Нататкі шматдзетнага таткі

Сын вярнуўся з рэпетыцыйнага тэсціравання па рускай. Жонка пытаецца:

— Ну як напісаў?

— Калі пяцьдзясят балаў са ста набяру, будзе добра.

Я:

— А калі шэсцьдзясят?

— Увогуле выдатна.

— А калі семдзесят?

— Калі семдзесят... значыць маю работу з чыёйсьці пераблыталі.

(Так, сынок, руская мова — гэта табе не фізіка, тут з наскоку здаць не атрымаецца.)

* * *

Распачалі днямі невялікую перастаноўку мэблі на кухні (усё яшчэ адаптуемся да новай кватэры). Вечарам прыйшоў з ліцэя сын, пытаюся ў яго:

— Ну як табе такая расстаноўка?

Ён паглядзеў і кажа:

— Такое.

Я, не разумеючы:

— Якое «такое»?

— Ну такое.

Кажу яму:

— А нармальна можна сказаць?

— Дык я табе і сказаў нармальна.

Каб разрадзіць абстаноўку, у размову ўмешваецца жонка:

— Гэта на іх жаргоне азначае штосьці накшталт «так сабе».

Кажу сыну:

— Ну так бы і сказаў: «Так сабе».

Сын яхідна:

— А «так сабе» гэта як сабе?

Спачатку я проста махнуў рукой, а потым задумаўся: а сапраўды, «так сабе» гэта як сабе? І прычым тут увогуле «сабе»?

Карацей, такое…

* * *

Перапіс праз пару дзён заканчваецца, а нас пакуль так і не перапісалі. Я ўжо пачаў рэальна хвалявацца.

І вось сёння вечарам нарэшце доўгачаканы званок у дзверы. Адчыняю, у тамбуры стаіць хлопец з кіпай лісткоў.

Хлопец дзелавіта:

— Добры дзень, гэта кватэра нумар..?

— Так.

— Колькі чалавек у кватэры пражывае?

— Сем.

— А колькі з іх карыстаюцца інтэрнэтам?

(Перапіс ХХІ стагоддзя! Пачынаюць не з імёнаў, а з колькасці інтэрнэт-юзераў.)

Адказваю:

— Чацвёра.

Хлопец:

— Ну што ж, можам прапанаваць вам тарыфны план «Дамашні 70», хуткасць 70 мегабіт у секунду, на вашу сям'ю будзе цалкам дастаткова.

Я збянтэжана:

— А вы хто?

— Інтэрнэт-правайдар «А1», былы «Вэлком», праводзім оптыку ў вашым доме.

Заслона.

* * *

Цікава ў нас малодшая дачка будуе фразы з адмаўленнем: спачатку гаворыць быццам бы сцвярджальную фразу, а потым дадае «не»: «Я хачу спаць не!» або «Я буду есці кашу не!»

Калі ты ёй гаворыш, напрыклад, «я табе не ўключу мульцікі» — яна проста хныча і просіць уключыць. Але калі будуеш фразу на яе манер: «Я табе ўключу мульцікі не!» (з націскам на «не») — у момант істэрыка, то-бок даходзіць значна хутчэй.

Я нават у дачыненні да старэйшых дзяцей стаў практыкаваць падобную пабудову сказаў: спачатку ты быццам бы пагаджаешся з іх просьбай «я вам дам пяць рублёў», а потым дадаеш «не!», і адразу сэнс мяняецца на 180 градусаў. Крута!

P. S. Цікава было б выпрабаваць гэты метад на дарослых, але, баюся, дарослыя гумару не зразумеюць. Для іх лепш «не», наадварот, наперад выносіць, каб адразу не было ніякіх ілюзій.

* * *

Прыйшоў дадому, адчыняе дзверы Поля:

— Прывітанне, як табе мая новая прычоска?

Я:

— Ваў, супер!

І потым ціха, каб ніхто не пачуў:

— А хто яшчэ, акрамя цябе, пастрыгся?

— Усе.

— І мама?

— Так.

— І Ксенія?

— Я ж сказала: усе.

Уваходжу ў кватэру і пачынаю па чарзе любавацца ўсімі прычоскамі — як-ніяк у доме пяць жанчын, і ўсе пастрыгліся!

(Гэта, дарэчы, зручна, калі ўсе адразу стрыгуцца — адзін раз пазахапляўся ад душы і некалькі месяцаў свабодны.)

P. S. Асобны дзякуй Полі, што падзялілася інфармацыяй, бо сам я толькі па сыне бачу, калі ён пастрыгся. Але ён чамусьці ніколі не пытаецца маёй думкі на гэты конт.

Павел ХОЛАД