Міхась МІРАНОВІЧ
На маёй малой радзіме — у вёсцы Старына на Ушаччыне — чалавека невялікага росту называюць карапетам. А яшчэ ёсць вясёлы народны танец з прыгожай мелодыяй для невысокага танцора, які таксама мае назву «карапет».
Вось ад гэтага ўжо напаўзабытага, але пацешнага слоўца я і ўтварыў найменне літаратурнай формы, якую сёння прапаную чытачам, — карапеткі. Дарэчы, іх напісалася так шмат, што рыхтую да выдання цэлы зборнік.
Буслы дзяцей прыносяць людзям,
А ўдовай Ганне — кум Фядот…
* * *
Ва ўласнай хаце тэрарыстку маю:
Штомесячна палучку вымагае.
* * *
Вопратка ўпрыгожвае кабету,
Асабліва — яе адсутнасць.
* * *
— Дарогу дай мне, ціхаход! —
Смаўжу сказала Чарапаха.
* * *
Дзяўчаты любяць маладых?
Я — малады пенсіянер!
* * *
Для грэшнікаў стварылі пекла,
А цешчу — для мужчын жанатых...
* * *
Дурны заўжды ўсё цвёрда знае,
Разумны — часам сумняваецца.
* * *
Ён быў «вась-вась» з кім трэба,
Хоць па жыцці — Пець-Пець…
* * *
Ёсць бландзінкі ад прыроды,
Але шмат — ад пергідролю.
* * *
Жаніўся — быў Іван-царэвіч,
Пажыўшы з жабай — дурнем стаў.
* * *
Завяліся думкі ў галаве,
Хоць, здаецца, так засцерагаўся!
* * *
Збіраецца ўраджай рукой рупліваю,
Пакуль гаспадароў няма на дачы…
* * *
Каб не глядзела жонка коса,
Дадому не прыходзь касы.
* * *
Калі ў год Казы ты быў казлом,
Застанешся ім жа і ў год Малпы!
г. Віцебск.
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».