Вы тут

Кэтрын Мэнсфілд. Прыгарадная казка


Прыгарадная казка

Містар і місіс Б. утульна сядзелі за снеданнем у чырвоным сталовым пакоі сваёй «зацішнай маленькай калыскі за паўгадзіны шляху ад Сіці».

У каміне палала добрае вогнішча, бо сталовая была адначасова гасцёўняй; вялікія вокны, якія выходзілі ў халодны пусты сад, былі зачынены, і паветра было напоўнена прыемным пахам смажаных яек з беконам, тостаў і кавы. Цяпер, калі нарміраванне прадуктаў нарэшце скасавалі, містар Б. лічыў асабліва істотным грунтоўна паесці перад надзвычай сур’ёзнымі дзённымі справамі. Яму было ўсё роўна, хто што думае: у дачыненні да снедання ён быў сапраўдным англічанінам — ранкам яму проста неабходна было паесці. Без снедання ён хутка проста зваліўся б, і калі нехта казаў яму, што на кантыненце могуць зрабіць палову яго ранішняй працы, паснедаўшы толькі булачкай і кубачкам кавы… то гэты чалавек проста не ведаў, пра што кажа.

Містар Б. быў мажным маладжавым мужчынам, які не змог, на няшчасце, кінуць працу і ўступіць ў армію. На працягу чатырох гадоў ён намагаўся знайсці кагосьці іншага на сваю пасаду, але безвынікова. Ён сядзеў на чале стала і чытаў газету «Дэйлі Мэйл». Місіс Б. была маладжавай маленькай і пухлай жанчынай, падобнай да галубкі. Яна сядзела насупраць мужа і паглядала то на свой адбітак у кафейным сервізе, то са строгасцю, але і з любоўю на захутанага ў сурвэтку маленькага Б., які масціўся ў крэсле паміж імі і тыкаў лыжкай у зваранае ўсмятку яйка.

На жаль! Маленькі Б. быў зусім не тым дзіцём, якога маюць права чакаць такія бацькі. Ён не быў ні тоўсценькім карапузікам, ні пампушкай, ні салодкім пухлянём. Ён быў маленькі для свайго ўзросту, з танюткімі, як макароніны, нагамі, маленечкімі ручкамі з пальчыкамі, падобнымі да кіпцюроў, мяккімі-мяккімі валасамі, на дотык быццам мышыная шэрсць, і вялікімі, шырока расплюшчанымі вачыма. Па нейкай незразумелай прычыне ўсё ў жыцці, здавалася, не падыходзіла маленькаму Б., было надта вялікім і надта страшным. Усё збівала яго з ног, нібы выбівала вецер з-пад яго слабых крылаў — і ён спужана затыхаўся. Містар і місіс Б. ніяк не маглі прадухіліць гэта, ім заставалася толькі падняць яго пасля таго, як бяда здарылася, і запусціць зноў. І місіс Б. любіла яго так, як любяць толькі слабых дзяцей, а калі містар Б. думаў, якім цудоўным хлопчыкам быў яго сын, думаў пра рашучасць гэтага маленькага чалавека, ён… ну, ён… далібог, ён…

— Чаму яйкі ўсе аднолькавыя? — загаварыў маленькі Б. — Чаму няма асобных маленькіх яек для дзяцей і вялікіх яек для дарослых?

— Шатландскія зайцы, — прамовіў містар Б. — Добрыя шатландскія зайцы за пяць шылінгаў і тры пенсы. Давай купім, дарагая?

— Было б няблага, для разнастайнасці, праўда? — адказала ісіс Б. — Патушым.

І яны паглядзелі адно на аднаго праз стол, і паміж імі праплыў шатландскі заяц: з начынкай і ў тлустай падліўцы, а да яго — жэле з чырвоных парэчак ў белым гаршку.

— Можна было б на выходных, — працягвала місіс Б. — Але мяснік абяцаў мне файны кавалак паляндвіцы, і было б шкада…

Так, шкада, але ўсё ж… Божа, як жа цяжка было вырашыць. Зайца ў іх меню даўно не было, але з іншага боку, што можа быць лепшым за сапраўды файную паляндвіцу?

— Вараць яшчэ суп з зайца, — сказаў містар Б., пастукваючы пальцамі па стале. — Лепшы суп у свеце!

— Ого-о-о! — выгукнуў маленькі Б., ды так нечакана і рэзка, што бацькі ўздрыгнулі. — Паглядзіце! Цэлая чарада вараб’ёў зляцелася на наш лужок! — ён памахаў лыжкай. — Паглядзіце на іх! — усклікнуў ён. — Глядзіце!

І пакуль ён гаварыў, нават праз зачыненыя вокны яны пачулі з саду гучны прарэзлівы піск і шчэбет.

— Будзь добрым хлопчыкам, не круціся, калі ласка, — сказала яго маці, а бацька дадаў:

— Не адрывайся ад яйка, хлопча.

— Ды паглядзіце на іх, паглядзіце, як яны скачуць! — закрычаў хлопчык. — Яны ж ні на імгненне не спыняюцца! Думаеш, яны галодныя, тата?

