У апошнія месяцы работа паліклінік істотна змянілася, што звязана з распаўсюджваннем каранавіруснай інфекцыі. У прыватнасці, пацыенты з прастуднымі сімптомамі і тэмпературай цяпер не прыходзяць да ўчастковага ўрача, а накіроўваюцца праз асобны ўваход у інфекцыйны кабінет. Пра тое, як арганізавана яго работа, як выяўляюць пнеўманію і якія сімптомы яна мае, каму неабходна шпіталізацыя, а таксама пра адсутнасць страху заразіцца, расказала ўрач-інфекцыяніст 31-й гарадской паліклінікі Мінска Аліна САЧУК.
— Як апошнім часам змянілася работа інфекцыйнага кабінета?
— Цяпер ён прымае пацыентаў з тэмпературай. Нават калі яна не вельмі высокая ці проста ёсць сімптомы прастуды — закладзенасць носа, насмарк, болі ў горле, — такія людзі павінны звяртацца да ўрача, мінуючы асноўны паток пацыентаў — з асобнага ўваходу. Прыём вядзецца без амбулаторных картак, толькі з пашпартам. Гэта зроблена, каб абмежаваць рух па паліклініцы людзей з сімптомамі рэспіраторных інфекцый. Кабінет працуе з невялікімі перапынкамі (на 15 хвілін) для кварцавання. Таксама ёсць гадзіна перапынку паміж зменамі, калі ідзе прыборка.
Аглядамі, заборамі мазкоў у хворых на каранавірусную інфекцыю, якія лечацца дома, займаюцца выязныя брыгады. Цяпер у нас штодзень ездзяць тры такія брыгады — у розны час па зменах. Асобна вылучаецца брыгада для забору крыві на тэсціраванне. На сёння мы маем экспрэс-тэсты, гэта паскарае працэс атрымання выніку — у лабараторыі такі тэст выконваецца за некалькі хвілін.
— Куды звяртаюцца людзі з пнеўманіяй?
— У паліклініцы ў першую чаргу — у інфекцыйны кабінет. Калі праводзяцца агляд і рэнтгенаўскі здымак, выяўляецца пнеўманія і пры гэтым ёсць крытэрыі для шпіталізацыі, якія ў нас дакладна прапісаны, пацыент накіроўваецца ў стацыянар. Хворы можа і адмовіцца ад шпіталізацыі, у такім выпадку ён застаецца лячыцца дома. Тады мазок на каранавірусную інфекцыю бяруць спецыялісты інфекцыйнага кабінета.
— Каму неабходна шпіталізацыя?
— Як правіла, людзям старэйшага ўзросту, пацыентам, якія маюць спадарожныя захворванні, што могуць абцяжарыць цячэнне не толькі каранавіруснай інфекцыі, а і любой пнеўманіі. Здараюцца такія нетыповыя сітуацыі, калі пнеўманія працякае без яркай клінічнай карціны, у прыватнасці, без тэмпературы. У такім выпадку мы ўсё роўна бяром мазок на COVІD-19.
— Якія сімптомы ў пнеўманіі?
— Гэта тэмпература, прычым не заўсёды яна вельмі высокая — здараецца, працяглы час трымаецца каля 37 градусаў. Бывае і 37,5, 38, 39. Часам пацыенты скардзяцца, што доўга хварэлі, лячыліся самі, але стан не паляпшаецца, наадварот, становіцца горшы, непакоіць кашаль. Можа быць боль у баках — абодвух ці адным, пачуццё сцягнутасці, штосьці перашкаджае дыхаць. У асноўным, канешне, гэта павышаная тэмпература і кашаль.
— Колькі чалавек за змену цяпер даводзіцца прымаць?
— Бывае па-рознаму, заўсёды больш людзей пасля выхадных. У апошнія дні стала крыху менш зваротаў. Самы пік па захваральнасці ў нас звычайна ў лютым, сакавіку і пачатку красавіка. У гэты час шмат прастуд, грыпу і, адпаведна, пнеўманій — розных. Мы прымаем да 30—40 чалавек у адну ўрачэбную змену. З надыходам цяпла сітуацыя паляпшаецца. Але каля 20 пацыентаў за змену звяртаецца.
— На што ўплывае надыход цяпла?
