На бацькоўскім сходзе ў малодшых дзяцей чыйсьці вельмі важны на выгляд тата наладзіў тэатр аднаго акцёра: вучыў настаўнікаў правільна вучыць дзяцей, а бацькоў — правільна гэтых дзяцей выхоўваць. І праз слова прыводзіў у якасці прыкладу свайго Косціка: мы Косціка пастаянна кантралюем... наш Косцік тое, наш Косцік сёе.
Прыйшоўшы дадому, перш-наперш спытаў у малодшых не пра іх, а пра легендарнага Косціка:
— Дзеці, скажыце, а як вучыцца Косцік?
Малодшыя здзіўлена:
— Які Косцік?
— Ваш аднакласнік.
— Няма ў нас такіх аднакласнікаў.
— Як гэта няма, калі яго тата сёння нас «дастаў» на сходзе гэтым Косцікам?
— А як яшчэ можна Косціка назваць?
— Косця, Канстанцін.
Вера цвёрда:
— Тата, у нас няма ў класе ні Косці, ні Канстанціна.
Цяпер сяджу і думаю: гэта я не ў той клас трапіў ці тата Косціка?
* * *
Едзем усёй сям'ёй у машыне, дзеці пастаянна адно з адным сварацца, малодшая перыядычна крычыць і спрабуе адшпіліцца. Я ўсю гэту справу стараюся заглушыць музыкай — на жаль, беспаспяхова.
Старэйшая дачка:
— Тата, скажы, ёсць розніца, калі ты ў машыне едзеш адзін і калі разам з намі?
— Як неба і зямля.
— У якім сэнсе?
— Ну або я спакойна еду адзін, слухаю музыку і атрымліваю задавальненне, або я еду ў вар'яцкім доме і ўвесь час адцягваю ўвагу ад дарогі.
Дачка (пакрыўджана):
— Ты не зразумеў. Я мела на ўвазе, ці адчуваецца па машыне, што ў ёй едзе сем чалавек?
Я (таксама пакрыўджана):
— Па машыне не.
Машыне, у адрозненне ад мяне, сапраўды асабліва без розніцы: аб'ём 3,5 літра, магутнасць 260 конскіх сіл. А вось у таты і аб'ём цярпення меншы, і конскай сілы, на жаль, няма ніводнай.
Павел ХОЛАД
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
Амаль тысяча дзвесце чалавек сабраліся, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
