Пра ўраджэнца французскага горада Перона Барыса Буаняра, які пасяліўся ў беларускай глыбінцы, цяпер ведаюць многія ў нашай краіне. А першы нарыс пра незвычайнага жыхара вёскі Стражавічы, што ў Чашніцкім раёне, рыхтавала я. Тады, у 2016-м, некаторыя спецыялісты з тых, хто займаецца праблемамі бежанцаў і перасяленцаў, прачытаўшы матэрыял, запэўнівалі: «Доўга ён тут не затрымаецца. Вернецца ў сваю Францыю».
Песімістычныя прагнозы не спраўдзіліся. Вось ужо сёмую зіму былы перонскі повар і самелье жыве ў неперспектыўных Стражавічах, дзе няма крамы, школы. Простую вясковую хату пабудовы сярэдзіны мінулага стагоддзя руплівы гаспадар ператварыў у сучаснае добраўпарадкаванае жыллё. Асаблівай утульнасцю вылучаецца і падворак месье.
Мясцовыя даўно не лічаць Барыса іншаземцам. Паміж імі ўсталяваліся самыя цёплыя адносіны. Працавітасць француза ўражвае стражавіцкіх бабуль. Ён ніколі не адмовіцца дапамагчы. Ды і прасіць не заўжды трэба. Сам бачыць, калі трэба суседцы снег пачысціць, нешта падрамантаваць, паднесці.
Няма той справы, якая б не давалася Барысу. Вяскоўцы ведаюць: перонец здолен даць майстар-клас не толькі па прыгатаванні далікатэсаў, але і па вырабе шкурак шашка ці па доглядзе качак або коз, па зборы ягад і грыбоў. Вяскоўцы ўсяляк імкнуцца спрыяць заняткам суседа.
Барысу Буаняру было амаль пяцьдзясят, калі ён вырашыў пераехаць у Беларусь. Француза зачаравала віцяблянка Аксана, якая стала яго жонкай і дзеліць з ім цяжкасці і радасці жыцця. На радзіме Барыс меў два рэстараны. У краіне лясоў і азёр таксама не адыходзіць ад кулінарнай справы. Працаваў у рэстаранах Новалукомля, Віцебска. Але апошнім часам крыху змяніў арыенціры. Цяпер частуе вытанчанымі стравамі гасцей розных фестываляў.
Стравы Барыса паспелі пакаштаваць і ацаніць удзельнікі міжнароднага фестывалю «Бярэзіна-2019» у Барысаве, прысвечанага 207-й гадавіне падзей вайны 1812 года, нясвіжскага «Гранд-кірмашу» ў Палацы Радзівілаў.
Пасябраваў Барыс з Кацярынай Аверкавай і Мацвеем Сабуравым, арганізатарамі міжнароднага фестывалю «SPRAVA», які штогод ладзіцца ў суседняй са Стражавічамі вёсцы Белая Царква. Іх яднаюць не толькі дзелавыя сувязі, але і цікавасць да гісторыі.
У шчыльным графіку ўлюбёнага ў беларускае жыццё Барыса заўсёды знаходзіцца час, каб паехаць на радзіму, наведаць сяброў і родных. Як распавесці ім пра найпрыгажэйшую ў свеце краіну, якой лічыць Беларусь? Для гэтага перонец выкарыстоўвае фотаапарат.
Разглядаючы здымкі Буаняра, цяжка ўявіць, што зроблены яны непрафесійным фатографам. Многія з іх нагадваюць мастацкія палотны, хаця гэта ўсяго толькі хобі.
Паводле Барыса, цікавасць да фотасправы дасталася яму ад бацькі. Упершыню ўзяў у рукі фотаапарат чвэрць стагоддзя таму, калі адправіўся падарожнічаць па гарах. Вельмі хацелася, каб сваякі даведаліся, які прыгожы свет Альпаў. Здымкі ўсім прыйшліся даспадобы. З той пары камера — надзейны паплечнік ва ўсіх вялікіх і малых падарожжах.
«Каб зрабіць добрае фота, — распавядае француз са Стражавіч, — я магу гадзінамі назіраць за людзьмі, жывёламі, прыродай. Трэба ўлавіць момант шчырасці. На здымках мы перадаём пэўныя пачуцці, адчуванні. Не бойцеся быць шчырымі, эмацыянальнымі. Цэнтрам ўвагі ў маім аб’ектыве можа стаць любая рэч: і пабудова, і камень, і дрэва, і горны пік, і асоба, і жывёліна. Удалы партрэт чалавека атрымаецца тады, калі ён паводзіць сябе натуральна, не апранае маску, а застаецца сам сабою».
Барыс прызнаецца, што вельмі любіць фатаграфаваць у Беларусі. Найлепшае таму сведчанне — яго пейзажныя фотазамалёўкі. Кожны кадр — мініяцюрная карціна. Вось да раніцы развітваецца з зімнім лесам заходзячае сонца, а гэта — трысняговыя зараснікі пад снегам на рацэ. Следам — першыя падснежнікі, што абвясцялі вясну. Далей — вабіць халадком летняя сажалка і радуе вока ўпрыгожанае квітнеючым лубінам поле. Напрыканцы — вераснёўскі лістапад… Такая тэматычная калекцыя!
«Многія пачынаючыя фатографы імкнуцца выйсці на прагулку ў сонечны дзень, бо ўпэўнены: гэта найлепшы час для стварэння шэдэўра, — дзеліцца вопытам перонец. — На самай справе пахмурнае, нават дажджлівае надвор’е з навальніцай дае больш магчымасцей для атрымання цудоўных здымкаў».
Цячэ жыццё, зімы змяняюць вёсны, а нястомны Барыс Буаняр стварае каляровы хронаметраж перажытага, у якога свая велічыня вымярэння часу.
Цудоўныя фотаздымкі ацанілі не толькі сябры і сваякі. У 2015 годзе ён браў удзел у фотаконкурсе «Беларусь вачыма іншаземцаў», дзе яму прысуджана III месца.
Ірына ТОРБІНА
На здымках: Барыс Буаняр і яго работы
Друкуецца ў выданні «Літаратура і мастацтва».
Інтэрв'ю з алімпійскім чэмпіёнам па фехтаванні.
Прафесійна, аператыўна, па-добраму.
