Вёскі Шабаны афіцыйна няма два месяцы. 31 сакавіка адпаведным рашэннем Мінскі раённы Савет дэпутатаў скасаваў яе існаванне. Але «прыгаворана» яна была куды раней, яшчэ ў 1970-х. Тады зусім пад бокам у прамзоне пачала будавацца магутная станцыя аэрацыі, якой паводле санітарных нормаў не належыць мець суседства з жылымі масівамі.
Тая прамзона і цэлы сталічны мікрараён якраз і запазычылі назву вёскі, вядомай сама меней з XVII стагоддзя. Цяпер тапонім Шабаны добра вядомы ўсім мінчанам менавіта як раён за кальцавой дарогай.
На працягу трыццаці гадоў павольна зносіўся домік за домікам. У 1999 годзе, паводле перапісу насельніцтва, у Шабанах жылі 19 чалавек. У звестках 2009 года дадзеныя ўжо адсутнічаюць. А людзі жывуць там і дагэтуль, але, як кажуць, на чамаданах. Новае жыллё апошнім жыхарам ужо выдзеленае, сцвярджае мясцовая жыхарка Ніна Сямёнаўна. «Чакаем, пакуль гараж дабудуюць. І адразу паедзем». Але прыгадаць назву новай малой радзімы яна не змагла, скардзячыся на дрэнную памяць: «Памятаю, што далёка-далёка, аж за аэрапорт».
Зараз Шабаны, за выключэннем чатырох апошніх падворкаў, нагадваюць сапраўдную вёску-прывід. Такія пейзажы, пэўна, сустракаюцца ў адселенай зоне адчужэння. Уздоўж колішняй галоўнай вясковай вуліцы цягнуцца рэшткі драўляных платоў, руіны дамоў з бярвення і цэглы. Сустракаюцца закінутыя гаспадарчыя пабудовы, калодзежы і ржавыя калонкі. З боку сталіцы да вёскі вядзе занядбаны асфальт. Дагэтуль растуць пладовыя фруктовыя дрэвы, якія раней абкружалі жылыя дамы.
Землі колішняй вёскі Шабаны аднеслі да аграгарадка Новы Двор.
Дзмітрый Суганяеў
Фота аўтара
А разам з імі навучанне, сацпакет і нават жыллё.
Беларусь — адзін з сусветных лідараў у галіне здабычы і глыбокай перапрацоўкі торфу.
«Мы зацікаўлены, каб да нас прыязджалі».
