Мамін дзённік. Маленькі кніжнік, альбо як мы ў бібліятэку хадзілі

Тую пасылку з пошты я несла з асаблівай радасцю, нават хваляваннем. Вяскоўцы з цікаўнасцю назіралі за вялікай скрыняй, якую я трымала ў руках, і, напэўна, спрабавалі здагадацца, што там ляжыць, а галоўнае — ад каго. І першае, і другое я, безумоўна, ведала. Каб не марнаваліся навагоднія цукеркі, якія нам з Арцёмкам так і не ўдалося забраць у рэдакцыі, мая сяброўка-каляжанка вырашыла, што «даедуць» яны з Мінска самі. Аб тым, што прыбыў салодкі падарунак не адзін, стала зразумела, як толькі я ўбачыла пасылку. А калі ўзяла яе ў рукі, усе сумненні развеяліся: там было нешта яшчэ.

Прыйшоўшы дадому, вырашыла не распакоўваць. Пачакаю, пакуль прачнецца Цёмік, і разам паглядзім, што там унутры. Праз амаль фанатычную любоў малога да салодкага я зразумела, ведала, але ў рэшце рэшт гэта яго падарунак, мае ж ён права з'есці некалькі цукерак! Праўда, калі ўскрылі пасылку, на пакунак з імі Арцёмка вялікай увагі не звярнуў: падумаеш, мыш ды мыш (мяшэчак з пачастункамі быў прымацаваны да мяккага сімвала гэтага года і змяшчаўся ў замкнёнай на маланку торбачцы). Малога больш захапіў домік з рознымі фігуркамі і ключыкамі, які мая Веранічка таксама паклала ў каробку. На другі план адышлі і іншыя пачастункі ад каляжанкі, калі Цёмік выцягнуў з пасылкі кнігі.

Прыгожыя, вялікія, з яркімі малюнкамі і маленькімі літарамі — акурат тое, што патрэбна ў гэтым узросце. Казкі Арцёмка слухае ўжо з дзевяці месяцаў (у маі яму ўжо споўніцца два гады), але па-сапраўднаму літаратурай захапіўся ён нядаўна. Спачатку выцягваў кнігі з паліц, перакладаў туды-сюды, часам нават на іх танцаваў, вазіў на сваім трактарчыку. А цяпер і старонкі сам пагартае, і па-свойму раскажа, хто там намаляваны, знойдзе любімага персанажа — Бабу Ягу, якую быццам бы баіцца, але чамусьці вельмі любіць на яе глядзець. Прычым у кожнай кнізе ёсць канкрэтныя персанажы, дзеля якіх ён гартае старонкі: паветраныя шарыкі, шэры воўк, якога збіраюцца з'есці трое парасят, хлопчык, які ходзіць па лужынах басанож...

А на днях Цёмік упершыню пабываў у бібліятэцы. У сапраўднай, вясковай, дзе я некалі праводзіла большую частку свайго вольнага часу. На жаль, ён там быў ледзь не першы наведвальнік за цэлы дзень, таму ўвага малому чытачу была адпаведная. Пакуль я шукала на вокладках патрэбныя мне імёны, Арцём залез на крэсла, скінуў адтуль вялікага мяккага сабаку і прынёс яго ў чытальную залу. Калі я ўвайшла туды праз некалькі хвілін, разам з «га» (так Цёмік называе сабакаў) яны ўжо гарталі кнігі... Адным словам, паход у бібліятэку разнастаіў наш звычайны дзень — адтуль малога за вушы было не выцягнуць.

Тут вы, напэўна, хацелі б мяне пахваліць: маўляў, якая добрая маці, дзіця ў яе кнігамі захапляецца, а не ў гаджэтах сядзіць, свету белага не бачачы. Не спяшайцеся! І нас гэтая халера не мінула. Без мульцікаў, уключаных менавіта на смартфоне (прычым тых, якія ён сам, націснуўшы на адпаведнае акенца, выбярэ), Цёмік не паесць. Скажаце: голад не цётка? Спрабавалі. Яшчэ па свежых слядах скіроўвалі ўвагу на іншыя рэчы, у рэшце рэшт на тэлевізар. Не атрымалася. У свае няпоўныя два гады Цёмік знойдзе цікавы яму відэаролік, націсне крыжык на выплыўшай рэкламе, а таксама суаднясе адпаведныя фігуркі ў дзіцячай гульні на планшэце. І паверце, ніхто яго гэтаму не вучыў!

Відаць, назойлівая любоў да гаджэтаў дзецям перадаецца з малаком маці. Не дарэмна ж разумныя людзі кажуць, каб мы не выхоўвалі дзяцей, а выхоўвалі саміх сябе. Вось карысталіся б мы кнопачнымі тэлефонамі выключна з адной мэтай — тэлефанаваць — усё было б нармальна. А чаго хацець ад дзяцей, якія, быццам трафарэты, пераймаюць нашы дзеянні і паводзіны? Не будзем хлусіць, гэта вельмі зручна: даў малому смартфон і займаешся хатнімі справамі, якіх у жанчын заўсёды хапае. Ці як інакш прымусіць дзіця пасядзець спакойна на якой-небудзь важнай сустрэчы ці ў далёкай дарозе?!

Але ж мы неяк выраслі. І неблагімі людзьмі, здаецца, сталі. І гуляць з цацкамі ўмелі, і бацькоў слухаліся, і з сябрамі цікава праводзілі час. У той жа бібліятэцы, куды хадзілі не толькі каб узяць якую кнігу альбо пагартаць свежыя часопісы, а і нешта абмеркаваць, прымалі ўдзел у імпрэзах, рыхтаваліся да ўрокаў і творчых вечароў. Часам сесці не было дзе (вядома ж, вясковая чытальня). А цяпер там цішыня. Так быццам бы і павінна быць у бібліятэцы. Але цішыня іншая — нават старонкі не шапацяць. Пакуль вось адзін такі Цёмік не наведаецца, няхай цяпер выключна дзеля забавы. Аднак усё ж гэта лепш, чым у смартфоне сядзець.

Вераніка КАНЮТА