Вясёлыя гісторыі чытачоў

Ядомае — вядомае

Люблю бываць у кампаніі рыбаловаў ды паляўнічых: там столькі ўсяго пачуеш!.. А калі пашчасціць, то, можа, і сам перажывеш.

Дык вось. Неяк раз мы з сябрамі — я за рулём — паехалі на штучнае вадасховішча, хацелі парыбачыць. А Пятро, самы малодшы з нас, дык яшчэ і стрэльбу прыхапіў.

— Ці не ў плотак страляць сабраўся? — засмяяліся мы.

— А там паглядзім, — адбрахаўся паляўнічы-пачатковец.

І вось мы прыехалі на месца, разбрыліся па беразе, закінулі вуды... Пётра са стрэльбай пацягнуўся ўсцяж ракі? Ну і няхай.

Клёў у той дзень быў на славу, рыба лавілася хутка, і праз нейкі час мы ўжо сталі падумваць, каб раскладваць вогнішча ды варыць юшку... Як тут на гарызонце ўзнік Пятро — прычым... з трафеямі.

— Дзвюх андатраў падстрэліў, — пахваліўся ён.

— Брашы ды меру знай, — абарвалі яго мы, бо дакладна ведалі: андатраў тут зроду не было!

— А гэта што? — настойваў на сваім паляўнічы.

Усе разам мы сталі глядзець.

— Ды нутрыі ж! — выдаў здагадку я. — Але ж іх, як трусоў ці норак, у клетках трымаюць. Яны ў няволі жывуць.

— Ты дзе іх падстрэліў? — населі на паляўнічага.

— Ды вунь у той канаве, — паказаў на вёску Пятро.

Мы дружна павярнулі галовы і ўбачылі... жанчыну, якая, пільна гледзячы пад ногі (нібы шукаючы што), нетаропка ішла да нас.

Дабра ад яе візіту чакаць не даводзілася: мы мігам сабралі манаткі, селі ў машыну і рванулі з месца. Як потым аказалася, нездарма: жанчына і сапраўды шукала нутрый, якія ўцяклі з дрэнна зачыненай клеткі.

Аднак на гэтым нашы прыгоды не скончыліся, бо з сабой мы, вядома ж, бралі гарэлку. Дык што — яе везці назад?

Адшукалі добрае месца, селі выпіваць... Без юшкі, на жаль і... пакуль, бо пасля нейкай з чарак высветлілі, што ў аднаго з сяброў заўтра — прафесійнае свята!
Прыйшлося нам рабіць падарункі — у выглядзе рыбы, што злавілі надоечы, ды дзвюх падстрэленых нутрый.

— Шапку пашыю, — спланаваў Валодзя (ён жа віноўнік «урачыстасці»). — А што — скуркі выраблю...

— ...Тушкі — я сабакам забяру, — перапыніў яго Пётра. — Глядзі ж, не выкінь...

А мы, шчыра кажучы, і не думалі іх выкідаць: ведалі, што мяса нутрый не проста ядомае, а нават
дыетычнае. Дык чаму б...

Як і варта было чакаць, працяг «банкета» адбываўся на Валодзевай дачы. На славу атрымалася там юшка! Умомант разабралася з чыгунка і мясное рагу...

— А дзе мае тушкі? — перад ад'ездам дадому спытаў Пётра.

— Няма, — адказалі мы.

— Ну, як гэта?.. Некуды ж дзеліся?

— З'еліся, — развёў рукамі Валодзя.

Пятро, рукою прыкрыўшы рот, кінуўся за рог дачы...

Што ні кажы, цікава пабываць у кампаніі паляўнічых-рыбаловаў.
А яшчэ лепш — у цесным гурце сапраўдных сяброў.

Валерый Гаўрыш, г. Чавусы

Раз, два... Узялі!

Гэтую гісторыю я чуў з дзяцінства: калі-нікалі ў вёску да нас прыязджаў дзядзька, бацькаў родны брат. Яны ўдваіх падоўгу сядзелі за сталом, размаўлялі, нешта ўспаміналі. І амаль кожны раз госць расказваў, што ўжо бываў у нашай вёсцы — некалі раней, калі мы ў ёй яшчэ не жылі, а ён працаваў шафёрам — то з Гомеля, то з  Буда-Кашалёва адвозіў у Чачэрск розныя тавары.

Дык вось. Ні самой шашы, ні асфальту ў вёсцы тады не было. Ды што там — не было нават прыстойнай гравійкі: яма на яме...

У адну з іх дзядзькаў грузавік і патрапіў, прычым — нібы ў нерат: ні ўзад, ні ўперад.

А ў кузаве між тым груз. І не абы-які, а скрыні з віном... Як іх давезці да крамы, як выбрацца з гразі, дзядзька зусім не ведаў.

І тут на ягонае шчасце (ён так падумаў) да лужыны падышлі мясцовыя жыхары, прапанавалі дапамагчы — падштурхнуць машыну...

«Якія добрыя людзі ў гэтай вёсцы жывуць!», — узрадаваўся дзядзька. Ён тут жа заняў сваё месца за рулём, завёў грузавік. Мужыкі тым часам абляпілі кузаў: уперліся хто рукамі, хто плячыма (адзін, праўда, неўпрыкмет заскочыў наверх...) і самі сабе гучна загадалі:

— Раз, два, узялі!

Грузавік хіба трошкі зрушыўся з месца.

