Выстава «Шчыра ад душы», дзе усё зроблена ўласнымі рукамі

Як не спыняецца жыццё, так і цяга чалавека да прыгожага застаецца пастаяннай. Для адных заўважаць прыгажосць — гэта дар, для іншых — магчымасць па-новаму знайсці сябе альбо, наадварот, не згубіць сярод штодзённых клопатаў. Работы беларусаў, якіх аб'ядноўвае клуб мастацкай самадзейнасці «Прырода і фантазія», з'яўляюцца прамым таму пацвярджэннем. Убачыць іх можна на выстаўцы «Шчыра ад душы», якая днямі адкрылася ў сценах сталічнай бібліятэкі № 15 імя Цёткі.

Экспазіцыя не толькі дэманструе карціны, скульптуры і іншыя мастацкія творы, зробленыя рукамі ўдзельнікаў клуба, але яшчэ і дае магчымасць пазнаёміцца з архіўнымі фотаздымкамі, якія адлюстроўваюць гісторыю творчай суполкі. Дарэчы, сёлета клуб мастацкай самадзейнасці мінчан «Прырода і фантазія» адзначае 35-ы дзень нараджэння — гэта калі браць за кропку адліку 1987 год. Да таго часу згаданае аб'яднанне існавала і дзейнічала як секцыя «Прырода і творчасць». Першая выстаўка мастакоў-энтузіястаў прайшла восенню 1968 года ў абласным Палацы прафсаюзаў, а пасля іх работы ўжо можна было бачыць не толькі ў мінскіх залах, але і за межамі Беларусі, выстаўляліся ў Маскве і ў Германіі... Вакол клуба аб'ядноўваліся людзі розных узростаў і прафесій на адзінай аснове — любові да творчасці. І сённяшні кіраўнік «Прыроды і фантазіі» Аляксандр Ляйко — таксама прыклад такога чалавека. Аляксандр Аляксандравіч заўсёды адчуваў цягу да стварэння прыгожага. Як ён сам кажа, мабыць, тое перадалося ад маці, якая любіла і вышываць, і вязаць. Па прафесіі Аляксандр Ляйко цярміст-універсал, але яго заўсёды прыцягвала дрэва, яго карэньчыкі. Іх знаходзіў у лесе, на полі і потым ужо даваў і новае жыццё.

— Я далучыўся да ўдзельнікаў клуба ў канцы 90-х гадоў, калі мы належалі яшчэ да Беларускага аб'яднання аховы прыроды. А ў студзені 1991-га так склалася, што былы кіраўнік «Прыроды і фантазіі» адышоў ад справы, і паўстала пытанне, хто ўзначаліць клуб. Стэфанія Міхайлаўна Станюта (мы пазнаёміліся яшчэ ў 1984-м) прапанавала мне ўзяць адказнасць у свае рукі, — успамінае цяперашні кіраўнік «Прыроды і фантазіі» Аляксандр Ляйко. — Працавалі на энтузіязме, хоць да нас прыходзілі толькі сем чалавек. Памятаю, Стэфанія Міхайлаўна сказала: «Калі чалавек жадае несці іншым мастацтва, то як яму не дапамагчы?» Таму і тады, і цяпер для нас галоўным застаецца прасоўванне аматарскай творчасці.

З часам колькасць наведвальнікаў павялічвалася, але заставалася нязменнай адна акалічнасць: пастаяннага месца «прапіскі» ў клуба так, на жаль, і да сёння не з'явілася. Таму сёння ўсе майстры, якія падтрымліваюць сувязі з «Прыродай і творчасцю», не маюць магчымасці збірацца хоць перыядычна разам і дзяліцца тым, што ўмеюць рабіць сваімі рукамі. Каму тое патрэбна? Адказ залежыць ад таго, з чыёй пазіцыі глядзець. Калі тых, хто адчувае ў сабе патрэбу выказвацца творча і мець камунікацыю з аднадумцамі, то адказ, думаю, відавочны. А вось за астатніх казаць не вазьмуся, бо недарэмна ж гавораць, хто хоча — той дзейнічае, а як не, то шукае адгаворкі...

Вернемся ўсё ж да выстаўкі, якая зараз знайшла часовы прытулак у бібліятэцы № 15 імя Цёткі. Экспазіцыя не самая вялікая, але ёсць што паглядзець. Вядома, асаблівую ўвагу звяртаюць на сябе вырабы, што выйшлі з-пад рукі вялікай актрысы Стэфаніі Станюты. Біжутэрыю з прыродных матэрыялаў, драўляныя скульптуркі — гэта і многае іншае перадала пасля смерці Стэфаніі Міхайлаўны ў клуб яе нявестка Ірына Міхайлава-Станюта. І цяпер магчымасць убачыць іх ёсць, лічыце, у кожнага. А адкрываць новыя грані ў таленавітай асобе заўсёды цікава. Як і ў саміх сабе, калі натхніцца і пашукаць справу па душы.

— Сёння мы можам з удзельнікамі клуба сустракацца там, дзе праходзяць нашы выстаўкі. І гэта ў пэўнай ступені абнадзейвае, бо хачу зберагчы наш клуб, каб ён не знік, як тое здарылася ўжо з многімі падобнымі аб'яднаннямі, — дзеліцца Аляксандр Аляксандравіч. — У нас ёсць людзі, якія з ахвотай могуць вучыць жывапісу, алмазнай мазаіцы, вышыўцы бліскаўкамі і многаму іншаму. І мы ўсім рады.

І хочацца спадзявацца, што няхай пакуль і разрознена, але ўсе тыя, хто хоча тварыць ад душы, не пакінуць гэтую справу.

Алена ДРАПКО

Фота аўтара