— Менш становіцца прастудных захворванняў, бо людзі менш пераахалоджваюцца. Летам людзі нячаста хварэюць, бо пачынаецца сезон садавіны і агародніны, мы атрымліваем шмат вітамінаў, у тым ліку вітамін Д дзякуючы вялікай колькасці сонца. Арганізм іх назапашвае, і наш імунітэт становіцца мацнейшы. Вясной тыя запасы, якія мы атрымалі за лета і восень, заканчваюцца, мы пачынаем больш хварэць. Але не трэба забываць, што рэспіраторныя інфекцыі цыркулююць круглы год, гэтак жа як і грып. Дарэчы, ёсць меркаванне, што і каранавірусная інфекцыя не знікне, а стане адным з такіх сезонных рэспіраторных захворванняў. Таму ў любы час года варта максімальна сябе абараняць, у прыватнасці, ад грыпу — з дапамогай вакцыны. Гэта адзін з фактараў, здольных прадухіліць пнеўманію.
— Інфекцыяністы першыя сутыкнуліся з COVІD-19...
— У студзені—лютым усе мы толькі чулі пра яго. Першымі выпадкамі былі замежныя студэнты, якія прыязджалі з канікул, нашы студэнты, якія вучацца за мяжой, людзі, якія ездзяць за мяжу. У той час было да канца незразумела, як сябе ахоўваць. Сёння мы ведаем, што на прыёме пальчатак, маскі і экрана будзе дастаткова. А спачатку мы сапраўды не разумелі: гэта інфекцыя кшталту ліхаманкі Эбола з Афрыкі і варта надзяваць касцюм, ці ўсё ж не? Да таго ж пацыент, на жаль, не заўсёды паведамляе ўрачу поўную інфармацыю, у тым ліку пра тое, якія краіны наведваў. У гэтым заўсёды пытанне.
— Няўжо ў паліклініцы інфекцыяністу не патрэбна поўная ахова?
— Сапраўды, цяпер у нас не такая поўная экіпіроўка, якая яна можа быць. Цалкам абмундзіраванне выкарыстоўваюць выязныя брыгады. Зноў-такі, у стацыянарах у медперсаналу ахоўныя касцюмы. Мы не ў такім цесным кантакце з пацыентам і не аказваем такую дапамогу, як работнікі рэанімацыі, таму ў нас крыху іншыя правілы. Але ўсё роўна гэта ахоўны халат, маска або рэспіратар, экран ці акуляры.
— Ці быў страх заразіцца?
— Асабіста ў мяне — не. Я скончыла медыцынскі ўніверсітэт чатыры з паловай гады таму, інтэрнатуру праходзіла на базе мінскай інфекцыйнай бальніцы, дзе атрымала карысны вопыт. Пасля гэтага працую інфекцыяністам у паліклініцы. Страху не было ніколі — ні падчас інтэрнатуры, ні падчас работы ў паліклініцы.
Да таго ж ёсць куды больш небяспечныя інфекцыі, якія могуць наносіць істотную шкоду арганізму і нашмат хутчэй распаўсюджваюцца, маюць і большую лятальнасць, і вышэйшы працэнт ускладненняў. Зразумела, што каранавірусная інфекцыя да канца не вывучана, мы яшчэ шмат пра яе даведаемся. Але пакуль відавочна, што лятальнасць не настолькі высокая, як у такіх небяспечных хвароб, як чума ці халера.
— Апошнім часам здаецца, што многія з нас расслабіліся і перасталі насіць маскі нават у тым жа грамадскім транспарце. Дзе трэба насіць маску?
— Там, дзе шмат людзей. Канешне, у першую чаргу гэта грамадскі транспарт. У ім я параіла б і пальчаткі — гэта дадатковая ахова, бо мы нават не звяртаем увагу, як дакранаемся да свайго твару. Тут маска і пальчаткі маюць сэнс. Тое самае можна сказаць і пра магазіны. Калі мы ў пальчатках бяром прадукты, да якіх да нас дакраналіся іншыя, гэта прафілактыка не толькі каранавіруса, але і тых інфекцый, якія могуць перадавацца аналагічным шляхам. Надзяваць маску неабходна, калі хварэе хтосьці ў сям'і. Гэта важна найперш для таго, хто хварэе, калі ён наведвае памяшканні агульнага карыстання. Маска надзяваецца, каб абараніць сваіх блізкіх. На вуліцы, калі вы ідзяце не ў кампаніі, яна, канешне, не трэба.
— Ці патрэбна маска, калі ідзеш у паліклініку?
— Магчыма, у гэтым і ёсць сэнс. Нягледзячы на тое, што патокі пацыентаў максімальна размяжоўваюць, людзі могуць не заўважыць аб'яву, пайсці не туды — такое, на жаль, здараецца. Калі ёсць магчымасць, трэба захоўваць дыстанцыю, гэта таксама важная мера прафілактыкі.
Алена КРАВЕЦ
Амаль тысяча дзвесце чалавек сабраліся, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
