Убачыўшы гэты цуд, мама спалохалася і сказала:
— Едзьце, я на наступным паеду.
На што пакрыўджаны жаночы голас з рэспіратара заўважыў:
— Я б сама з вамі не паехала, вы дрэнна абаронены!
Пасля чаго дзверы ліфта захлопнуліся,.і камбінезон з'ехаў.
Вось такія сёння рэаліі: быццам бы і смешна, а быццам бы і не вельмі.
P. S. Хочацца верыць, што ўсё ж такі дажывём да таго часу, калі можна будзе ездзіць у адным ліфце з іншымі людзьмі і не баяцца, што на іх няма рэспіратара.
Успомніўся смешны выпадак з інстытуцкага жыцця. Наогул, смешных выпадкаў у нас было шмат, але за даўнасцю гадоў мала што, на жаль, успамінаецца. А гэты выпадак чамусьці ўспамінаецца рэгулярна.
Ішоў першы семестр майго першага інстытуцкага года. Сядзелі мы з таварышам на лекцыі ў лекцыйнай зале, а недзе далёка ўнізе вяшчаў пра тое, як касмічныя караблі барозняць прасторы Вялікага тэатра, нейкі занудны выкладчык.
Раптам таварыш мне кажа:
— Слухай, ты выпадкова мой нумарок з гардэроба не бачыў? Нешта не магу знайсці.
Адказваю, не паварочваючыся:
— Неа, не бачыў.
Тады таварыш пачынае корпацца ў партфелі ў пошуках згубленага нумарка. У нейкі момант мяне гэта карпаценне дастае. Паварочваюся да яго, гляджу: а гэты цуд сядзіць у куртцы (на двары была восень, ацяпленне яшчэ не ўключылі, і ў аўдыторыі было рэальна холадна).
Кажу яму з усмешкай:
— Дык ты ж у куртцы сядзіш.
Ён, працягваючы перакопваць партфель:
— Я яго туды не клаў.
Я пачынаю ціха ржаць — так, каб не чуў выкладчык. Кажу:
— Чуеш, цудзіла, куртка ж з табою.
Мой смех яго мабыць канчаткова даканаў, таму што ён павярнуўся да мяне і з барвовым ад лютасці тварам прашаптаў фразу, якую я запомніў на ўсё жыццё:
— Чытай па вуснах: я... яго... туды... не... клаў!..
Пасля чаго я заржаў так, што лекцыя маментальна спынілася, і нас папрасілі пакінуць памяшканне.
Затое з тых часоў, калі нехта пачынае падтарможваць, мне хочацца паглядзець на яго так, як гэта зрабіў мой інстытуцкі сябар, і сказаць: «Чытай па вуснах...! І далей у залежнасці ад сітуацыі.
Але я стрымліваю сябе, бо некаторыя могуць і не зразумець — не ўсе ж, у рэшце рэшт, вучыліся ў інстытутах.
Павел ХОЛАД
Амаль тысяча дзвесце чалавек сабраліся, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
