На вуліцы — адліга. А ў вёскі зімовая назва — Маразы! Патрапіўшы ў гэты куток Вілейшчыны, я не памыліўся: Маразы маляўніча раскінуліся на ўскрайку бору-лесу. Цішыня, спакой, прыгажосць у кожным дрэўцы, у кожнай елачцы! Вёска ўжо стала паселішчам дачнікаў, толькі адна сям'я застаецца тут зімаваць. Дзякуючы гэтай сям'і Маразы — жывыя!
Гаспадар сям'і Уладзімір Фурс — сапраўдны аптыміст, ён сцвярджае, што жыць у Маразах — самае тое! Карэнны гараджанін, былы інжынер-будаўнік калісьці пасяліўся ў вёсцы і лічыць Маразы сваёй другой радзімай. Са спадарожніцай па жыцці — жонкай Галінай — набылі драўляны дом, рэканструявалі на сучасны лад і, у адрозненне ад сваіх аднавяскоўцаў, ніколі адсюль не з'язджалі.
У канцы сёлетняга студзеня ў Фурсаў была ўрачыстая падзея, нават дзве. Па-першае, паўвека яны жывуць у шлюбе, а па-другое — трыццаць гадоў, як сталі вяскоўцамі. Па прычыне «залатога вяселля» ў Маразы прыехалі дзеці і ўнучкі Фурсаў. Ад цёплай сямейнай сустрэчы, здавалася, і мароз за вокнамі (было мінус пятнаццаць) паступова стаў спадаць. І вось табе — адліга!
— Нашы дзеці і ўнукі (а іх у Фурсаў ажно пяць. — Аўт.) любяць прыязджаць у вёску — тут раздолле: лес, грыбы, сад-агарод, лазня, лыжы, веласіпеды, нават інтэрнэт, — кажа Уладзімір Леанідавіч. — Ад вясны да восені сюды вяртаюцца колішнія жыхары — цяпер дачнікі, і нашы Маразы забываюцца пра сваю зімовую адзіноту.
Анатоль КЛЯШЧУК
Вілейскі раён
Яны з розных прычын засталіся без дому і сродкаў на пражыванне.
Імя адбіралі: калі ў рэгістрацыйны барак уваходзіў чалавек, то ўжо з наступных дзвярэй выходзіў нумар.
Падобныя звароты ад фізічных асоб — не рэдкасць.
