Вы тут

Жыхары Бабіч не хочуць страціць адзіную ў вёсцы грамадскую ўстанову — клуб


Некалі ў Бабічах, што на Брэстчыне, была школа, быў магазін. Цяпер няма нічога, толькі ў памяшканні ранейшай крамы размяшчаецца дом сацыяльных паслуг. Апошні ў Камянецкім раёне. Ён служыць людзям медпунктам, калі прыязджае ўрач, залай пасяджэнняў — калі праводзіцца сход альбо сустрэча з прадстаўнікамі розных службаў, домам культуры — калі выступаюць самадзейныя артысты. А ў астатнія дні гэта сапраўдны клуб па інтарэсах для жыхароў, якіх у вёсцы засталося тры дзясяткі.


Ва­лян­ці­на Пра­ліс­ка.

Мясцовая славутасць

У гэтым клубе мы сустрэлі яго кіраўніцу Лідзію Шамяцюк і жыхарку Бабіч Валянціну Праліска. Валянціна Аляксандраўна — мясцовая славутасць. Яна малюе, спявае, піша вершы-сказанні, пячэ караваі. Яна аптыміст, а яшчэ вялікі аматар прыроды. Вясковая жанчына — самавучка, малюе найчасцей алоўкам, нават шарыкавай ручкай. Некаторыя яе сюжэты нагадваюць анімацыйны рад. Бачыць пенсіянерка за акном буслоў, якія толькі вярнуліся з выраю на сваё гняздо, — і тут жа замалёўвае птушак: як яны стаяць, нават абдымаюцца доўгімі шыямі, як папраўляюць гняздо, як бусел потым носіць ежу сваёй сяброўцы, што выседжвае птушанят. Зламалася бярэзіна побач з домам — Валянціна Аляксандраўна яе тут жа замалёўвае ў альбоме, бо карцінка з гэтым самым дрэвам ва ўсёй красе ў яе ёсць.

— Усё жыццё, колькі сябе памятаю, малюю, — расказвае жанчына. — Калі была маладая, часу вечна не хапала. Працавала ў калгасе, дзяцей гадавала, свая гаспадарка вялікая, адзін час тры каровы з мужам трымалі. Але ўсё роўна... у тры гадзіны ночы, у выхадныя, у святы запісвала, замалёўвала. Бягу, бывала, у сваю родную Мікалаеўшчыну, па дарозе ўбачу акацыю, якая так прыгожа расцвіла. Стаю ледзь не паўгадзіны — любуюся, знаю, што потым намалюю, можа, яшчэ верш напішу.

А яшчэ Валянціна Праліска спявае. Згадвае, як некалі ў школьнай самадзейнасці бліскуча выступала на сцэне. А потым да бацькоў прыехалі са школы і музычнага вучылішча, раілі адпусціць дачку вучыцца ў Брэст. Але бацькі не маглі сабе гэтага дазволіць, бо старэйшы сын вучыўся ў інстытуце ў Львове, трэба было яму дапамагаць. «Так і скончылася мая музычная кар'ера», — з іроніяй згадвае пенсіянерка. Але ж яна не крыўдуе на бацькоў: сама не вельмі хацела з дому ад'язджаць у горад. Пасля сямігодкі дапамагала па гаспадарцы. Рана выйшла замуж. Сусед прыйшоў пасля службы ў марфлоце — як убачыла яго ў бесказырцы ды паласатай цяльняшцы, ёкнула сэрца. Пражылі паўвека разам, дзяцей выгадавалі, дачакаліся не толькі ўнукаў, але і праўнукаў.

Цяпер вось адна. Таму часцей дастае сшытак з ранейшымі творамі, больш перачытвае, чым запісвае. Згадала, як аднойчы муж расказваў пра свайго бацьку, які не вярнуўся з вайны. Ён тады быў найменшы ў сям'і. Калі праводзілі бацьку, трымаў яго за руку — думаў, калі будзе трымаць вельмі моцна, той не захоча адпускаць і не сыдзе ад іх. А потым не верыў пахаванцы. Чакаў яго доўга. З таго аповеду яна напісала доўгі верш-сказанне. І прачытала яго мужу толькі адзін раз, бо дарослы мужчына вельмі расстроіўся, разнерваваўся, доўга не мог супакоіцца.

Але ж больш Валянціна Аляксандраўна піша не пра вайну, а пра прыроду, гэта заўсёды была любімая тэма. І піша, вядома, не толькі для сябе. Шмат яе малюнкаў упрыгожваюць Дом сацыяльных паслуг. Убаку за сталом стаіць калядная звязда. Яе ўпрыгожыла і аздобіла Валянціна Аляксандраўна. Самадзейныя артысты з іншых вёсак нярэдка пазычаюць.

Лі­дзія Ша­мя­цюк.

Культурны і духоўны ачаг

— А колькі караваяў напякла на вяселлі наша Аляксандраўна! — кажа Лідзія Шамяцюк. — Словам, таленавіты чалавек таленавіты ва ўсім.

