Малады парашутыст расказаў, якія нечаканасці рыхтуе першы вольны палёт

На скачок з парашутам адважваюцца адзінкі. І тое, як правіла, пасля доўгіх роздумаў. А прафесіяналы толькі за дзень могуць дзесяць разоў апынуцца «пад крылом». Малады парашутыст Антон Кузьменка расказаў, як становяцца «ўладарамі неба» і якія нечаканасці рыхтуе першы вольны палёт.

Антону ўсяго дваццаць пяць, а за яго спінай ужо каля трох тысяч скачкоў. Акрамя таго, ён уладальнік тытула абсалютнага чэмпіёна Еўропы сярод юніёраў па класічным парашутызме і Кубка свету ў дваяборстве.

— Мая «парашутная гісторыя» пачалася дзесяць гадоў таму са звычайнага жадання адчуць, як гэта — апынуцца ў небе. Думаў, скокну адзін раз, атрымаю сваю дозу адрэналіну — і на гэтым усё, — прыгадвае хлопец.

Аднак ажыццявіць задуманае аказалася не так і проста. Можна было зрабіць гэта за грошы, а можна было запісацца на спецыяльныя бясплатныя заняткі па парашутызме для моладзі ў ДТСААФ.

— Вядома, я выбраў другі варыянт. Грошай у мяне не было, затое вольнага часу хапала. Прайшоў падрыхтоўку і пасля трох скачкоў зразумеў: вось і пачалося маё сапраўднае жыццё! Дагэтуль было зусім «не тое».

Камусьці можа падацца, што ісці ў парашутысты ў пятнаццаць гадоў занадта рана, але насамрэч якраз наадварот. Маладым лягчэй адважыцца на экстрым.

— Толькі не трэба думаць, што ўсе страхі знікнуць пасля першага скачка, — папярэджвае Антон. — Хвалюешся і першы раз, і другі, і нават трыццаты раз! Таму што не ведаеш, што цябе чакае ў паветры. Эмоцыі яркія, словамі перадаць немагчыма! Увогуле, першыя некалькі сезонаў ты спрабуеш прызвычаіцца да неба, зразумець яго «філасофію». Затое пасля адчуваеш сябе ў паветры, як птушка.

Цікава, што хлопец зусім не планаваў звязваць сваё жыццё з небам.

— У дзяцінстве займаўся авіямадэляваннем, але гэта іншае. У сям'і я адзіны рамантык, якому захацелася ў вышыню. У бацькоў дык увогуле быў шок, калі яны даведаліся пра мой першы скачок. А маці і цяпер дужа перажывае, калі я на спаборніцтвах.

Па словах Антона, парашутызм не такі ўжо і небяспечны від спорту. Тут галоўнае добра валодаць тэхнікай і ніколі не панікаваць. А на выпадак адмовы асноўнага парашута заўсёды ёсць запасны.

Для таго каб дасягнуць першых сур'ёзных вынікаў, Антону спатрэбілася шэсць гадоў. За гэты час ён паспеў скончыць школу і каледж сувязі, але па спецыяльнасці працаваць не стаў. Куды там! Неба чакае!

— Не буду ўтойваць: часам прагульваў урокі і бег у аэраклуб, — кажа хлопец. — Затое сёння парашутызм — гэта мой асноўны занятак. Я служу ў войску і выступаю за каманду сіл спецыяльных аперацый Узброеных Сіл па парашутным спорце, якая складае аснову нацыянальнай зборнай. Калі толькі пачынаў, марыў, што аднойчы апынуся ў гэтым калектыве і буду выступаць разам з самымі лепшымі парашутыстамі не толькі Беларусі, але і свету. Так і атрымалася.

Здаецца, жыццё Антона падобнае на казку: і праца цікавая, і мары збыліся. Тым не менш па-рамантычнаму прыгожа скачкі з парашутам выглядаюць толькі на відэа, у рэальным жа жыцці ўсё адбываецца крыху інакш. Пастаянныя шум і вецер — неад'емныя спадарожнікі ледзь не кожнага дня спартсмена. Пры гэтым дадайце мудрагелістую і цяжкую экіпіроўку (адзін толькі парашут важыць ад васьмі да трынаццаці кілаграмаў). А за сезон парашутысты ўздымаюцца ў неба каля трохсот разоў.

Як і ў любым іншым прафесійным спорце, тут трэніруюцца да сёмага поту. Нягледзячы на тое, што сезон скачкоў доўжыцца з вясны да восені, зімой парашутысты не адпачываюць — працуюць над сваёй фізічнай формай і адточваюць тэхніку. Літаральна кожны «нябесны крок» даводзіцца да аўтаматызму менавіта на зямлі.

— Зараз я ўжо не ўяўляю сябе без парашута і бясконцых трэніровак. Мэта ў мяне цяпер адна — стаць абсалютным чэмпіёнам свету, — дзеліцца планамі Антон. — Калі б давялося мяняць сферу дзейнасці, усё адно пайшоў бы ў спорт. Стаў бы біятланістам ці хакеістам. Увогуле, маё жыццё па-за аэрадромам такое ж насычае, як і на ім. Люблю катацца літаральна на ўсім: снаўборд, матацыкл, лыжы, горны веласіпед, ролікі і канькі. Таму добрую частку гаража і кватэры займае мой спартыўны інвентар. Не магу нічога з сабой зрабіць — залежу ад вострых адчуванняў, а скачкі з парашутам мне ўжо іх не даюць. Напэўна, перанасыціўся... Калі ў будучыні мае дзеці таксама захочуць стаць парашутыстамі, пярэчыць не стану. Буду толькі рады дапамагчы!

Ганна КУРАК