Старэйшая дачка пасля сняданку:
— Тата, можна з'есці сырок?
— Можна.
Сын:
— Разумныя людзі спачатку ядуць, а потым пытаюцца.
Я:
— А пытацца тады навошта?
— Ну, калі табе дазволяць, значыць, ты ўсё правільна зрабіў.
— А калі не дазволяць?
— Тады будзе не так крыўдна, таму што ты ўсё роўна яго ўжо з'еў.
Вось з якімі каварнымі асобамі даводзіцца жыць пад адным дахам!
Двайняткі прывялі малодшую сястру:
— Тата, мы навучылі Ксенію паўтараць гукі жывёл.
Я:
— Праўда? Ксенія, як кажа кароўка?
— Му.
— А гусь?
— Га.
— А конік?
— І-го-го.
Ускладняю задачу:
— А як кажа тата?
Ксенія (ўпэўнена):
— Бе.
Ну што я магу сказаць? Падобна, што і сапраўды навучылі.
Днямі старэйшая дачка мяне павесяліла:
— Тата, а што гэта за Алеся, з якой ты ў маладосці перапісваўся?
— Адкуль ты гэта ўзяла?
— У цябе ў кніжцы напісана.
— А, проста знаёмая.
— А мама ведае?
Я, абурана:
— Я не разумею такіх пытанняў, можа, ведае, можа, не. У чым праблема?
Дачка, строгім голасам:
— Ты, татачка, думай, што ў кніжках пішаш.
P. S. Хвалюецца за татачку! :)
Поля:
— Тата, ты толькі не палохайся, але ты нам з Верай вінен дзесяць рублёў.
— Нешта я не згадаю, каб я ў вас пазычаў грошы.
— Нам мама вінна дзесяць рублёў.
— Калі мама вінна, мама хай і аддае. Я пры чым?
— Проста ў яе цяпер няма, і яна сказала, каб мы папрасілі ў цябе.
— Можаце перадаць маме, што вы папрасілі.
— Тата?
Аддаў, вядома, куды я падзенуся.
Праўда, неўзабаве высветлілася, што жонка ў іх брала не дзесяць рублёў, а восем, і адкуль узяліся яшчэ два рублі, не зусім зразумела. Мабыць, гэта камісія за банкаўскія паслугі.
Вы спытаеце, чаму такая велізарная камісія? Тут якраз усё проста: у двайнятак — падвойная такса.
P. S. Таму танней пазычаць грошы ў адзіночных дзяцей.
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».