Вы тут

Вясёлыя гісторыі чытачоў


Піць — хваробу лячыць...

Не вам казаць: з некім лёс зводзіць, з некім разводзіць, а потым, здараецца, зводзіць зноў...

У 1970-х гадах мінулага стагоддзя мы са спадарыняй Людмілай разам працавалі на Жлобіншчыне ў камсамоле, які, дарэчы, яе «малітвамі» існуе і цяпер. Больш за тое, ён нават дзейнічае, бо пра сваіх (і не толькі) у гэтай арганізацыі па-ранейшаму помняць: гуртуюць на добрыя справы, дапамагаюць чалавеку, калі той патрапіў у бяду... Вось і мяне знайшлі па газеце — зноў «залічылі ў рады», час ад часу цяпер тэлефануюць, і размаўляем мы тады, вядома ж, не пра сходы і суботнікі, не пра ўзносы ды рэйды. Цяпер можна пагутарыць пра сваё, пра «дзявочае» — шмат што расказаць, а ўжо пачуць...

Мне, напрыклад, цікава было даведацца, што спадарыня Людміла з праваслаўнага шляхецкага роду Зарэцкіх. Раней яна пра гэта ніколі не згадвала. Ды яно і зразумела: дзецям прывіваліся іншыя погляды, і ў маленстве, напрыклад, Люда апантана верыла ў камунізм. Расказвала, што ў дзень выбараў (калі можна іх так называць?) прачыналася а чацвёртай раніцы і тут жа пачынала грукаць — будзіць бацькоў ды суседзяў гучным заклікам: «Усе на выбары!», «Усе на выбары!..»

Потым ёй за гэта, вядома ж, перападала, але малая не здавалася: яе не гнулі ніякія дамашнія «рэпрэсіі»! Яе нават у камсамол прынялі раней за іншых: дамаглася — зрабілі выключэнне.

Карацей, яна шмат што расказвае. Бывае, нават з сумнага насмяешся.

Ну дык вось. Да нейкага і зусім нядаўняга часу ніякіх таблетак яна не піла — увогуле. А тут — скуль ні вазьміся — сэрца прыхапіла, падазрэнне на інфаркт. «Хуткая» прыляцела, яе на насілкі «грузяць», у машыну нясуць. Доктар, на хаду распытвае пра папярэднія сімптомы ды меры, якія прымаліся:

— Што пілі? — удакладняе, маючы на ўвазе лекі.

А хворая ж па-свойму разумее. Кажа:

— «Амарулу».

Доктар слова падобнае чуў: «Амарэта»? Лікёр? Ім, як быццам, не пахне? Таму зноў пытае:

— Калі?

— Даўнавата... На жаль.

— А якімі дозамі?

— Прычым тут дозы, — пачынае злавацца хворая. — У нас бутэлька была. Мы сабраліся з дзяўчатамі — свята адзначыць...

— Яны што — таксама «Амарэтай» лячыліся?

— Мы не лячыліся, а святкавалі, — Людміла кажа, бо яна ж чалавек прынцыповы.  — І не «Амарэтай», а «Амарулай». Гэта расліна такая — паўднёваафрыканская. З яе лікёр там робяць. Сын прывёз.

— Ах вось яно што! — засмяяўся доктар.

І Людміла з палёгкай, што ўсё ж растлумачыла, справу зрабіла,  «адплыла» — страціла прытомнасць.

...Як вядома, добра ўсё, што добра канчаецца. Жанчына, дзякаваць богу і дактарам, выкараскалася, далей жыве. І ведае цяпер, што піць можна не толькі чай ды — пакрысе — «Амарэту» з «Амарулай», а яшчэ і таблеткі.

Соф'я Кусянкова, в. Лучын, Рагачоўскі раён


Хацела як лепей

...Бабулі ноччу

дрэнна спіцца,

Бо многа спраў

на заўтра ёсць:

Прыедзе ўнучка

са сталіцы —

Найдаражэйшы

ў хаце госць!

Здаецца,

«учора» калыхала,

Любіла кніжкі з ёй чытаць,

Спявала,

нешта майстравала,

У парк вадзіла пагуляць...

А сёння

ўжо чакай сустрэчы,

Пячы аладкі — частаваць...

І пацяплее зімні вечар,

Калі былое ўспамінаць.

Унучка здымкі ёй пакажа

З чужых паездак і сваіх,

Пра свет далёкі

штось раскажа,

Які бабуля помніць з кніг...

Адкрыта госця гаварыла,

І дзе была, і што піла...

(А роднай мовы —

не забыла,

Хоць доўга

між чужых жыла!)

Бабуля слухае і чуе:

Пра светлы Рым

і Ватыкан...

Ды ціха нешта маракуе —

На ноч складае

ўласны план.

Унучка спаць,

яна за іголку,

Бо новы клопат захапіў:

Тканіны моцнай

кроіць полку,

Што на спадніцу

дзед купіў...

