Некалі даўно буслы перамаглі майго суседа: як ён ні адпуджваў, — змайстравалі на слупе гняздо. І цяпер штогод мы маем магчымасць чакаць сваіх птушак, любавацца імі, лічыць галоўкі буслянят і за іх хвалявацца, бо леты бываць розныя, і вялікую сям'ю ў засуху цяжка пракарміць.
Але ж найцяжэй буслам было сёлета, бо неяк раніцай здарылася непапраўнае: суседскі сабака злавіў бусліху, асіраціў траіх буслянят.
Бацька-бусел вельмі перажываў гэту страту, доўга сядзеў побач з буслянкаю, пазіраў на малых. Але ж потым, дзякаваць богу, нідзе не дзеўся — стаў насіць ім ежу.
Хапала яе, не хапала, — бусляняты раслі на вачах і хутка ўжо сталі спрабаваць свае крылы...
Хочацца верыць, што яны — як бы высока ні ўзляцелі — будуць памятаць свайго бацьку, які не пакінуў іх у бядзе, паставіў на крыло. Хоць мог бы (на жаль, як іншыя людзі) і ўцячы ад сваіх дзяцей, абы не гадаваць.
Анатоль Кашэвіч, Лельчыцкі раён
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
Амаль тысяча дзвесце чалавек сабраліся, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
