Убачыў свет чарговы, чацвёрты па ліку ў 2020-м годзе (выданне прыходзіць да чытача адзін раз у квартал), выпуск брэсцкага раённага краязнаўчага альманаха «Астрамечаўскі рукапіс».
Краса нумара — раздзел «Чароўныя спевы і паданні спадчыны». «Каляды» — публікацыя, якая звяртае ўвагу да цыкла свят і абрадаў зімовага сонцазвароту. «Адраджэнне» сонца — пачатак новага сонечнага, а разам з ім і аграрнага года (яно абяцала прыход цяпла і святла, прабуджэнне пладаноснай сілы зямлі). Звычай святкавання Новага года таму і з'яўляецца для сялян адным з самых значных каляндарных свят. У гэты перыяд з асаблівай сілай разгортваюцца магічныя абрады ўрадлівасці, якія суправаджаюцца песнямі, танцамі, забавамі», — як з гэтым не пагадзіцца?!
Чытачы «Астрамечаўскага рукапісу» атрымліваюць магчымасць зазірнуць у берасцейскую вёску Гута, з якой карэспандэнтамі па каляднай тэме выступаюць жыхары нараджэннем 1930—1944 гадоў, — Кацярына Якімаўна Качалоўская, Вера Якаўлеўна Каранчук, Вольга Іванаўна Качалоўская, Лідзія Іванаўна Мацкевіч, Кацярына Іванаўна Сац, Марыя Сцяпанаўна Аляксеева, Кацярына Пятроўна Супрунюк. Дарэчы, тэксты раздзелу «Каляды» варта прачытаць і ў школе арганізатарам выхаваўчай работы. Бо ў іх — і пра мясцовыя народныя гульні: «Каляды», «Шчадруха», пра свавольствы моладзі і калядныя абходы. Як не ведаць моладзі, падлеткам вось гэта: «Мы прызнавалі Каляду. А на 13-е прызнавалі Шчодрык. У нас Калядой не звалы. То хадылы большэнство. Ходылы і ўзрослые...» І яшчэ: «І ўжэ под окно подойдыть і спеваюць Шчодрыця. І ўжэ выносяць бліна. Тады кроме бліна ныц не давалы. На Шчодрыка, гэта було 13-е, бліны давалы, ны було ныц, ні канфет, нічога. Хто даст кусочак калбаскі ілі кусочак сала, або бліна памазаны, чы маслом, чы салом — гэто ўжэ як кто...»
Чарговы выпуск краязнаўчага альманаха багаты на публікацыі героіка-патрыятычнага характару (на ваенныя тэмы — і раздзел адпаведны: «Беларусь памятае»). Па традыцыі «Астрамечаўскі рукапіс» уважлівы да праваслаўнай праблематыкі. Відавочна, што рэдактар і ўкладальнік выдання, член Саюза пісьменнікаў Беларусі Аляксандр Валковіч разважліва, грунтоўна пазіцыянуе абсягі праваслаўнага краязнаўства, імкнецца знайсці і ў гэтым кірунку многія важкія драбніцы памяці.
Ізноў даводзіцца выказваць шкадаванне, што работа гісторыка-краязнаўчага характару на рэгіянальным узроўні не дужа заўважана. Пра гэта сведчыць і наклад выдання, якім апякуецца Брэсцкі раённы выканаўчы камітэт. Да яго істотнай падтрымкі далучыць бы нашмат больш шырокую ўвагу... «Астрамечаўскі рукапіс» гэтага, несумненна, варты.
Сяргей ШЫЧКО
Набор на бюджэтныя месцы павялічыцца.
Колькі ж каштуе гэты важны кампанент здаровага рацыёну зараз?
Не выявіць ні секунды абыякавасці.
