Некалi Беларусь славiлася сваiмi млынамi — вадзянымi i ветранымi. Ветраныя называлiся проста — вятрак. Хоць той час незваротна мiнуў, але млыны з ветранымi рухавiкамi засталiся ў музеях пад адкрытым небам. У музейным комплексе «Дудуткi» ў Пухавіцкім раёне захаваўся самы стары драўляны шатровы вятрак, пабудаваны яшчэ ў 1905 годзе.
Вядома, цяпер ён — сапраўдны рарытэт i музейная каштоўнасць, помнiк сялянскага дойлiдства i матэрыяльнай культуры Беларусi. Пра гэта ведае i заўсёды расказвае Святлана Багель — супрацоўнiца музея i гаспадыня «Хаты завознiка» на дудуткаўскiм млынаровым падворку. Гэтымi днямi Святлана Рыгораўна паклiкала цiкаўных на вельмi рэдкую «iмпрэзу» — запуск рэканструяванага ветрака. Справа ў тым, што гiстарычны мукамольны агрэгат доўгi час быў на «капрамонце» — рамантавалi яго драўляны механiзм, выраблялi дубовыя дэталi, мянялi падрубу. У час восеньскага народнага свята «Кузьмiнкi» (а гэта свята млынароў i кавалёў), турыстычны аб'ект iзноў «ажыў», запрацаваў, закруцiлiся яго «махi» альбо «лопасцi», пайшлi жорны. Перад запускам, як i належыць, вятрак асвяцiлi на доўгi век i плённую працу.
Святлана Багель даглядае вятрак i праводзiць тут экскурсii ўжо трынаццаць гадоў — яна дасканала ведае асабiстыя гiсторыi майстроў, якiя стварылi гэты цуд, i незайздросную «долю» драўлянага асiлка. У сваiм прыгожым строi, вышытым уласнымi рукамi, яна заўсёды ветла сустракае гасцей у ролi самой жонкi млынара.
Анатоль КЛЯШЧУК
Набор на бюджэтныя месцы павялічыцца.
Колькі ж каштуе гэты важны кампанент здаровага рацыёну зараз?
Не выявіць ні секунды абыякавасці.
