Нагадаю пра сакрэт трыццацiгадовай даўнiны. У той час на вулiцах старажытнага гарадка Шчучын можна было сустрэць лётчыкаў, якiя штодзень падымалiся на шматкiламетровую вышыню. Тады пра iх службу ведала абмежаванае кола адказных людзей.
Сёння гэта ўжо не сакрэт, бо тых ваенна-паветраных падраздзяленняў тут даўно няма. Адзiн з тагачасных баявых самалётаў МiГ гараджане захавалi на п'едэстале пры ўездзе ў Шчучын. Як напамiн пра слаўнае авiяцыйнае мiнулае райцэнтра. Дарэчы, у горадзе ёсць яшчэ адзiн помнiк-самалёт, таксама з сямейства МiГаў. Гэта крылатая машына ўпрыгожвае пейзаж каля возера.
Першую ўзлётна-пасадачную паласу пабудавалi недалёка ад горада перад Вялiкай Айчыннай вайной. Пасля вызвалення Беларусi ад нямецка-фашысцкiх захопнiкаў авiяцыйная гаспадарка пашыралася, тут базiравалiся дальнiя бамбардзiроўшчыкi, знiшчальнiкi.
Пра гiсторыю падраздзяленняў паветраных абаронцаў можна даведацца ў мясцовым музеi. У экспазiцыi не толькi апiсанне баявога шляху авiятараў, але i фотаздымкi ветэранаў, iх уласныя рэчы, элементы спецыяльнага абмундзiравання. Асаблiва прыцягвае да сябе музей школьнiкаў — многiя хлапчукi мараць калiсьцi сесцi за штурвалы самалётаў, убачыць свой родны горад са шматкiламетровай вышынi.
Яўген ПЯСЕЦКI, фота аўтара
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
Амаль тысяча дзвесце чалавек сабраліся, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
