Пра Ажэшку — без пафасу: як пра чалавека, а не бронзавы бюст

19-га чэрвеня а 18-й у Музеі гісторыі беларускай літаратуры адбудзецца трэцяя лекцыя пад назвай “Каханне першае і апошняе” з цыкла адкрытых лекцый Святланы Воцінавай “Сны самотнага дзьмухаўца”, прысвечаных жыццю Элізы Ажэшкі.

Яна рассыпае па старонках лістоў і твораў лацінскія выразы, хоць без іх можна запраста абысціся, і насяляе творы высакароднымі лекарамі, на бюрках якіх апынаюцца падручнікі па фізіялогіі. Пазней захопіць яе і батаніка — на ўзроўні не толькі збору раслін для складання гербарыяў, але і даследавання наменклатуры і сістэматыкі. «Па-сапраўднаму глыбокае пачуццё звычайна ад чужога вока схавана», — напіша яна ў аповесці “У правінцыі”. Хочацца ўдакладніць: глыбокае пачуццё звычайна ад чужога вока схавана, але калі яго перажывае пісьменнік, а тым болей пісьменніца, ды яшчэ такога рамантычнага складу, то яно абавязкова праявіць сябе ў творах.

• Фрэйд мае рацыю:  жанчын прыцягваюць  інтэлект і духоўнасць.
• Што перашкодзіла шчасцю? Версіі “паводле Адлера” і “клеткі”.
• Адзін сівы і з кіем, другі малады. Госці пані Элізы 28 кастрычніка 1899 года.
• Доказ кахання.
• Пакуль смерць не злучыць нас…

Пра адзінае сапраўднае каханне ў жыцці Элізы Ажэшкі — праз новыя знаходкі паміж радкамі яе лістоў.