Віктар Шніп — імя паэта, які вызначыў свой круг, сваю прастору ў сучасным мастацкім, літаратурным жыцці Беларусі. Кожная новая кніга майстра літаратурнага цэха набывае шырокае гучанне, выклікае цікавасць у чытачоў. Кожная яго новая кніга прымушае нават зайздроснікаў зазіраць на яе старонкі. «Трава бясконцасці» — твор, жанр якога Віктар Шніп вызначыў як дзённікавы раман паэта.
Будзённыя (а мо і святочныя таксама) запісы са штодзённага жыцця мяжуюцца з вершамі. Што гэта? Празаічна-паэтычная хроніка «літаратурнага побыту»? Ці жаданне такім чынам засведчыць ацэнку часу і прасторы, якая насычае свядомасць літаратара мастацкімі вобразамі і сімваламі? Мо гэта канспект будучых раманаў іншых аўтараў?.. А чаму б і не?!. Чаму хронікі, запісаныя ўважлівым і чуйным назіральнікам за навакольнымі працэсамі, карэктным, як мне падаецца, аглядальнікам чужых лёсаў, напоўненыя аўтарскім «Я», не могуць стаць асновай будучай мастацкай гісторыі літаратурнага, культурнага жыцця пачатку ХХІ стагоддзя?!.
Так, у дзённікавым рамане прысутнічае шмат асабістага. Тут і ўласныя сны, і зацемкі сустрэч з роднымі і блізкімі, роднай вёскай Пугачы, трывогі за дзяцей, ды і трывогі за ўвесь свет («28.02.2015. У Маскве ўначы, амаль на Краснай плошчы, застрэлілі расійскага палітыка Барыса Нямцова. Нечакана, але я не здзівіўся. Страшна, што адбываецца ў Расіі...»)... У кнізе хапае гумару. Часам смешнае афарбоўваецца ў розныя колеры і становіцца фрагментам люстэрка, у якое варта, пэўна, угледзецца і праз гады. «9.12.2014. У 1987 годзе споўнілася 100 гадоў з дня народзінаў Алеся Гаруна. Акурат у той сакавіцкі дзень, калі адзначаўся юбілей паэта, супрацоўнік часопіса «Маладосць» Алесь Гаўрон па п'янцы трапіў у міліцыю. Старшы сяржант, які складаў пратакол, раптам перапыніў сваю пісаніну і запытаўся: «Гэта ваш юбілей сёння ўся Беларусь адзначае?» — «Мой!» — упэўнена адказаў Гаўрон. «А што ж вы маўчыцё?! Мы вас дахаты даставім!» — усхапіўся міліцыянер і загадаў адвезці Алеся, куды ён скажа...»
Калаўрот падзей, паэтычных і мастацкіх імпрэз, шчырыя згадкі пра тых, хто сустракаўся і сустракаецца Віктару Шніпу па жыцці, уцягвае ў вір старонак «Травы бясконцасці», нагадвае пра вечнасць здзейсненага, служыць напамінам, што крокі маюць асаблівасць пакідаць сляды. І на пяску, і на вадзе. Ёсць нават сляды ў тых нашых кроках, што спалучаны з дыханнем у суладдзі з часам, у суладдзі з рэчаіснасцю.
Мікола БЕРЛЕЖ
Амаль тысяча дзвесце чалавек збяруцца, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