Да джынсаў

латкі прымярала —

Падбіць калені трэба ёй:

І дзеўка, бачыш,

а парвала...

Хадзіць нядобра

так зімой...

Старанна, спрытна

бабця шыла,

Бо звычка гэтая здаўна:

Хадзіць

у лапленым вучыла

Яе праклятая вайна.

Гадамі новага не знала:

Ў сям'і малодшаю была,

Ёй маці

штось перашывала,

Пакуль на хлеб свой

не пайшла...

Закончыла

ў поўнач працу —

Паклала госці на вачах:

Прачнецца ранкам —

тут жа ўбачыць,

І скажа: «Ой!..»,

ці, можа, «Ах!»

Сама ўстала... Пазірае...

А там — не радасць,

ледзь не плач!..

Майстрыху

ўнучка абдымае:

— Бабулька,

дзякуй і... прабач.

Леанарда Аляшкевіч, г. Смаргонь


Асцярожна, дзверы зачыняюцца...

Некалі ў гады перабудовы накіравалі мяне на практыку ў РАПА — раённае аграпрамысловае аб'яднанне. Там, на месцы, сталі паціху знаёміць са справамі і людзьмі, а нешта я і сам ужо прыкмячаў...

Помню, што адразу і вельмі здзівіла — дзверы ў кабінет намесніка дырэктара заўсёды былі насцеж. Ён і сам іх ніколі не зачыняў, і іншым не даваў. «Вось гэта, думаю, адкрытасць! Вось гэта галоснасць... Усё навідавоку...»

З часам мой новы калега расказаў, чаму.

Многія раённыя начальнікі па калгасных палях ды лугах «рассякалі» тады на «Масквічах-пікапах». Іх называлі яшчэ то «каблучкамі», то «піражкамі», то «бабавозкамі»... Вельмі зручны быў транспарт. Па-першае, на ім можна было нікога не падбіраць, не падвозіць, бо ў кабіне адно толькі месца для пасажыра, а па-другое, фургон вялікі, у ім што заўгодна можна схаваць.

Дык вось як выйшла. Ездзіў той намеснік дырэктара па нейкіх справах і па дарозе сустрэў свайго прыяцеля, трохі падвёз яго, пагаварылі — захацелі выпіць. Збочылі недзе ў краму, купілі, што трэба, і на прыроду, у лес...

Ад'ехалі ад чужых вачэй, аднак пасядзець там не выпала: нейкі вецер узняўся, дождж зацерушыў...

У кабіне «Масквіча» — удвух ды з пляшкай-закускай — таксама не спадручна было. Таму прыяцелі перайшлі ў кузаў, знайшлі там на што сесці, з чаго зрабіць столік і... Выпілі па першай, па другой, па трэцяй, закусілі, вядуць гамонку.

А тым часам міма іх калгасны статак гоняць, пастух за ім следам ідзе, пугай кветкі збівае. Бачыць, што ў машыне пуста — нікога няма, а гутарка аднекуль даносіцца. Чалавеку цікава стала. Ён, што называецца, нос у будку:

— Добры дзень! — людзям кажа.

А начальніку здалося, што гэта ж ён у сваім кабінеце сядзіць... І да яго высокасці хтосьці без стуку без груку...

— Дзверы з тога боку зачыні! — гаркнуў ён.

Ну а пастух нічога такога, відаць, не чакаў і дзвярыма сапраўды як ляснуў...

Прычым ляснуў і тут жа сышоў — свой статак даганяць. А ручка ў дзверцах была толькі знадворку. Так што запёр ён двух прыяцеляў. І запёр надзейна...

Што яны там рабілі, колькі гадзін у «засценках» правялі і што адчувалі (тэлефонаў мабільных і ў паміне тады не было), гісторыя замоўчвае. Але ж, падобна, што ліха аж па горла хапілі, бо знайшлі іх толькі назаўтра.

Вось таму і не дзіва, што той намеснік дзвярэй не зачыняў. Нават праз гады.

Віталь Жураўскі, г. Жодзіна

Рубрыку вядзе Валянціна ДОЎНАР

Выбар рэдакцыі

Рэгіёны

Сок з дастаўкай і з ледзяшамі: на Брэстчыне пачаўся сезон нарыхтоўкі бярозавіку

Сок з дастаўкай і з ледзяшамі: на Брэстчыне пачаўся сезон нарыхтоўкі бярозавіку

Як мы бярозавік куплялі на гандлёвай пляцоўцы лясгаса і ў лясніцтве

Культура

Анатоль Ярмоленка: Нас натхняе беларуская паэтычная класіка

Анатоль Ярмоленка: Нас натхняе беларуская паэтычная класіка

Творчая вечарына народнага артыста Беларусі прайшла ў адной з мінскіх гімназій.