Нарадзіць «для сябе»
Чакаць, спадзеючыся на лёс, сустрэчы з «мужчынам сваёй мары» альбо асмеліцца, разумеючы, што гады бягуць, нарадзіць дзіця «для сябе»? Нярэдка ў наш час незамужнія маладыя жанчыны выбіраюць другі варыянт. І справа, напэўна, не ў адсутнасці нормаў маралі, а ў тым, што ніхто не мае права забараніць жанчыне выканаць сваё галоўнае, прыродай дадзенае прызначэнне — быць маці.
Вось і ў выпадковай аўтобуснай размове ад сваёй былой вучаніцы даведалася: у адной з яе колішніх аднакласніц, таксама маёй выхаванкі, сын нарадзіўся. З апошняй, дарэчы, праз некалькі месяцаў, ізноў жа ў аўтобусе, давялося сустрэцца асабіста і ўжо з яе вуснаў пачуць:
— А нам ужо чатыры месяцы, паціху расцём...
— Ад душы віншую! — кажу ў адказ і слухаю стрымана-радасны расказ маладой маці. Пра тое, які харошы і прыгожы яе хлопчык, якім асаблівым сэнсам напоўнены цяпер яе дні і што яна ні разу не пашкадавала пра сваё рашэнне, прынятае ў 30-гадовым узросце...
Як будзе далей — жыццё падкажа само. Бо толькі яму і вядома, што правільна, а што — не, што вартае асуджэння альбо, наадварот, заслугоўвае самай шчодрай узнагароды.
Каханне бывае рознае...
Пранесці праз дзесяцігоддзі сумеснага жыцця яркасць і непасрэднасць пачуццяў, ставіцца адно да аднаго з юначай любоўю і пяшчотай... Згадзіцеся, далёка не кожная сямейная пара можа па-добраму гэтым пахваліцца. Куды часцей даводзіцца чуць гісторыі пра побыт і надзённыя праблемы, з-за якіх і здрабнела калісьці вялікае каханне; пра звычку, што даўно замяніла радасць і шчасце.
Таму нельга забыць эпізод, які давялося назіраць на святкаванні юбілею адной цудоўнай і прыгожай жанчыны.
Які яна выдатны прафесіянал, чулы і душэўны чалавек — пра гэтыя і многія іншыя якасці юбіляркі доўга і пранікнёна гаварылі запрошаныя на ўрачыстасць родныя, калегі, сябры. Але найбольш запомнілася віншаванне мужа.
— Каханне бывае рознае — платанічнае, фізічнае і шмат якое яшчэ, — пачаў ён з прачытанага дзесьці. А пасля прамовіў тое, што прасілася з душы: — А я жадаю ўсім такога, як у нас, — сапраўднага!..
Узрушаныя госці дружна закрычалі «горка!», і на нейкі момант здалося, што святкуецца не юбілей, а па меншай меры сярэбранае вяселле. І, гледзячы на закаханых, як у юнацтве, «маладых», хацелася думаць: «Дай Божа, каб такімі словамі кожны муж згадваў пра сваю жонку не толькі праз дваццаць ці трыццаць, але яшчэ праз многа-многа гадоў пасля вяселля».
Ірына МАТУСЕВІЧ
Амаль тысяча дзвесце чалавек сабраліся, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
