Ягадны кактэйль

ЧАРНІЦЫ З ПАНЯМОННЯ

Неба — зорны чарнічнік. Не хочацца спаць.

«Ці працуе апоўначы пошта?»

Я шукаю нагоду табе напісаць,

Што цябе не люблю…

А навошта?

 

Я не ўмею чакаць. Я не ўмею маніць.

Я абмыла слязьмі сем падушак.

Перасолены месяц над дахам звініць.

Выліваецца мора з ракушак

 

І сцякае на вусны салёнай слязой,

І змывае з паперы чарніла…

Я збіраю чарніцы прыручаных зор —

Чарнаморскіх…

Не, я не забыла,

 

Што такое — з тарфянікаў ліпеньскі дым,

Што такое — зубры і Пагоня…

І калі ты раптоўна прыедзеш у Крым —

Прывязі мне чарніц з Панямоння!

 

Буду прагна іх есці на ўскрайку зямлі,

Цалаваць цябе

Чорнымі вуснамі…

 

Тут не знойдзеш чарніцы.

Мы — бач ты! — знайшлі!

Застанемся заўжды — беларусамі!

 

БАРБАРЫС

Сонная нябесная прастора

Хмарамі высоткі абняла.

Лета асыпаецца на горад

Жоўтымі аскепкамі цяпла.

 

Юны жораў адкрывае візу:

Хутка за мяжу! А на мяжы —

Пацеркі рабін і барбарысу

У халоднай восеньскай імжы.

 

Ты гуляеш па апалым леце,

З парку выбягаеш на праспект,

І паштоўка ў тоненькім канверце

Грэе рукі, нібы агняцвет.

 

На паштоўцы — сонца залатое

Запрашае ў казачны ваяж!

Тае сэрца ўлёт, а за шчакою

Тае барбарысавы лядзяш...

 

Мне б ізноў прайсціся днём асеннім

За сабой, па сцежках, след у след —

Там, дзе віншаванка з нараджэннем

Здольная сагрэць увесь Сусвет,

 

Дзе душа гарачая, як прысак,

І дажджом яе не астудзіць...

А на вуснах прысмак барбарысак —

Пацалунак верасня —

Гарыць.

 

ПАРЭЧКІ

У садочку

Каля рэчкі

Дужа смачныя парэчкі:

Чырванеюць, як агонь,

Самі просяцца ў далонь!

 

Сядзе сонца,

Прыйдзе ночка,

Дабяруся да садочка

Па высокім беражку,

Працягну за плот руку…

 

Гаспадар за мной цікуе,

Ягады свае пільнуе.

За руку мяне

Узяў

І да плота прывязаў!

 

Гаспадарык, чалавечак,

Не шкадуй сваіх парэчак:

Я ж не многа іх вазьму,

Толькі гроначку адну!

 

Ты не лайся, не сварыся,

Ідзі ў дом

І спаць кладзіся.

Я нікому не скажу,

Куды па ягады

Хаджу.

 

ЯБЛЫЧНЫ СПАС

Ззяюць нябёсы — блакіту выток,

Сноў залатое раздолле.

Жнівень здымае з аблокаў сярпок,

Жнівень спяшаецца ў поле.

 

Па–над абсягамі выспелых ніў

Ноч разгарнула крылле.

Коціцца поўня — белы наліў —

Плаўна

Па небасхіле.

 

Мяккі туман — нібы палас.

Сыплецца зарапад.

Раніцай прыйдзе на вёску Спас,

Зойдзе ў дзядулеў сад.

 

Мы госця не ўбачым — будзем спаць.

Скажа дзядуля: «Ну-тка!

Дзеці, бяжыце яблыкі рваць!», —

Зацягнецца самакруткай.

 

І мы пабяжым басанож, па траве,

Каб яблычак першым куснуць!

Суседзі — свае асвяцяць у царкве.

А нашы — святыя растуць!

 

Штрыфель, малінаўка, белы наліў —

Сок, пірагі і варэнне!

Кожнаму ўнуку дзед падарыў

Яблыньку ў дзень нараджэння

 

І паўтараў, вучыў кацянят,

Пакуль мы раслі і сталелі:

«Не забывайце, рабяткі, сад,

Каб яблыні не здзічэлі!

 

Не лётайце з ветрам. Свая зямля

Вялікую моц дае.

Трымайцеся побач, бо вы — сям’я,

З яблынькі аднае.»

 

Дзядулі няма. Гады ідуць,

Вярнуцца назад не ўмеюць.

А яблыні кожны год цвітуць,

І яблыкі спраўна спеюць.

 

Сонечны жнівень пакліча нас,

І мы — як адзін, гарадскія —

Прыедзем у вёску на Яблычны Спас

Па яблыкі наліўныя.

 

Сядзем за стол, як малыя — п’ём:

Чай, малако, цукерка.

Пахне дагэтуль яшчэ тытунём

Дзядулева табакерка.

 

Між намі, як водзіцца, мір і лад —

Пайшла на карысць навука.

Дзякуй, дзядуля, табе за сад,

Што ты гадаваў для ўнукаў!

 

АЖЫНА

Дзе ракіта моліцца,

Неба з рэчкі п’е,

Дзе ажыннік колецца,

Ягад не дае,

 

Ветру ціхі подых

Травы калыхне…

На руках пяшчотных

Ты нясеш мяне.

 

А вакол сцяжыны —

Пачакай, зірні! —

Чорныя ажыны,

Белыя агні.

 

Светлячок гуляе

Па тваім брыве,

Ліпень спачывае

У густой траве.

 

Расцвітаюць зоркі.

Хочацца ажын.

Ты бяры, ды толькі

Рукі беражы!

 

Знічкі нам дарыла

Зорнае суквецце.

Я цябе згубіла

Там, у спелым леце,

 

Хуткае каханне

Выпіла да дна

І пайшла світаннем

У жыццё

Адна.

 

Сны твае і мроі

Я ўзяла ў залог.

Гнаўся ты за мною,

А дагнаць не змог.

 

Праклінаеш восень

Ды шукаеш знак,

Як жа адбылося,

Як жа выйшла так,

 

Што прываражыла

Ягадка з куста…

Чорная ажына —

Боль і смаката.

 

МАЛІНАВЫ ЧАЙ

Прыйшоў лістапад.

Імжа, слата

І шэрань паўсюль — вядома!

Дзяўчынка прабеглася без занта.

Дзяўчынка хварэе дома.

 

Прыходзіў урач, напісаў рэцэпт:

Таблеткі, насоўкі, грэлка.

Малінавы чай.

Малінавы плед.

Вінілавая кружэлка.

 

Куды яна бегала пад дажджом,

Пра гэта не скажа маме.

Малінавы чай.

Фотаальбом.

Малюначкі ў Інстаграме.

 

Каму яна піша ўсю ноч радкі,

Для цэлага свету — тайна…

Восень паслабіць свае ціскі,

І ўсё будзе — незвычайна!

 

Прастуда адступіць —

Ці ў першы раз!

Дождж

Вымые эстакады.

Застыне на тратуарах гразь.

Адсыплюцца снегапады,

 

І прымецца зноўку вясна

Цвісці,

Вясёлкавы май настане,

І сонца пакажа, куды ісці,

Калі пазаве каханне!

 

Раскрые абдымкі вялікі свет,

Яваю стануць мары!

…Малінавы чай.

Малінавы плед.

Ружовыя акуляры.

Алёна БЕЛАНОЖКА