Ігумення Гаўрыіла: Каб захаваць краіну, нам трэба не страціць сваіх дзяцей

Царква – гэта духоўная лякарня, куды прыходзяць людзі з усімі сваімі хваробамі, як душэўнымі, так і цялеснымі. Як сказала настаяцельніца Свята-Раства-Багародзічнага стаўрапігіяльнага жаночага манастыра ў Гродне ігумення Гаўрыіла, у Дом Божы ідзе чалавек, каб ачысціць сваю душу і прасіць у Бога ўнутранага міру для сябе і міру з блізкімі.

Глава Царквы – Хрыстос і яна з'яўляецца Домам Божым на зямлі, куды можа прыйсці любы чалавек. Усіх запрашае Гасподзь у свой Дом. Прадстаўнікі царквы не павінны, без блаславення Свяшчэннаначалля ўдзельнічаць у якіх-небудзь палітычных акцыях і мерапрыемствах.

– Галоўны ўдзел для ўсіх нас, – распавядае ігумення, – праваслаўных вернікаў – гэта ўдзел у малітве, як у саборнай, так і ў хатняй, у здзяйсненні добрых спраў, накіраваных на выратаванне душы і на карысць блізкіх.

Аднак, з'яўляючыся хрысціянкай, займаючыся манаствам і духоўнай службай, матухна Гаўрыіла называе сябе грамадзянкай зямной айчыны.

Свяціцель Маскоўскі Філарэт (Драздоў) адзначаў, што для таго, каб быць грамадзянамі нябеснай айчыны, спачатку трэба быць годнымі грамадзянамі зямной айчыны. І, найбольш яркі таму прыклад, гэта жыццё нядаўна спачылага вялікага старца Мітрапаліта Філарэта (Вахрамеева), Ганаровага Патрыяршага Экзарха ўсяе Беларусі, Героя Беларусі, які больш за 35 гадоў з'яўляўся кіраўніком Беларускай Праваслаўнай Царквы. Нарадзіўшыся ў Маскве, і будучы праўдзіва рускім чалавекам, ён вельмі палюбіў Беларусь. Уладыка неаднаразова казаў, што не гэтак важна, дзе ты нарадзіўся ці хрысціўся, але важна, дзе ты служыш Богу, айчыне і людзям.

— Хоць я родам з Саратава, які знаходзіцца на беразе вялікай рускай ракі Волгі, – адзначае ігумення Гаўрыіла, – але маю і беларускія карані. Мой дзядуля нарадзіўся ў Гродне ў 1900 годзе, ды і я сама заканчвала сярэднюю школу ў Жыровіцах, Гродзенскай вобласці. З 1992 года пражываю ў Гродне і па гэты дзень нясу паслухмянасць настаяцельніцы Раство-Багародзічнага манастыра. Таму раз Гасподзь дабраславіў мне тут папрацаваць, то я абавязаная, разам з іншымі насельніцамі памятаць пра тое, што хоць мы сышлі са свету грахоўнага, са свету запалу і спакус у манастыр ратаваць свае душы і маліцца за ўвесь свет, але ў той жа час, мы застаемся грамадзянамі нашай роднай Беларусі. Усе цяжкасці і смутку якой – гэта і нашы смуткі, роўна, як і радасці, і поспехі ў айчыне – гэта і нашы радасці.

На VI Усебеларускім народным сходзе настаяцельніца Свята-Раства-Багародзічнага стаўрапігіяльнага жаночага манастыра з’яўляецца дэлегатам ад «Беларускага саюза жанчын». Яна таксама ўдзельнічала ў I Усебеларускім сходзе.

Дарэчы, Беларуская Праваслаўная Царква ў асобе мітрапаліта Мінскага і Заслаўскага Веніяміна Патрыяршага Экзарха ўсяе Беларусі ўжо ўнесла свае пажаданні, якія могуць быць улічаныя пры распрацоўцы новай Канстытуцыі.

У прыватнасці, ігумення Гаўрыіла звяртае ўвагу на два галоўныя пытанні — духоўнае выхаванне моладзі і ўмацаванне інстытута традыцыйнай сям’і.

— З моладдзю неабходна працаваць больш актыўна, — мяркуе настаяцельніца Гродзенскага манастыра, — бо моладзь — гэта не толькі наша будучыня, але і сучаснасць. Я лічу, мы ў гэтым пераканаліся асабліва ў мінулым годзе. Каб захаваць краіну, нам трэба не страціць сваіх дзяцей.

Важнымі застаюцца рэальныя зносіны бацькоў з дзецьмі, якога б узросту яны не былі. З-за смартфонаў і іншых гаджэтаў, матчына слова і ласка сыходзяць на другі план, бо толькі так, праз непасрэдныя, асабістыя гутаркі, суперажыванні і ўдзел у жыцці дзіцяці, ён зможа зразумець, што ў свеце правільна і рэальна; што ёсць дабро, а што ёсць зло.

— Дзіця павінна жыва і дзейсна бачыць коціка або сабачку, ялінку або бярозку. Яму неабходна ў рэальнасці кранаць рэчы, а не праз смартфоны або планшэты. Зараз дзеці лепш за бацькоў засвойваюць камп’ютарныя тэхналогіі, але празмерна гэтым захапляючыся, яны пачынаюць ісці на раскладанне духоўных, маральных і эстэтычных складнікаў.

Царква выказвае заклапочанасць узроўнем паглыбленнасці людзей сацыяльнымі сеткамі. Таму прапануецца вярнуць урокі маралі і духоўнасці, каб дзеці не забывалі каранёў, а таксама каб шанавалі сваіх бацькоў, выконваючы 5-ю запаведзь Божую і аддана любілі Радзіму, каб стаць яе годнымі грамадзянамі.

— Інстытут сям’і і мацярынства таксама патрабуе ўмацавання і ўдасканалення, — кажа матухна Гаўрыіла. — Каб была нармальная традыцыйная сям’я, дзе няма месца паняццям «бацька № 1» і «бацька № 2».

Гэта ненармальная з'ява, антыхрысціянскія, антыгуманая. Галоўным і першым словам для дзіцяці, было, ёсць і павінна заставацца “МАМА” ... гэта святое слова. Мама – гэта зямны Анёл – захавальнік свайго дзіцяці, нават дарослага. Нездарма сказана, што шчаслівы той чалавек, пакуль жывыя яго бацькі.

Такім чынам, праваслаўная царква заўсёды клапоціцца пра будучыню нашай дзяржавы. Сучаснае грамадства жыве не толькі для сябе і цяперашнім днём, але абавязана турбавацца аб будучых пакаленнях. Як нам нашы продкі захавалі краіну і ўсё тое, што ёсць для нас у багацці, так і мы павінны не толькі захаваць і не разбурыць краіну, але і прымножыць ранейшыя дасягненні, поспехі і набыцця. Трэба захоўваць і аберагаць інстытут сям'і. Бо здаровая, паўнацэнная сям'я, блаславёная Богам – гэта моцная аснова і падмурак любой дзяржавы. І хай захоўвае нас усіх Гасподзь і Царыца Нябесная па малітвам усіх святых, у зямлі Беларускай прасіялых.

Аліса СКІБА