Вы тут

Клятчатка з крухмалу, кампаненты жыцця з космасу, прэпарат для змяншэння вагі цела


Клятчатка з крухмалу

Прыдумалі, як зрабіць пірожныя і піцу больш карыснымі

Карысная для стрававання клятчатка без шкоды для прывабнасці стравы... Навукоўцы распрацавалі валакно, якое можа зрабіць любую страву больш карыснай. Як паведамляе Scіence Alert, навукоўцы з Універсітэта RMІT у Аўстраліі зрабілі прадукт з мадыфікаванага крухмалу, які можна дадаваць у ежу без уплыву на густ, колер ці тэкстуру.


Ён называецца FіberX і вырабляецца з прыродных крухмалаў, уключаючы крухмал пшаніцы, кукурузы і маніёкі. Як і сапраўдная клятчатка, ён не паддаецца пераварванню ў кішэчніку чалавека, дазваляючы мікраарганізмам паляпшаць працэс стрававання.

Як паведамляецца, новае валакно можна дадаваць у прадукты з нізкім утрыманнем клятчаткі, такія як пірожныя і піца, каб зрабіць іх больш здаровымі. Таксама FіberX можна дадаваць у прадукты з нізкім утрыманнем калорый ці нізкім глікемічным індэксам, што важна для дыябетыкаў.

«Наш прадукт нават не заўважны пасля дадання. Гэта падобна на тое, як бацька хавае гародніну ў дзіцячую ежу, каб зрабіць яе больш пажыўнай», — тлумачыць тэхнолаг харчовых прадуктаў, дацэнт з Універсітэта RMІT.

Клятчатка — гэта харчовыя валокны, якія не пераварваюцца. За кошт ферментацыі бактэрыі атрымліваюць энергію для размнажэння і пабудовы новых клетак. Клятчатка з'яўляецца неабходным кампанентам ежы разам з бялкамі, тлушчамі і вугляводамі.

Карысць клятчаткі ў тым, што яна рэгулюе перыстальтыку кішэчніка, змяншае ўзровень халестэрыну ў крыві, звязвае жоўцевыя кіслоты, трохі змяншае ўзровень цукру ў крыві, нармалізуе мікрафлору кішэчніка.


Замест хірургічнага скальпеля

Названы ўнікальны прэпарат для змяншэння вагі цела

Па эфектыўнасці ён супастаўны з хірургічным умяшаннем. Навукоўцы выявілі ў прэпарата, прызначанага для лячэння дыябету ІІ тыпу, нечаканую ўласцівасць і зараз разглядаюць яго для барацьбы з лішняй вагой. Адпаведнае даследаванне апублікавалі ў Медыцынскім часопісе Новай Англіі.

Гаворка ідзе аб прэпараце тырзепатыд. Адзначаецца, што пасля больш падрабязнага вывучэння яго могуць зрабіць часткай тэрапіі для пацыентаў, якія пакутуюць на атлусценне.

Нечаканую ўласцівасць прэпарата выявілі падчас даследаванняў магчымасцяў яго ўжывання для лячэння дыябету. Тады навукоўцы вырашылі праверыць, наколькі ён эфектыўны ў барацьбе з лішняй вагой, і правялі новы эксперымент. Да яго прыцягнулі больш за 2,5 тысячы чалавек, сярэдняя вага якіх складала 104,8 кілаграма.

Эксперымент доўжыўся 72 тыдні. Частка ўдзельнікаў прымала прэпарат, частка — не. Апошнія скінулі ў сярэднім усяго па 2,26 кілаграма. А вось удзельнікі з першай групы — ад 15,87 да 23,5 кілаграма.

«Цяпер у нас ёсць нядрэнныя лекі для кантролю вагі, але тырзепатыд пераўзыходзіць усё, што ў нас было раней... Больш за тое, па эфектыўнасці прэпарат супастаўны з хірургічным умяшаннем», — адзначыў дырэктар
Нацыянальнага цэнтра вагі і добрага самаадчування
ў Вашынгтоне Скот Кахан.

На дадзены момант даследаванне прэпарата працягваецца, спецыялісты папярэджваюць, што ён яшчэ не быў ухвалены і не можа прымяняцца для зніжэння лішняй вагі.


Кампаненты жыцця з космасу

Метэарыт можа пацвердзіць тэорыю аб пазаземным паходжанні вады

Пасля таго як у лютым мінулага года велізарны агністы шар азарыў вячэрняе неба над мястэчкам Вінчкомб у графстве Гластэршыр, мясцовыя жыхары сталі знаходзіць у навакольных палях, у сябе ў садах і проста на дарозе счарнелыя каменныя абломкі.