«Чык-чырык-чырык», — шчабяталі вераб’і.

— Можа, лепш на наступным тыдні, — заўважыла місіс Б. — Спадзяюся, зайцы яшчэ застануцца.

— Так. Можа, і лепш, — сказаў містар Б.

Ён знайшоў у газеце яшчэ адну «смачную» аб’яву.

— Ты яшчэ не набывала тыя фінікі з абмежаванай партыі?

— Учора набыла два фунты, — адказала місіс Б.

— Ну, дык фінікавы пудынг таксама добрая рэч, — прамовіў містар Б. І яны паглядзелі адно на аднаго праз стол, і паміж імі праплыў цёмны круглы пудынг, пакрыты сметанковым соусам.

— Было б няблага, для разнастайнасці, праўда? — адказала місіс Б.

Знадворку, на шэрай змёрзлай траве смешныя прагныя вераб’і ўсё скакалі і лапаталі. Яны не спыняліся ні на імгненне. Яны крычалі і білі нязграбнымі крыламі. Маленькі Б., скончыўшы есці яйка, злез са стула і ўзяў хлеб з джэмам, каб з’есці яго ля акна.

— Ну, давайце дамо ім крыху крошак, — папрасіў ён. — Адчыні акно, тата, і кінь ім што-небудзь. Тата, калі ласка!

— Ой, не дакучай, дзіцё, — сказала місіс Б., а бацька дадаў:

— Нельга адчыняць вокны, хлопча. Яшчэ адкусяць табе галаву.

— Але ж яны галодныя, — ледзь не плачучы, закрычаў маленькі Б., і ціўканне вераб’ёў зрабілася падобным да звону маленькіх ножыкаў падчас вастрэння. «Чык-чырык-чырык!» — крычалі яны.

Маленькі Б. кінуў свой кавалак хлеба з джэмам у фарфоравы вазон на падаконніку. Ён шмыгнуў за тоўстыя шторы, каб лепей бачыць, а містар і місіс Б. вярнуліся да абвестак пра продаж тавараў без купонаў: з мая скасавалі харчовыя кнігі. Нялішняй была б цэлая галоўка сыра — для разнастайнасці — і кавалкі сыроў узніклі ў паветры паміж імі, як нябесныя целы.

Нечакана проста на вачах у маленькага Б. вераб’і на шэрай змёрзлай траве сталі расці, змяняцца, не пакідаючы лапатаць і шчабятаць. Яны пераўтварыліся ў хударлявых маленькіх хлопчыкаў у карычневых куртачках, яны танцавалі і бегалі па надворку, скакалі ўверх-уніз і пішчалі: «Хочам есці, хочам есці!»

Маленькі Б. трымаўся абедзвюма рукамі за штору.

— Тата, — прашаптаў ён. — Тата! Гэта не вераб’і. Гэта маленькія хлопчыкі. Паслухай, тата!

Але містар і місіс Б. не слухалі. Ён паспрабаваў яшчэ раз.

— Мама, — прашаптаў ён. — Паглядзі на маленькіх хлопчыкаў. Яны не вераб’і, мама!

Але ніхто не звярнуў увагі на яго дзівацтва.

— Усе гавораць пра голад, — усклікнуў містар Б. — Усё падман! Усё лухта!

Іх белыя твары быццам свяціліся, іх рукі нязграбна боўталіся ў вялікіх куртках, і маленькія хлопчыкі танцавалі.

«Хочам есці! Хочам есці!»

— Тата, — прамармытаў маленькі Б. — Паслухай, тата! Мама, паслухай, калі ласка!

— Сапраўды! — сказала місіс Б. — Якія шумныя птушкі! Ніколі такога не чула.

— Прынясі мне мае пантофлі, дружа, — прамовіў містар Б.

«Чык-чырык-чырык!» — шчабяталі вераб’і.

Куды ж дзелася гэта дзіця?

— Вярніся і дапі сваю смачную какаву, мілы, — паклікала місіс Б.

Містар Б. падняў цяжкі абрус і ціха паклікаў:

— Сюды, пёсік, — але маленькага сабачкі там не было.

— Ён за шторамі, — сказала місіс Б.

— Ён не выходзіў з пакоя, — сказаў містар Б.

Місіс, а пасля і містар Б. падышлі да акна. І яны выглянулі на падворак. Там, на шэрай змёрзлай траве з белым-белым тварыкам, з танюткімі рукамі, якія боўталіся і білі, як крылы, сярод іншых хлопчыкаў скакаў самы маленькі, самы кволы — маленькі Б. Містар і місіс Б. пачулі яго голас над усімі астатнімі: «Хачу есці! Хачу есці!»

Неяк яны адчынілі акно.

— Мы цябе накормім! Усіх вас накормім! Ідзіце хутчэй да нас! Хлопча! Маленькі наш!

Але было занадта позна. Маленькія хлопчыкі зноў сталіся вераб’ямі і паляцелі прэч. І хутка іх было ўжо не ўбачыць, не пачуць.

(1917)

Пераклад з англійскай Кацярыны Балаш

Падрыхтоўка да друку Вольгі Марозавай

 

Выбар рэдакцыі

Грамадства

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».