Валянціна Быстрымовіч. Мікі Маўсы танчаць у Парыжы

Адбылася гэта неардынарная падзея ў Парыжы. Лёс і мне дазволіў завітаць у горад закаханых. У вольны ад экскурсій час мы шпацыравалі па набярэжнай Сены. Людзі з мастоў ветліва махалі рукамі праплываючым па рацэ катэрам. А два мускулістых негра у джынсах, седзячы на кукішках, прадавалі цацачных, ярка размаляваных Мікі Маўсаў. Тулава кардоннага звярка з яго чаравікамі і далонькамі злучалі моцныя ніткі.

Мікі Маўсы танчылі пад музыку магнітафона, які стаяў побач на асфальце. Не падумайце, што яны танчылі як марыянэткі, якіх тузаюць за вяровачку. Зусім не. Яны танчылі без пабочнай дапамогі, вельмі актыўна і весела рухаючыся пад музыку.

Ніякіх нітачак або вяровачак побач з імі не было. Грала вясёлая музыка, і Мікі Маўса гарэзліва скакалі. Спытаць на рускай мове, як гэта працуе сэнсу не мела, а французскай я не ведала. Але як танчаць гэтыя мышкі вельмі мне спадабалася! Каб не паддавацца спакусе, я адышла. Але цікаўнасць ўзяла верх над здаровым сэнсам, і я зноў вярнулася...

Мікі Маўсы танчылі! Кошт за штуку — пяць еўра. На сумесі трох моў я спытала: "Калі я куплю парачку, яны ў мяне дома таксама будуць танчыць пад мой магнітафон? «Чорны хлопец ўпэўнена адказаў: «Уі -і».

Як зачараваная я глядзела, як танчаць кардонныя мышы.... Чорнаму хлопцу да мяне і маёй цікавасці не было справы. Ён глядзеў убок і відавочна не быў зацікаўлены ў пакупніках, што зноў не супадала з логікай. Паміж логікай і рэальнасцю быў разрыў. Я вагалася, вагалася і такі купіла парачку. Вось дзеці ўзрадуюцца, і на працы пакажу які цуд прывезла.

Трымаючы ў руцэ два канверты з новенькімі Мікі Маўсамі, адышла крокаў сорак. Сумненні настойліва свідравалі мозг. Скурай адчуваю: дураць гады. Падумаўшы, вярнулася. Прадавец спакойны, як танк. Дастала з канвертаў сваіх Мікі Маўсаў і цвёрда запатрабавала: «Пастаў і маіх у круг, хай патанчаць».

Перакладаць не прыйшлося. Відаць, не адна я так вярталася. Ён зразумеў мяне адразу. Адхілена ўзяў маіх кардонных мышак і на хвіліну паклаў іх на магнітафон. Напэўна, каб зарадзіліся. Затым паставіў на асфальт разам з іншымі, і тут мае мышы пусціліся ў скокі.

Негр усім сваім выглядам паказваў, што я яму надакучыла. Вось тып!.. Я ўзяла сваю куплю, сказала: «Дзякуй» — і сышла. Купляй была задаволеная прывязу дадому «цуд». Звычайна я не купляю ў паездках рэчаў і сувеніраў, толькі трохі ежы і дзецям падарункі. Усю дарогу дадому я думала аб куплі і лічыла, што гэта ўдалае набыццё.

Калі хатнія сабраліся (усім было цікава, што я распавяду і што прывезла), я з гонарам дастала свой галоўны трафей — Мікі Маўсаў. Паклала іх на магнітафон і ўрачыста абвясціла: «Цяпер яны зарадзяцца і будуць танчыць!» Мне не паверылі, але з цікаўнасцю чакалі: «А раптам?!»

Часам хочацца паверыць у цуд. «Зарадзіўшы» такім чынам цацкі, я паспрабавала паставіць іх на стол. Магнітафон грымеў на поўную магутнасць, але яны не толькі танчыць, але і стаяць не хацелі...

Чаго я толькі не рабіла: на тэлевізар іх клала, на магнітафон, на радыё, нават стары прайгравальнік з пласцінкамі ўключыла і на яго паклала цацкі з кардона, — але Мікі Маўсы стаяць на сваіх нітачках і тачыць адмаўляліся наадрэз. 

Парваўшы іх на кавалачкі, я знайшла маленькія металічныя элементы, умантаваныя ў чаравічкі і далоні. Відавочна, у магнітафоне на набярэжнай Сены быў усталяваны датчык магнітных імпульсаў ці нешта ў гэтым родзе, а ў маім магнітафоне яго не было. Я не фізік і не магу растлумачыць прыроду дадзенай з’явы і як гэта сканструявана, а шкада.
Прайшло сем гадоў з часу маёй паездкі ў Парыж, але ў мяне застаўся ў памяці гэты эпізод. Вядома, я памятаю Эйфелеву вежу, Елісейскія палі, Трыумфальную арку, Луўр... і спякоту. Але гісторыя з Мікі Маўсамі весяліць мяне і цяпер, хоць на той момант, калі яны адмовіліся танчыць у маёй хаце, мяне гэта жудасць як раззлавала.

Цяпер я не шкадую, што набыла іх. Для мяне гэта быў урок — не заўсёды вер вачам сваім. Так што мае Мікі Маўсы танчылі толькі ў Парыжы.

Валянціна БЫСТРЫМОВІЧ