Вецер і Красавік

Марына Дубень

нарадзілася 13 верасня 1994 года ў Бабруйску. Выпускніца філалагічнага факультэта БДУ. Вывучае беларускую мову і літаратуру, настаўнічае, трошкі малюе, вядзе дзённік і піша тэксты для песень. Любіць мультфільмы, «жывыя» лісты і рок-музыку. Ніколі не піша пра каханне.

---

---

Вецер і Красавік

***

абмiне

мяне?

неспакойнае,

непрытульнае,

непрыхiльнае,

незаўважнае i няўмольнае,

непарушнае,

непахiснае —

абмiне мяне?

 

чалавечае,

бессаромнае, беззаганнае,

гучна-спеўнае, зорна-вечнае,

шчыра-слоўнае,

лiрна-п’янае.

проста дыхаць iм —

як ляцець у сне,

гэтак лёгка мне,

гэтак цяжка мне.

толькi iменем,

быццам каменем,

абмiне

   мяне?

       не.

 

***

Неба сiне́е,

Бо служыць для мора люстэркам.

Мора глядзiцца

Ў яго залатыя агнi,

Бачыць у небе

Бясконцую хваляў iстэрыку,

Бачыць дрыготкi туман

I спакой глыбiнi.

 

Бачыцца мору —

Русалкi матляюць хвастамi,

Мроiцца мору —

Квiтнеюць каралы на дне.

Чуе яно,

Як сiрэнавымi галасамi

Зоры-жамчужыны

Цiха спяваюць у сне,

 

Цягнецца целам

Да круглае белае поўнi,

Прагне душою

Блакiтнай нябеснай крывi.

Мора прымае усё

I нiчога не помнiць.

Мора не ведае

вечнай,

як неба,

любвi.

 

***

Брукаванка гудзела гулам,

Не хапала зямлi на плошчы.

Людзi дзеўку вялi агулам

Аж ад самае Белай Рошчы.

 

Яе след праклiналi Богам

I за спіны дзяцей хавалi.

Апускалiся долу доўгiя

Валасы кучаравай хваляй,

 

Прыпадалi да цела важка,

Проста з сонца адлiтай меддзю.

А мужчыны ўздыхалi цяжка,

А жанчыны крычалi: «Ведзьма!»

 

Што з таго, што малая ўзростам

Ды і рост яе невялiчкi?

Абвязалi вяроўкай проста,

Бо «рудыя — усе магiчкi».

 

Выглядалi з-за мамак дзецi.

Той, у чорным, падлiчваў грошы…

А яна ўсё шаптала: «Вецер,

Абдымай мяне, мой апошнi».

 

I ён лашчыў ёй тварык — белы,

Быццам яблыневая квецень.

Там, на плошчы, да ног смела

Падкладалi жанчыны вецце.

 

А праз шэрань нябеснай стомы

Прабiваўcя руды ранак.

«Бачыш, хутка я буду дома,

Дачакайся мяне, мама».

 

Тое вогнiшча выла воем,

Скавытала сырое бярвенне,

Каралеўcкiм здавалася строем

Iльняное дзяўчыны адзенне.

 

Вочы бачылi, але — мала:

Цi агонь абдымаў цела,

Цi то сонца агнём палала,

Цi салома адна гарэла...

 

Ўсё хавае агонь манкi —

Як мірыцца са светам гэткім?..

А на плошчы з-пад брукаванкi

I дагэтуль растуць кветкі.

 

***

Мая птушка — ў клетцы залачонай —

Мне спявае кожны зiмнi вечар.

Твая птушка — з воляй заручона —

Прылятае да цябе, як вецер,

За акном спявае так прыгожа...

Думка не дае мне спаць уночы:

Мая птушка адляцець не можа,

Твая птушка адлятаць не хоча.

 

***

Калі раптам прачнешся ад жаху ўначы

Ў адзінокай кватэры пустой —

Гэты жах ты гарбатай з мелісай лячы,

Бо меліса даруе спакой.

 

Адзіноцтва, здаецца, з’ядае цябе,

Проста ў сэрца карэннем расце —

Разам з корнем імбірным журботы свае

Патапі у гарачай вадзе.

 

Калі цела тваё ціха трызніць вясной

У халодных руках забыцця —

Дзьмухаўцоў залацістых салодкі настой

Верне цёплыя фарбы жыцця.

 

А захопіць туга у свае ланцугі —

Чорнай кавы тады завары:

Горыч кавы адолее горыч тугі —

Прыхавае яе да пары.

 

А калі

             што ні дзень —

                        ды гары ўсё агнём,

Не знаходзіш спакою ў журбе,

Ты заходзь, калі ласка, ў гасцінны мой дом —

У мяне ёсць напой для цябе.

 

***

Усё мне — крах ды звярыны рык,

Усё мне — бой, бо мая вайна,

Усё мне — дзiкi птушыны крык,

Усё мне — вера, і ўсё — вясна.

 

Дзе забыцца, ў якой цiшы,

Дзе — ад сонца адно кiпець?

Гэта бура — не спосаб жыць,

А магчымасць пабачыць смерць.

 

Раз сустрэць яе — то каб так:

Праз маланку, бяду i боль.

Хай у жылах бурлiць вада,

Хай у пену збiвае соль,

 

Каб аднойчы суцiшыць крык

І…

Прыняць у сябе зямлю.

Я люблю цябе, красавiк,

Я бязбожна цябе люблю.