Лідзія Пятроўна, у мінулым настаўніца пачатковых класаў, — умелы арганізатар і пастаноўшчык усіх мерапрыемстваў. Старшыня сельскага Савета Віктар Міхайлоўскі расказаў, што ў цяперашнім клубе выступалі найлепшыя самадзейныя калектывы раёна:

— У Бабічы няпроста прыехаць, сюды яшчэ трэба трапіць. Паміж калектывамі нават бывае канкурэнцыя за выступленне менавіта ў Бабічах. Бо тут не проста сустракаюць гасцей, а рыхтуюць сапраўднае шоу з боку гаспадароў. Лідзія Пятроўна збярэ ўсіх людзей, хто толькі можа стаяць на нагах, прыходзяць і з суседніх вёсак. Для артыстаў ладзяць цэлую чайную цырымонію, сустракаюць іх пірагамі. Аднойчы з Жабінкі прыехаў калектыў з 28 чалавек. Калі ўбачылі гэты будынак былога магазіна, крыху сумеліся. Маўляў, што гэта за культурная ўстанова. А калі зайшлі, пагаварылі, паспявалі, то і ад'язджаць не спяшаліся.

Адзіную грамадскую ўстанову жанчыны ўладкавалі з любоўю. На падлозе пасланы вытканыя іх рукамі ходнікі. Сцены, сталы ўпрыгожваюць вышыванкі, карціны. Нават даўнішнія фартушкі сваіх маці і бабуль яны прымацавалі ў выглядзе невялікай экспазіцыі. Асобны куток прысвечаны рэлігійнай тэматыцы — сюды ж прыязджае айцец Міхаіл з Трасцяніцы, праводзіць гутаркі, сустракаецца з прыхаджанамі, зусім старых і нямоглых спавядае, перад святам Вялікадня асвячае кулічы. Так што ролю культурнага і духоўнага ачага гэты дом цалкам выконвае. На стале заўважаю вялізны альбом працоўнай славы з фотаздымкамі.

Фотаздымкі, якія не згарэлі

Цікавая аказалася яго гісторыя. Гэтае фатаграфічнае сведчанне дзясяткаў гадоў калгаснай работы выхапілі ледзь не з агню. Калі тутэйшы калгас скасавалі, ці, правільней сказаць, далучылі да іншага, кантора збіралася выязджаць, дакументы альбо вывозілі, альбо палілі. Вось у топку атрымаў накіраванне і гэты альбом, яго ўжо прынеслі ў кацельную, каб спаліць. Але ж качагары пагарталі, можа, каго знаёмага на здымках убачылі — і не здолелі кінуць у агонь — сказалі Лідзіі Пятроўне, яна і забрала рарытэт. Цяпер той грунтоўны альбом у цвёрдым пераплёце ляжыць на пачэсным месцы. Многія дзеці, унукі былых калгасных перадавікоў заходзяць паглядзець. Некаторыя з дазволу гаспадынь забралі фотаздымкі родных — аказалася, у іх сямейных архівах не было такіх, дзе маладыя маці альбо бацька сфатаграфаваныя на сваіх рабочых месцах.

Клуб ці дом — абы не зачынілі

Паводле дакументаў гэты дом называецца клубам, бо знаходзіцца на балансе аддзела культуры райвыканкама. І яго аматары хвалююцца, што ўстанову могуць закрыць. Тым больш што гаворка аб гэтым вялася.

Начальнік аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі райвыканкама Мікалай ГРОМІК расказаў карэспандэнту газеты, што аднойчы ўжо прыязджаў на сход у Бабічы, каб абвясціць людзям, што клуб закрываецца:

— Гэту ўстанову добра ведаю, бываў не раз на іх мерапрыемствах, калі свята вёскі праводзілі, напрыклад. Сюды ж бібліятэчны аўтобус раз на месяц прыязджае, кнігі прывозіць. Але ж установа стратная, прынятае рашэнне яе зачыніць. Толькі як пагаварыў з людзьмі, паглядзеў у вочы гэтым руплівым жанчынам, паабяцаў ім яшчэ хоць на год клуб пакінуць.

На развітанне жыхаркі Бабіч прасілі мяне напісаць у газеце, каб іх установу пакінулі. Не такія ўжо вялікія грошы на яе ўтрыманне выдаткоўваюцца нават у маштабах раёна. У крайнім выпадку айцец Міхаіл гатовы ўзяць гэты дом пад крыло царквы, калі б перадалі яго бязвыплатна альбо за адну базавую велічыню. Бо лягчэй за ўсё павесіць замок і сказаць, што пытанне вырашана.

Святлана ЯСКЕВІЧ

Камянецкі раён

Загаловак у газеце: Каб не павесілі замок

Выбар рэдакцыі

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».

Грамадства

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.

Культура

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.

Грамадства

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.