Герой англасакскага свету пазбаўлены спачування, яго мэта — заваяваць і быць паспяховым. Славянскі герой — чалавек, які агітуе за «калгас», ён забываецца пра сябе, каб толькі кагосьці выратаваць, і ставіць грамадскую карысць вышэй за ўласную. Аднак герой заўжды быў, ёсць і будзе, бо вакол яго трымаецца соль зямлі. Такія думкі гучалі падчас круглага стала «Герой нашага часу ў кіно: хто ён».
Прысутныя прафесіяналы паразважалі над прычынамі ўзнікнення герояў і фарміравання іх вобразаў, якія мяняюцца ў залежнасці ад часу, густу, знешніх абставін і нават геаграфіі. Нельга быць занадта кепскім або занадта добрым, бо герой — той чалавек, вобраз якога мы ўсе, незалежна ад узросту, спрабуем пераймаць. Менавіта таму трэба захоўваць сваіх герояў і свае традыцыі.
— На герояў уплываюць абставіны, якія могуць ламаць іх. Калі з усіх бакоў нешта навальваецца, герой павінны прымаць нейкае рашэнне, і ён губляецца ад гэтага. Аднак герой заўжды быў, ёсць і будзе, вакол яго трымаецца соль зямлі, вакол чалавека, якому неабыякавы лёс і сляза дзіцяці, як гаварыў Дастаеўскі, — расказаў Георгій МАРЧУК, пісьменнік, сцэнарыст, драматург, лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Беларусі. — Нам патрэбны донкіхоты, у школьную праграму варта вярнуць Паўку Карчагіна. Ён жыў пад уздзеяннем ідэй, аднак разумеў, што грамадская карысць дае плюс карысці асабістай. Гэта моцная ідэя ўсіх грэчаскіх філосафаў.
— Герой нашага часу ў кіно — гэта дастаткова аб'ёмнае паняцце, ён не азначае ідэал, гэта не бог, на якога трэба раўняцца, — заўважыў Сяргей ПУСКЕПАЛІС, акцёр кіно, рэжысёр, заслужаны артыст Расіі, якога атаясамліваюць з сучасным мужчынскім вобразам героя ў кіно.
Вобраз ролі таленавітага акцёра ў серыяле «Жыццё і лёс» ахарактарызавала Таццяна АРЛОВА, тэатральны крытык, прафесар, доктар філалагічных навук, дацэнт па спецыяльнасці «журналістыка», заўважыўшы, што менавіта такіх персанажаў, прыдатных для ўсіх пакаленняў, не хапае ў нашым мастацтве, бо ў героя Сяргея Пускепаліса ёсць і мужчынская фактура, і глыбокі ўнутраны змест:
— Хаця сфарміраваць вобраз героя спецыяльна цяжка, бо і ў кіно, і ў тэатры гэта стыхійны працэс, па тэме «сучасны герой» нават абараняюць дысертацыі. Аднак ён заўжды мяняецца, з'яўляюцца новыя рэчы, якія ствараюць новыя вобразы.
— Момант індывідуалізма, які сталі нам прывіваць у 90-я гады, калі асабістае шчасце было каштоўнейшым за грамадскае, цяпер праяўляецца ў адносінах многіх да свету па прынцыпе «пасля мяне — хоць патоп». Гэта цалкам няправільна суадносіць з геаграфічнай ментальнасцю нашага насельніцтва. У нас холадна, таму гістарычна ствараліся арцелі, калгасы і іншыя калектывы. Таму я лічу, што наш герой — сумленне. Гэта і вораг, і сябар, і партнёр, і праціўнік, — дадаў Сяргей Пускепаліс.
Павел СУХАРУКАЎ, галоўны рэдактар газеты «Звязда», у сваю чаргу, упэўнены, што, ствараючы нешта, трэба думаць, як зрабіць, каб яно стала карысным не на адно стагоддзе:
— Падспудна ствараючы нешта, трэба рабіць гэта з улікам патрабаванняў сучаснага маладога пакалення. Гэтая складаная задача датычыцца не толькі кіно, але і тэатра, і журналістыкі і іншых сфер. Калі мы не будзем улічваць гэтыя патрабаванні і веянні часу, то вынік не будзе выклікаць у будучага пакалення не толькі пазітыву, але і негатыву. Мы атрымаем індыферэнтнае стаўленне.
Ірына СІДАРОК
Фота Яўгена ПЯСЕЦКАГА
Інтэрв'ю з алімпійскім чэмпіёнам па фехтаванні.
Прафесійна, аператыўна, па-добраму.
