У Белавежская пушчы — сезон «цвіцення» хвоі. Хвоя звычайная – адна з самых распаўсюджаных лясных парод у пушчы, агульная плошча тэрыторый якой перавышае ў парку 60%, паведамляецца на сайце Нацыянальнага парку.
Кожны год у канцы вясны, як правіла, у маі, калі паветра прагрэецца да 20 градусаў, у хваёвых лясах надыходзіць дзівосная пара — «цвіценне». У гэты перыяд, калі на многіх іншых дрэвах яшчэ няма лістоты, у хвойніках можна ўбачыць вялікія хмары жоўтага пылка, які пераносіць ветрам. Пасля дажджу пылок апускаецца на зямлю і кладзецца жоўтым пластом, асабліва прыкметным па ўскраінах лужын, — менавіта з-за гэтага людзі часам думаюць, што тут прайшоў нейкі хімічны дождж. На самай справе, гэта, вядома, усяго толькі бяскрыўдны хваёвы пылок.
Зразумела, хвоя не квітнее у батанічным сэнсе гэтага слова. Хвоя — гэта голанасенная расліна, як і ўсе іглічныя, таму ніякіх кветак не мае і, па сутнасці, квітнець не можа, у адрозненне ад сапраўдных кветкавых раслін. Аднак нават у навуковых працах сам працэс абуджэння да жыцця пасля зімы ў іглічных дрэў, які суправаджаецца фарміраваннем у іх мужчынскіх і жаночых палавых утварэнняў з наступным апыленнем і зачаццем, называюць не інакш, як «цвіценнем».
Мужчынскія суквецці ў хвоі вонкава падобныя на каласкі, а жаночыя — на невялікія шышачкі. Колер у іх даволі прасценькі — бледна-жоўты ў мужчынскіх каласкоў і бледна-ружовае ў жаночых шышачках, пылок нічым не пахне, ды ім гэта і не трэба, так як апыляюцца «кветкі» выключна ветрам і прыцягваць яркімі фарбамі і водарамі насякомых ім зусім не трэба. Асабліва ж прыкметна «цвіценне» хвоі ў выпадках, калі на ёй велізарнае багацце мужчынскіх «суквеццяў» — яны падобныя на кандэлябры са свечкамі.
Пасля апылення жаночая шышка схіляецца набок і павісае, а прастора паміж лускавінкамі закаркоўваецца смалой. У такіх своеасаблівых «калысках», абароненых ад неспрыяльных уздзеянняў, праходзіць далейшае паспяванне насення ў плыні наступных 20 месяцаў. Шышка амаль год будзе мець зялёны колер, пасля чаго пачне цямнець і станавіцца карычневай. А потым яна расчыніцца дзесьці да канца другой зімы і пачне з дапамогай ветру сеяць свае насенне па лясных прасторах.
Прэв’ю: npbp.by
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
Васілеўскія такія: на Зямлі і ў космасе ліхія!
