...Чарговы раз мы, унукі, з'ехаліся дамоў, «да дзеда», калі яго самога ўжо не было. Не ўставала з ложка і наша бабуля. Яна была амаль без памяці, а таму не магла зразумець, хто да яе прыйшоў і навошта.
Чаго ў гэтым выпадку чакаць гасцям, на што спадзявацца? Пастаяўшы перад ложкам, мы ўжо збіраліся пайсці, калі муж старэйшай сястры раптам загаварыў з бабуляй на яе і сваёй роднай мове:
— Бабуся, цэ я, Васыль, чоловік вашой унучкі Олэны. Вы мэнэ пізнаэце?
Пасля гэтых слоў вочы ў старэнькай застылі ў здзіўленні, у зрэнках прамільгнулі іскрынкі асэнсаванасці, а трохі пазней, нібы вільгаць на донцы свежай крынічкі, запалілася святло такой звычнай для нас... пяшчоты:
— Пізнала, сынок, — сказала бабуля. — Усіх вас пізнала!
...Жыватворная сіла мовы! Менавіта яна — родная — вярнула тады да жыцця нашую бабулю — яшчэ на паўгода.
Алесь ЛІСІЦКІ, г. Петрыкаў
А разам з імі навучанне, сацпакет і нават жыллё.
Беларусь — адзін з сусветных лідараў у галіне здабычы і глыбокай перапрацоўкі торфу.
«Мы зацікаўлены, каб да нас прыязджалі».
