У той час, калі не было інтэрнэту, а тэлебачанне яшчэ не магло дазволіць сабе падрабязныя рэпартажы пра жыццё іншых народаў і далёкіх краін, а паглядзець хацелася: як жа там, дзе нас няма? — на дапамогу прыходзіла выяўленчае мастацтва. Творцы, каму пашчасціла вандраваць па свеце ў складзе розных дэлегацый ды ў якасці савецкіх турыстаў, захоўвалі вобраз тых мясцін, якія пабачылі. Адным з такіх творцаў быў Уладзімір Садзін, а вынік яго назіранняў можна пабачыць на выстаўцы «Мастацтва падарожнічаць», што праходзіць у Нацыянальным мастацкім музеі Беларусі.
Тут краявіды, якія калісьці з’яўляліся для жыхароў Беларусі экзотыкай, гарадскія пейзажы з іншх краін, помнікі архітэктуры, якія далёка не кожны мог тады пабачыць на свае вочы, — але гэта рабіў магчымым Уладзімір Садзін, аматар вандровак у далёкія землі. Яго работы можна з цікавасцю разглядаць у наш час — а іх прадстаўлена больш за 50. У яго графіцы ёсць адчуванне розных культур, якое не мяняецца з-за развіцця тэхнікі. Краіны Еўропы ды Азіі, Афрыка ды Амерыка з яе рытмам — аўтар улавіў адметнасці, якія захоўваюцца праз эпохі. Таксама як адчуваецца і любоў.
Мастак, якога назаўсёды звязалі са Слуцкам: сюды ён прыехў пасля вайны. Пабачыўшы пасляваенную Еўропу, абраў на сталае жыццё Беларусь, хоць сам паходзіў з Пензенскай вобласці. Краіну жыцця выбіраюць сэрцам. Яна не проста дае дом і дах над галавой, яна дае жыццёвы імпульс, які дазваляе чалавеку рэалізавацца як асобе. Садзін вызваляў Беларусь — і яна прынала яго як чалавека і творцу. Пасля вайны ён здзейсніў мару дзяцінства, атрымаўшы адукацыю ў Маскоўскім народным універсітэце мастацтваў. Але стаў і заставаўся мастаком са Слуцку, будучы нават удзельнікам усесаюзных ды рэспубліканскіх выставак. Тут ён настаўнічаў у Доме піянераў (дарэчы, дзякуючы яго выкладчыцкай апантанасці Беларусь атрымала шэраг выдатных мастакоў, сярод якіх браты Басалыгі, Георгій Скрыпнічэнка, Уладзімір Акулаў ды іншыя). Што казаць: пашчасціла з настаўнікам яго вучням. Мала таго, што Садзін сам быў выдатным графікам, сябрам Саюза мастакоў Беларусі, дык яшчэ і выхоўваў вучняў праз знаёмства з сусветнымі тэндэнцыямі. Бо яго вандроўкі адкрывалі шлях да сусветнага мастацтва — музеяў, каталогаў, выставачных залаў. Ён мог захапіць — і яго адчуванням давяралі. У тым ліку і гледачы, жыхары Слуцка, якім ён адкрываў далёкія землі падчас выставак.
Зямная вандроўка Уладзіміра Садзіна скончылася ў 2010 годзе, але памяць пра яго жыве не толькі ў Слуцку, ганаровым грамадзянінам якога творца з’яўляўся. Ён ствараў работы, якія цікавыя звычайным гледачам, дзе б яны не жылі, і які б час ні быў на двары — бо ў кожным творы акрамя краявідаў і аб’ектаў ёсць іх персанальнае адчуванне, аўтарскі погляд, што чапляе. Незрарма многія работы Садзіна знаходзяцца ў прыватных калекцыях і ў музеях не толькі Беларусі, але Расіі, ЗША, Казахстана, Японіі, Германіі і іншых краін. Лета — найлепшы час для падобнай выстаўкі. Звычайна ў гэты час нас цягне ў падарожжы. Вось і выдатны варыянт пабачыць розныя мясціны адначасова, асабліва калі шмат якія краіны яшчэ не адкрыліся для шырокага турызму.
Ларыса ЦІМОШЫК
Амаль тысяча дзвесце чалавек сабраліся, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