— Хлопцы, трэба яшчэ! — скамандаваў галоўны з выратавальнікаў. — Слухай маю каманду: «Раз, два...»

Машына зноў кранулася... І нават прасунулася — на нейкі метр... (Скрыня з віном таксама... У бок бліжэйшых кустоў).

...Колькі было скрадзена, я, шчыра кажучы, ужо не помню. Помню, што ўрэшце грузавік з палёгкай выехаў на сушэйшае, што задаволены дзядзька шчыра падзякаваў мужыкам ды паехаў далей.

...Цікава, што мой бацька пра вось гэту «аперацыю» з віном пачуў адразу ж, як толькі пераехаў у вёску. Разам з іншымі мужыкамі ён шчыра смяяўся з недарэкі-шафёра. І толькі потым даведаўся, што за рулём машыны быў яго родны брат.

Яўген Шастакоў, г. Гомель

Не бяры чужога: аддасі сваё

...Мая ўнучка расказвала, як аднойчы, сыходзячы з крамы, забылася на стале пакет. Як быццам, нічога ў ім такога каштоўнага, але ж яна вярнулася, каб забраць. І пры гэтым ледзьве не спазнілася, бо нейкая дзяўчына, убачыўшы «нічыйнае», ужо, што называецца, прыбрала яго да рук.

— Аддай! Гэта маё, — спыніла яе ўнучка.

— Не, маё! — стала тузацца зладзюжка.

На галасы як з-пад зямлі выраслі ахоўнікі.

— Спытайце, што ў гэтым пакеце, і вы адразу ўбачыце: яна не ведае, — прапанавала дзядзькам унучка. — А я — ведаю, бо гэта мой пакет...

Адчуўшы, што справа гэта дабром не скончыцца, зладзейка кінула чужое і задала такога драла, што толькі яе і бачылі...

Гэты эпізод з жыцця ўнучкі нагадаў мне іншы — свой, хоць і досыць даўні.

У той дзень я чарговым разам прыехала ў райцэнтр, і мне там, можна сказаць, пашчасціла — я дастала хлёркі. Моладзь гэты парашок, можа, і не ведае, бо цяпер для ўборкі прыбіральняў чаго толькі няма... А ў нас калісьці толькі хлёрка і была — адзіны сродак, прычым, з вельмі непрыемным рэзкім пахам.

Каб не разносіць яго па вуліцы, не «сеяць» вакол сябе, я акуратна загарнула хлёрку ці не ў сем папер. У выніку атрымаўся ладны і досыць сімпатычны пакунак, з якім можна было ехаць дадому. Праўда, перад гэтым хацела яшчэ зайсці ў сталоўку...

Скрутак палажыла на ўваходзе, каля сцяны. Там, падумала, ён нікому не будзе ні смярдзець, ні замінаць, ні вочы мазоліць... І памылілася, бо, сабраўшыся сыходзіць, убачыла, што пакунка майго няма: як скрозь зямлю праваліўся!

Ці шкадавала я яго? Ну, вядома ж, бо ў гаспадарцы, як той казаў, і трасца прыдасца: па блаце яе даставала ды так старанна пакавала яшчэ...

А з іншага боку не магла, помню, стрымацца ад рогату. Злодзей жа чакаў, што ў скрутку нешта каштоўнае, добрае, што ён зараз пажывіцца. І такі ж пажывіўся!

Карацей, у зладзюг ды зладзюжак праца вельмі цяжкая і небяспечная. Мала таго, што рызыкуюць яны — маёмасцю, добрым імем, свабодай — дык часцяком яшчэ і не ведаюць, а дзеля чаго?

Яўгенія Кулевіч, Смаргонскі раён

Не будзе тое, дык будзе другое

Кажуць, што адно добрае слова можа саграваць аж тры зімовыя месяцы. Не ведаю, як наконт усёй зімы, а вось наконт цэлага аўтобуса — гэта і сапраўды.

...Гады два таму я штодзень ездзіла на работу ў райцэнтр: далёка, за трыццаць кіламетраў. Але самым невыносным была не адлегласць, а, па-першае, аўтобус, які не абаграваўся нават зімой, па-другое — кіроўца, які ніколі нікуды не спяшаўся, хоць пасажыры і падганялі...

Той дзень пачынаўся, як звычайна: золкі ранак, халодны салон, маруда-кіроўца... Мае землякі, з гэтым даўно змірыўшыся, дарогу «скарачалі», як маглі: той-сёй бавіў час у размове, нехта драмаў.

Але вось на адным з прыпынкаў у салон падняўся мужчына гадоў шасцідзесяці, паздароўкаўся і гучна выдаў:

— Весялей, весялей, грамадзяне! Што вы, як апошняе палена ў печ укінулі! Сёння ж пятніца...

І што вы думаеце: людзі адразу ажылі-прачнуліся, заўсміхаліся, загаманілі. Сагрэла думка, што наперадзе і сапраўды — выхадныя, сагрэла... слова. Дакладней — выраз пра апошняе палена. Развітацца з ім, значыць, застацца без цяпла... Пасярод зімы... Твар гаротніка ўявіць няцяжка...

Успамінаючы яго, усякі раз захапляюся: якое ж прыгожае, шчодрае і насамрэч цёплае — жывое роднае слова!..

І якога ж багацця пазбаўляе сябе той, хто яго цураецца.

Ірына Матусевіч, Дзяржынскі раён

Рубрыку вядзе Валянціна ДОЎНАР