Жывым — жывое

«Старое дрэва доўга скрыпіць» — гавораць пра тых, хто, дажыўшы да сталага веку, увесь час заводзіць гаворку пра смерць. Вось і Міхайлаўна ці не штодня «памірае».

— Пара мне, пара, — кажа дачцэ. — Нічога не зробіш — знасіўся арганізм.

— Ну што ты, мамачка, жыві яшчэ, — просіць Таццяна, бо ведае, як шмат, застаўшыся ўдавой, тая гаравала, як шмат працавала, колькі дапамагала і дзецям, і ўнукам...

Але ж цяпер, у старасці, ёй грэх скардзіцца: усе як могуць, клапоцяцца пра яе, шкадуюць... А ў адказ — «адвечная песня».

— Ну вось, дачушка, схадзіла на могілкі, — чарговы раз «зацягнула» матуля, — «пагаварыла» там з вашым бацечкам ды пасля і развіталася. Так што смела магу паміраць.

— Пачакай, мама, — гэтым разам перапыніла яе дачка. — А чаму ж развіталася? Калі ўжо сабралася на той свет, значыць, наадварот, — трэба спатканне прызначаць. Ну, гэтак жа?..

Матулі і мову адняло: не чакала такога адказу, спадзявалася, што «лішні» раз пашкадуюць, а тут...

Дні са два пражыла ў маўклівым роздуме. І пасля яго старую «катрынку» больш не заводзіла. Ды што там — змяніла «рэпертуар».

— Што гэта я паміраць надумала? — ці то ў сябе самой, ці то ў суседак пытае цяпер жанчына. — У мяне ж адзін толькі праўнучак. А трэба і другога, і трэцяга дачакацца, на вяселлі ў большага тупнуць, калі Бог дасць...

Суседкі згодна ківаюць, а пасля між сабой хваляць Таццяну — за тое, што знайшла патрэбныя словы, каб маці перастала гаварыць дурное. Чалавек — пакуль ён жыве — і думаць павінен пра жывое.

Ірына МАТУСЕВІЧ, Дзяржынскі раён