Краснаполле, што ў Магілёўскай вобласці, – гэта месца, дзе я нарадзілася. Сюды стараюся вяртацца кожны раз, калі ёсць магчымасць. Раней неяк не задумвалася, якім магло быць гэта месца, калі б не Чарнобыль. Мая бабуля любіла расказваць пра вялікія і прыгожыя вёскі нашага раёна, якіх не стала пасля чарнобыльскай трагедыі. Шкада, што я маленькая не ўмела пісаць, а толькі ўважліва слухала. Бабулі ўжо няма, і тых вёсак таксама. У памяці засталіся толькі ўрыўкі расказаў з рознымі цікавосткамі пра гэтыя вёскі і іх жыхароў.
У гэты раз мне давялося наведаць дзве ўжо не існуючыя вёскі Краснапольскага раёна – Мхінічы і Завадок. Пасля Чарнобыля, каб пазбегнуць марадзёрства, яны былі пахаваныя. Дагэтуль тут былі вялікія паселішчы са сваімі бальніцамі, школамі і дзіцячымі садкамі…
У Мхінічах быў нават свой апцекарскі сад і невялічкі прычал каля рэчкі Каўпіта, дзе можна было пакатацца на лодцы, а побач стаяла лазня. Вёска Завадок амаль уся была заасфальтаваная дарожкамі.
Калі трапляеш у гэтыя мясціны, адчуваеш сябе няёмка. Немагчыма ўявіць, што тут калісьці быў чутны дзіцячы смех. Потым пачынаеш прыглядацца і заўважаеш кветкі на дрэвах. Іх штогод пакідаюць былыя жыхары там, дзе раней стаялі дамы, якія зараз праглынула зямля…
Таццяна ТКАЧОВА
Мерапрыемства праводзіцца на добраахвотнай аснове.
Не выявіць ні секунды абыякавасці.
