Маё і тваё свята

Правесці юбілейны — дваццаць пяты — Дзень беларускага пісьменства выпаў гонар гораду Іванава. Свята наша мае статус рэспубліканскага, і таму ўвага да яго вялікая і з боку рэспубліканскіх улад, міністэрстваў, мясцовых улад і творчых саюзаў.

Мае ўражанні могуць быть трохі эмацыянальна завышаныя, скажу, чаму. Па-першае, я ехаў у якасці лаўрэата Нацыянальнай літаратурнай прэміі за 2017 год, па-другое, планавалася ў канцэрце прэм’ера нашай з кампазітарам Эдуардам Ханком песні на мае словы «Чую голас дзяцінства далёкі». Прызнацца, я не лічу сябе паэтам, мне дастаткова быць празаікам, драматургам, казачнікам. Проста ад вялікай любові і па-дзякі людзям правінцыйных гарадкоў я складаю словы ў вершы, а кампазітары кладуць іх на ноты. Так нарадзіліся песні пра Давыд-Гарадок, Столін, Жыткавічы, Пінск. І яшчэ выконваць песню на свяце ўдастоена заслужаная артыстка Беларусі, вядомая спявачка Ірына Дарафеева. Можаце ўявіць стан маёй душы. Аднак, патрапіўшы ў надзвычай цёплую, святочную атмасферу горада, я адразу, як і ўсе нашы пісьменнікі (а іх было каля сотні) апынуўся ў вулічнай містэрыі свята, дзе насычаная цікавымі мерапрыемствамі атмасфера ўзяла ўладу і атуліла радасцю далучанасці да нечага значнага і светлага, роднага і блізкага сэрцу.

Часам мы саромемся падзякаваць уладзе, маўляў, усе чыноўнікі без натхнення выконваюць свае функцыі. Памыляемся. Трэба сказаць «вялікі дзякуй» і рэспубліканскім уладам, і абласным, і мясцовым. Само па сабе нічога не робіцца. Свята, на маю думку, адрасавана ўсім яго ўдзельнікам, а найбольш моладзі.

Здзівіў сваёй адметнасцю і арыгінальнасцю канцэрт. І нашу з Э. Ханком песню Ірына Дарафеева выканала вельмі пранікнёна і душэўна. Лічу, што тэма малой радзімы гучала ў кожным канцэртным нумары, і гэта добра, што сцэнарый быў насычаны гісторыяй і днём сённяшнім. Якія таленавітыя і галасістыя калектывы Брэстчыны, а якія гарэзлівыя дзеці ў танцах, нібыта і нас, старэйшае пакаленне, вяртаюць да школьных гурткоў песні ды танцы! Заўважыў, што госці былі не назіральнікамі, а ўдзельнікамі.

Багата чым смачным можна было і падсілкавацца. Але было шмат наведвальнікаў і каля нашых стэндаў з кнігамі. У такі час адчуваеш моцную еднасць са сваім чытачом. Не пашкодзіць і прапаганда беларускай кнігі, бо яна пакуль, на жаль, не так актыўна чытаецца, як хацелася б. Чуў у размовах, як самі местачкоўцы ганарацца сваім горадам. Іванава прыгожы. Я не быў у ім гадоў мо трыццаць. Змены вялікія. У лепшы бок. А з якім густам усе былі апрануты!

Сустрэў знаёмых са сваёй малой радзімы — Століна і Давыд-Гарадка. Яны таксама хвалілі свята. Адчувалася еднасць, душэўны ўздым... Дапамагалі настрою духавыя аркестры, якія я асабліва люблю. Жыхары Іванава ўважлівыя, гатовыя слухаць, нетаропкія, спагадныя, адным словам — сапраўдныя палешукі.

Прызнаюся, пакідаць свята было сумна.

Дзякуй табе, Іванава.

Твой далёкі зямляк Ф. Дастаеўскі казаў праўду, што «прыгажосць ратуе свет».

Георгій МАРЧУК

Фота Вікторыі АСКЕРА