Ніводная рэч у свеце не можа захоўваць цеплыню так, як памяць. Таму ёсць нешта сімвалічнае ў тым, што першая восеньская “Маладосць” гэтага года наскрозь прасякнута прыемнымі і цёплымі ўспамінамі.
Увогуле, што з сябе ўяўляюць гэтыя самыя ўспаміны: яскравую ўспышку ў галаве ці, напрыклад, мелодыю? Яна Нікіфарава напэўна абрала б другі варыянт: “Вельмі яскравая і непадобная да астатніх асоба. І менавіта Ён прынёс у маю рэчаіснасць олдскульнага «Таварыша Маўзэра», аднавіў у памяці старэнькі «Zet» Лявона Артуравіча Вольскага, узрушыў шумным і няўрымслівым «The Offspring»... Калі б можна было параўноваць людзей з прадметамі (не палічыце гэта, калі ласка, за такую папулярную цяпер аб’ектывацыю), то Яго я назвала б радыёлай. Ці нават патэфонам. Бо калі я была з Ім, то з намі ўвесь час была музыка. Пры гэтым яна выклікала нейкую дзіўную і незразумелую настальгію. Што ж казаць пра цяпер, калі Яго няма, а засталася толькі музыка?”.
А вось успаміны Алёны Беланожкі перамяшаліся ў яскравы ягадны кактэйль (менавіта так называецца яе новая падборка вершаў):
“Неба — зорны чарнічнік. Не хочацца спаць.
«Ці працуе апоўначы пошта?»
Я шукаю нагоду табе напісаць,
Што цябе не люблю…
А навошта?
Я не ўмею чакаць. Я не ўмею маніць.
Я абмыла слязьмі сем падушак.
Перасолены месяц над дахам звініць.
Выліваецца мора з ракушак
І сцякае на вусны салёнай слязой,
І змывае з паперы чарніла…
Я збіраю чарніцы прыручаных зор —
Чарнаморскіх…”.
Нехта скажа, што ўсё гэта нейкія не персаніфіцыраваныя (прынамсі для чытача) абстракцыі. Што ж, магчыма і так, але для такіх скептыкаў у нас ёсць успаміны Дзмітрыя Давідоўскага пра яго сустрэчы з Рыгорам Барадуліным: “Працаваць з Рыгорам Барадуліным было адно задавальненне: ён і падкажа, і вельмі карэктна (каб не пакрыўдзіць) зробіць заўвагу. А галоўнае — з ім адчувалася бацькоўская падтрымка. Я, здавалася, усёй сваёй істотай ведаў, быў упэўнены: калі што здарыцца, я маю да каго звяртацца па дапамогу. Дзякаваць Богу, нічога такога не здарылася, але сама гэтая ўпэўненасць, гэтае веданне — вельмі паказальная рэч”.
Нельга не адзначыць і прысвечаны Анатолю Грачанікаву пранікнёны тэкст Міколы Чарняўскага. Вядома ж і тут на абышлося без рэха памяці:
“Не завочна, а ўжо блізка, сам–насам, я сустрэўся з ім восенню 1963–га, калі, працуючы карэспандэнтам Беларускага радыё, прыехаў у родны Гомель у камандзіроўку. Я ўжо ведаў, што Анатоль Грачанікаў працуе ў абласным камітэце камсамола, таму адзначаць камандзіроўку падаўся менавіта туды: хацелася нарэшце пазнаёміцца з паэтам–земляком, чые радкі не–не ды круціліся на языку, здзіўлялі свежасцю ўспрымання жыцця: «Не ў пашане цяпер гармонікі, / іх пакінуў настрой вясёлы. // Вечарамі на падаконнікі узбіраюцца радыёлы...», «Я словы для вершаў сваіх не шукаў / пад вечар дзе–небудзь ля поймы. // Я іх у паходзе ў радкі набіваў, / нібыта патроны ў абоймы...»
Насустрач падняўся высокі прыгожы дзяцюк з капой гладка прычасаных чарнявых валасоў і «барадулінскім носам», што прыдавала яго твару нейкую асаблівую прывабнасць і адметнасць. Прыветна свяціліся глыбокія вочы”.
Акрамя ўсяго гэтага нумар (як заўсёды!) багаты на эксклюзіўныя матэрыялы: тут і працяг перакладаў Чынгіза Айтматава, і (увага!) “Востраў” Васіля Гігевіча, і новыя звесткі пра Сяргея Палуяна, і шмат яшчэ чаго цікавага. Карацей, будзе што ўспомніць!
Мерапрыемства праводзіцца на добраахвотнай аснове.
Не выявіць ні секунды абыякавасці.