Вы тут

Апавяданне Ларысы Цімошык «Жменька сняжынак»


— Глядзі, якая вялікая белая птушка, — абудзіў засяроджаных пасажыраў тралейбуса хлопчык, які ціхенька сядзеў ля акна, заняты аглядам дамоў пры дарозе.


Фота: pixabay.com

— Не выдумляй, усе вялікія птушкі на зіму паляцелі ў вырай, — мама паспрабавала вярнуць сына ў маўкліва-прыстойный стан. А ён быў настойлівы:

— Ну паглядзі, паглядзі... Яна гуляе з сонейкам нібыта з мячыкам. — Мама азірнулася па баках з сарамліва-прабачлівай усмешкай за нечаканае парушэнне спакою, вярнуць у які малога аказалася няпроста. Відаць, на такі выпадак яна трымала ў кішэні цукеркі. Але хлопчык цягнуў за рукаў матулю, каб павярнулася да акна.

— Не, надта доўгі хвост, — нечакана адгукнуўся мужчына, на выгляд дзядуля якога-нубудзь хлопчыка. — Больш падобна на лятак...

Тррр!.. Тралейбус здрыгануўся і стаў як укапаны. «Зараз кіроўца наладзіць вусікі і паедзем далей», — сказала мама з надзеяй пераключыць увагу хлопчыка. А ў яго было роўна адваротнае спадзяванне. І яна паглядзела ў акно.

Гэта была ўсяго толькі аблачынка. Дзіўнае спалучэнне пухнатых часцінак пара, што прынялі загадкавую форму, падпарадкаваўшыся рэзкаму парыву ветра. У сонечны зімовы дзень ці не адзіная аблачынка на чыстым блакітным небе. Таму сапраўды было падобна на тое, што жывая істота плыве ў небе, перабіраючы крыламі. Адно з іх вось-вось зачэпіць дах найбліжэйшай высоткі, а другім яна імкнецца дацягнуцца да сонейка. Птушку адразу не заўважылі, як ужо даўно ўсе дарослыя перасталі ўглядацца ў неба і больш не задаюцца пытаннямі: куды час ад часу хаваецца сонца і што за сіла яго выцягвае з цемры?..

Ды без розніцы, што там уяўленне можа нафантазіраваць. Ці не ўсё роўна, што хаваецца ў вялікіх шэрых пухнатых хмарах? Жыццё ж куды больш шматаблічнае і цікавае: дзетак гадаваць, на работу хадзіць. І — што вы да мяне прычапіліся са сваёй фантазіяй? — займацца сваімі справамі. Прыкладна такая самая трывалая філасофія жыцця — на ўсе часы. І людзі гатовыя таптаць зямлю ў любым месцы, у любых умовах, у любых нават бывалых ботах. Рэалісты.

У мажнага дзецюка ў шэрых цёплых нагавіцах зазвінела ў кішэні. На твары павісла раздражненне: задоўга стаім. Зімой на дарозе бывае складана, планы пад пагрозай. Што там хтосьці кажа: абы не сарваліся гады. А гэты сённяшні дзень — такі рэальны і так хутка можа сканаць, кожная хвіліна на ўліку.

— Ну праўда ж? — Шукала падтрымкі сваім думкам цётачка з раздутым пакетам прадуктаў на каленях. Тым не менш не здолела ўтрымаць цікаўнасць. Падалося, сама была здзіўлена: у яе з'явіліся эмоцыі. Але яна б не паверыла сабе, каб не знайшла падтрымкі ў іншых.

— Чалавек! З доўгімі нагамі, — выдала дзяўчына, якая ўсю дарогу тулілася да хлопца. А цяпер, калі тралейбус стаў, яны разам разглядалі неба над дарогай. — А рукі шырока раскінуў — сонца абняць хоча.

Бабулька на сядзенні каля кіроўцы задуменна паглядзела скрозь пасажыраў:

— Дык анёл жа гэта...

Белая пухнатая істота, што ахінала горад, павярнулася другім бокам і паказала паружавелы ў промнях вечаровага сонца твар — быццам напоўнены жыццём. Адно з крылкаў распушылася, і з неба высыпалася жменька дробных сняжынак, вецер адносіў іх далей ад разагрэтага нашым дыханнем шкла, скіроўваў наперад, і яны нібыта ўцягнулі наш тралейбус у мяккі і павольны паветраны рух.

Мужчына з тэлефонам выскачыў на сваім прыпынку. Цётачцы дапамагла спусціць пакеты маладая пара. Пасля развітаўся з малым чыйсьці дзядуля.

— А дзе цукерка? — здзівілася мама, што сын прыхаваў смакату.

— Тату перадам, у лякарню.

— Ад птушкі? — пацікавілася бабуля.

— Не, ад анёлка.

Быў звычайны зімовы дзень. Людзі, як тыя сняжынкі, высыпаліся з дзвярэй на вуліцу, іх падхопліваў натоўп і раскідваў па дарозе, каб заўтра зноў закружыць у віры жыцця: сабраць у жменькі і скіраваць па справах. Нічога незвычайнага. Але чамусьці здаецца, што вечаровы змрок — гэта ўсяго толькі цень белай пухнатай істоты, якая жыве над горадам. Ці не таму снежнай зімой нават уночы бывае святло?

Ларыса ЦІМОШЫК

Выбар рэдакцыі

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».

Грамадства

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.

Культура

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.

Грамадства

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.