Тут табе ўсё ж такі не рэклама

Тут табе ўсё ж такі не рэклама

Калі ласка, адключыце на час спектакля мабільныя тэлефоны.

Гэта звычайна ноччу бывае. Дзесьці на мяжы рэальнасці, паміж сном і явай, калі мінулы дзень згінуў, а новы яшчэ не прыйшоў, і ты, нейкі прыгнечаны ды аголены, раптам уздрыгваеш і, гледзячы за цёмнае, пакрытае павуціннем ценяў акно, чамусьці пытаешся ў сябе: «А што далей?» Аднак, здаецца, далей нічога.

Заслона падае. Мінулае выкочваецца ў залу, сядае побач, паказвае свае скарбы. Вось яны — далікатныя мары ды нерэалізаваныя жаданні... Вось яны — страчаныя моманты, шэрыя блікі, абрыўкі слоў, спрытны выраз у далёкай спрэчцы — усё ў яго далонях. Трымай-ка. Сафіты згаслі.

А можа, нічога з гэтага і не было: п’еса — выдумка, гульня — фальшыўка. Нас вучылі, што сумаваць — грэх, аднак ты ўсё роўна працягваеш моршчыцца, варта толькі згадаць скамечаны квіток у кішэні. Якое там месца? Які твой шэраг? Дзве лічбы, выпадковыя кубікі на стале: адзінка-шасцёрка, двойка-пяцёрка. Ці бачна будзе наогул сцэну?

А калі раптам не, то як з гэтым жыць? Выцягваць шыю? Уставаць у праход? Доўга пакутаваць у перапынку. Глядзець з балкона ў вабны партэр, думаць: «Чаму там не я?» Прасіцца: «Жанчынка, капялюш зніміце». Ці проста змірыцца і прамаўчаць. Працягваць нерухома сядзець: без розніцы, дзе там вісела ружжо ў першым акце.

Вядома, ёсць яшчэ козыр: горда падняцца і ціха сысці ў буфет. У канцы, безумоўна, усе сустрэнемся ў гардэробе.

Куліса прасціной спадае з ложка, аркестр у яме — шоргаты вуліцы за змрочным шклом. Інтрыга глядзіць на цябе водбліскам фары на столі ды хіхікае ў кулачок: «Развязка яшчэ няхутка». Таму круціся не круціся, а заўтра сваё ўсё роўна возьме, выскачыць дзесьці нечакана ў дыялогу. Але цяпер спі, у рэшце рэшт, да відна ты яе ніяк не пазнаеш.

І вось гэты сон, цяжкая коўдра. Доўгая паўза, падораная да званка трэцяга бязлітаснага будзільніка. Не трэба кудысьці спяшацца, рухацца бессэнсоўна. Ранейшае, як самы таленавіты акцёр, цябе ўсё ж такі падманула, прыкідваючыся, што знаходзіцца тут назаўжды. А цяпер ляжыць сярод зваленых дэкарацый (дурных кардонных дрэў ды бутафорскіх аблокаў з ваты), не выглядвае. Выкінь зранку ўсё тое, што яно табе абяцала.

І, калі ласка, не шкадуй пасля авацый рэжысёру.

Страшныя навіны, эфектныя загалоўкі, латэнтная паніка сярод гледачоў у левым і правым бельэтажах — гэта нармальна перад світаннем. Будучыня, вядома, ужо не будзе ранейшай, але і такой, якой яе прадракаюць, таксама не стане. Здаецца, далей нічога? Дарэмна. Нябачны драматург занадта спрытны, каб будаваць прадказальную кампазіцыю (спойлер: тут табе усё ж такі не рэклама). Варта проста трошачкі пачакаць, а калі хочаш баяцца, то бойся. Галоўнае, не адчайвайся.

Антракт прайшоў. Наперадзе — другі акт, таму не спазняйся ў залу ды «калі ласка, адключыце на час спектакля мабільныя тэлефоны».

Сяргей ШАМАТУЛЬСКІ