Дажджлівым вечарам мы з мужам завіталі да сябра на гарбатку. Менавіта там і даведаліся пра «Ірму». На той момант гэты ўраган, які руйнаваў усё на сваім шляху, яшчэ толькі набліжаўся да Фларыды. Глеб быў у роспачы. А ўсё з-за сястры, якая ўжо даўно жыве ў гэтым штаце Амерыкі. «Вось толькі што размаўляў з ёй. Кажа, што днямі прыходзіла паліцыя, рэкамендавалі экстранна збіраць рэчы. Дык вось зараз сястра якраз едзе да сяброў у Алабаму».
Нам, дзякуй богу, не пагражаюць такія страшэнныя ўраганы, бо няма акіяна. Але разам з тым дождж практычна не спыняецца апошнія чатыры месяцы. Бацькі скардзяцца: «Усё затапіла. У агарод не ўлезці. Палова бульбы гнілой. Не памятаем, каб было столькі ападкаў запар. Калі ж той дождж ужо скончыцца!» Заўважыла, што і гараджане ў такое надвор'е ходзяць па вуліцы больш пахмурныя, чым заўжды.
А я вось адносна нядаўна палюбіла дождж. Успрымаю яго (ды і іншыя сюрпрызы прыроды) як знак. Што мы, людзі, робім штосьці не так. Што трэба задумацца, пераасэнсаваць, стаць дабрэйшымі.
А яшчэ ў непагадзь мяне грэе думка: без дажджу не будзе вясёлкі. Яна прыйшла мне ў галаву пасля таго, як аднойчы ўлетку трапіла пад залеву. У той дзень прамокла да ніткі. Памятаю, у роспачы зірнула на неба, — а там вясёлка, ды не адна. Ажно дзве.
Хтосьці са скептыкаў скажа: «То ж улетку. Увосень вясёлкі не бывае». Бывае, ды яшчэ якая! Бачыла яе на ўласныя вочы.
Днямі пайшла абедаць на плошчу Якуба Коласа. У падземным пераходзе каля ЦУМа сустрэла жанчыну, у якой некалькі гадоў таму купіла неймаверна ўтульную вязаную хустку. Побач з ёй прадавала вясёлкавыя букецікі стаціцы сівенькая бабулька з кіёчкам. Яна прапанавала мне восеньскія кветкі. «Дзякуй, — адмовілася я. — Мяне дома падобны цуд ужо радуе».
Неўзабаве вярталася праз той пераход на працу. Але бабулькі з сухацветамі ўжо не было. «Няўжо так хутка прадала», — здзівілася я. «Можна сказаць і так, — усміхнулася жанчына з хусткамі. — Уяўляеце, нейкі хлопец пашкадаваў яе і купіў усе кветкі».
Калі выйшла з перахода, убачыла юнака ў вясёлкавай вязанай кручком шапцы. У яго руках была ахапка сухацветаў. Ён стаяў на праспекце пад дажджом і проста так раздаваў пахмурным мінакам гэтую прыгажосць. Працягнуў і мне.
Іду, усмешка на ўвесь твар, у адной руцэ трымаю парасон, у другой — кветкі. Раптам маю ўвагу прыцягнуў злосны крык. Гэта маладая маці сварылася на свайго маленькага сына (ды так, што давяла таго да слёз). Толькі за тое, што хлопчык вырашыў памераць самую вялікую лужыну. Я хуценька падбегла да жанчыны і працягнула ёй свой букецік.
Праз хвіліну зацяжны дожджык скончыўся. Калі я азірнулася, убачыла... вясёлку. Яе трымала ў руках маладая маці і ўсміхалася мне ўслед.
Надзея ДРЫНДРОЖЫК
Мерапрыемства праводзіцца на добраахвотнай аснове.
Не выявіць ні секунды абыякавасці.