У агульнай складанасці было сабрана больш за паўкілаграма такіх абломкаў, якія перадалі навукоўцам, занеслі ў каталог Музея прыродазнаўства ў Лондане (NHM), пасля чаго разаслалі ў лабараторыі па ўсім свеце для далейшых даследаванняў, паведаміла «Бі-бі-сі».

І вось, паводле слоў вучоных, якія апублікавалі першыя вынікі падрабязных аналізаў гэтага метэарыта, ім адкрыліся дзіўныя падрабязнасці. Аказваецца, метэарыт нёс у сабе такую ж ваду, як на Зямлі. Гэта падмацоўвае тэорыю аб тым, што ключавыя хімічныя кампаненты, якія ў выніку садзейнічалі ўзнікненню жыцця, былі прынесены на нашу планету з космасу мільярды гадоў таму.

Па меркаванні некаторых навукоўцаў, маладая Зямля была настолькі гарачая, што павінна была б пазбавіцца ад большай часткі лятучых злучэнняў, уключаючы ваду. А калі ўлічыць, што каля 70 працэнтаў яе паверхні сёння пакрыта акіянамі, то ўсю гэтую ваду яна павінна была атрымаць пазней. Ёсць здагадка, што яна падвергнулася бамбардзіроўцы ледзянымі каметамі, але іх хімічны склад вельмі далёкі ад сённяшняй зямной вады.

Затое такія метэарыты, як Вінчкомбскі (па-навуковаму — вуглістыя хондрыты), нават падыходзяць на гэтую ролю. Як кажуць даследчыкі, вада складала да 11 працэнтаў вагі гэтага метэарыта, і па суадносінах розных тыпаў атамаў вадароду яна амаль неадрозная ад зямной вады.

Да таго ж той факт, што метэарыт гэты падабралі менш чым праз 12 гадзін пасля падзення, сведчыць аб тым, што ён наўрад ці паспеў увабраць зямную ваду ці іншыя мясцовыя элементы, так што ўсё, што ў ім змяшчаецца, ён прынёс з сабой з космасу.

«Усе іншыя метэарыты так ці інакш былі кантамінаваны ў зямным асяроддзі, але Вінчкомбскі ўнікальны тым, што быў вельмі хутка падабраны, — растлумачыў адзін з аўтараў даследавання, супрацоўнік Музея прыродазнаўства доктар Эшлі Кінг. — Так што, калі не браць у разлік узоры, здабытыя на астэроідах касмічнымі зондамі, у нас прама-такі ідэальны ўзор».

Спецыялісты, якія вывучалі вуглярода- і азотазмяшчальныя арганічныя кампаненты метэарыта, уключаючы амінакіслоты, прыйшлі да такой жа высновы: менавіта такі хімічны склад патрэбен быў бы для стварэння на Зямлі першых цаглін жыцця.

Але адкуль жа прыляцеў да нас гэты ўнікальны метэарыт? Аўтары даследавання вылічылі і гэта. Здымкі вогненнага хваста, зробленыя камерамі вонкавага назірання ў Вінчкомбе, дазволілі пралічыць траекторыю метэарыта, і яна вывела на знешні пояс астэроідаў паміж Марсам і Юпітэрам.

Далейшыя разлікі паказалі, што метэарыт хутчэй за ўсё ўтварыўся з павярхоўнага грунта, выбітага ўдарам нейкага касмічнага цела з мацярынскага астэроіда. Народжаны ў выніку такога ўзрушэння касмічны аб'ект адправіўся ў бок Зямлі, куды дабіраўся 200—300 тысяч гадоў.

«200—300 тысяч гадоў гучыць як вельмі доўгі тэрмін, але з пункту гледжання геалогіі гэта толькі імгненне, — сказала супрацоўніца NHM доктар Хелена Бейтс. — Вуглістым хондрытам трэба дабірацца вельмі хутка, інакш яны проста не захаваюцца, таму што вельмі далікатныя і крышацца на часткі».

На шчасце для навукоўцаў, Вінчкомбскі метэарыт змог своечасова дабрацца да нас і абяцае парадаваць новымі адкрыццямі. «Можна гарантаваць, што даследаванні гэтага аб'екта будуць працягвацца гадамі, адкрываючы ўсё новыя таямніцы зараджэння нашай Сонечнай сістэмы», — запэўніў адзін з аўтараў даследавання, доктар Люк Дэйлі з універсітэта Глазга.

Сяргей СТАРЫНАЎ

Фота з адкрытых крыніц

Выбар рэдакцыі

Грамадства

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».