Мне дзед казаў: лічы зімой завеі,
Ў вясновы час на ручаі зважай,
Калі ў Вялікдзень луг зазелянее —
Чакай пад восень шчодры ураджай!
Я з часам вызнаў шмат прыкмет шчаслівых
На поспех, на каханне, на сяброў.
Я веру, што рамонак квет цнатлівы
Прадкажа лепш, чым безліч мудрацоў.
Мне птах абвесціць: госці каля хаты!
І я па птушках часам варажу.
А шышка з хвоі упадзе калматай —
За падарунак «дзякуй» адкажу.
Няхай старых прыкмет нячутны голас
Нас покрывам надзеі ахіне…
Я за абраз хаваю першы колас,
Каб не апошнім стаў ён для мяне.
Васілеўскія такія: на Зямлі і ў космасе ліхія!
Ідэнтычнасць праз спадчыну.
Беларусь — у тройцы лідараў па захваральнасці.
