» Гэта не дрэнна, проста я адчуваю: надыйшоў час станавіцца дарослым і самастойным.

Ганна КУРАК, студэнтка V курса Інстытута журналістыкі БДУ