Усе мы, пачынаючы з дзяцінства, аказваемся літаральна прасякнутымі самымі рознымі страхамі. Іх ініцыіруюць бацькі, сябры, настаўнікі — наша найбліжэйшае асяроддзе. А з часам і сам чалавек, гэтага не ўсведамляючы, пачынае баяцца ледзь ці не кожнага свайго рашэння і зробленага кроку.
Як тлумачыць псіхолаг Мінскага гарадскога цэнтра псіхіятрыі і псіхатэрапіі Мая Аляксеева, наяўнасць страхаў — з'ява дастаткова натуральная. Але пачуццё страху мае над чалавекам такую моцную ўладу, што можа стаць як рухавіком яго развіцця, так і, наадварот, паралізаваць на шляху дасягнення мэты. І зразумець, сустрэцца твар у твар са сваімі страхамі — вялікі і сур'ёзны крок на шляху да таго, каб вылечыць страх.
Дык што ж такое страх і чым ён небяспечны?
— Страх — гэта эмацыянальна афарбаваная кароткачасовая эмоцыя або адносна працяглы псіхічны стан, пачуццё ўнутранай напружанасці, якія спараджаюцца перажываннем рэальнай або чаканай небяспекі, — кажа Мая Аляксеева.
Пры страху ў арганізме адбываецца шэраг фізіялагічных змен і рэакцый. У работу ўключаецца гіпаталамус, гіпофіз і кара наднырачнікаў. У выніку актывацыі гіпаталамуса выпрацоўваецца корцікатрыпін. Ён у сваю чаргу ўключае нервовую сістэму і гіпофіз. Той запускае наднырачнікі і выпрацоўвае пралакцін. Наднырачнікі вылучаюць картызол. Разам з гэтым выпрацоўваецца адрэналін і норадрэналін. Вонкава і ўнутрана ўсё гэта праяўляецца ростам ціску, пачашчэннем пульсу і дыхання, раскрыццём бронх, «гусінай скурай», зніжэннем паступлення крыві да органаў стрававальнай і рэпрадуктыўнай сістэмы, пашырэннем зрэнак, выкідам у кроў глюкозы, хуткім згараннем тлушчаў, павышэннем кіслотнасці ў страўніку і зніжэннем выпрацоўкі ферментаў, адключэннем імуннай сістэмы.
Пры рэальнай небяспецы гэта дазваляе хутчэй думаць, лепш бачыць, біць мацней і бегчы хутчэй.
Але калі страх уяўны і пастаянны, то арганізму не ідзе на карысць усё, што адбываецца з ім у гэты момант. Менавіта таму на фоне страху развіваюцца псіхасаматычныя захворванні: парушэнні стула, ацёк бронхаў, задышка, боль у грудзях.
Такім чынам, узнікае замкнёнае кола. Напрыклад, вы баіцеся захварэць, але на фоне страху захворваеце. Акрамя таго чым часцей вы адчуваеце страх ці стрэс, тым горш вы ацэньваеце сітуацыю, што і выліваецца ў розныя хранічныя фобіі.
На ўзроўні псіхікі ўсё гэта суправаджаецца турботай, трывогай, паніжэннем настрою.
Страхі дзеляць на тры групы: сацыяльныя, біялагічныя, экзістэнцыяльныя.
Да біялагічных адносяць тыя страхі, якія наўпрост звязаныя з пагрозай для жыцця чалавека. Самым папулярным страхам дадзенай групы з'яўляецца страх хваробы.
Усе сацыяльныя страхі выкліканы сітуацыямі, якія могуць падарваць сацыяльны статус, панізіць самаацэнку. Напрыклад, страх перад навакольнымі. У аснове гэтага страху ляжыць крытыка, прытым наша ўласная найперш.
— Для пераадолення гэтай праблемы пастарайцеся самі сябе не крытыкаваць, а больш хваліць. Чалавеку ўласціва праецыраваць свае недахопы ці праблемы на іншых, гэта значыць у людзях мы заўважаем і лаем тое, што не прымаем у сабе. І як бы гуляем на апярэджанне, пакуль гэта не заўважылі ў нас. Гэта значыць, мы баімся, што нашы недахопы — прыдзірлівасць, крыўдлівасць, помслівасць, канфліктнасць, ілжывасць, нядобрасумленнасць, нерашучасць — заўважаць. На гэтай жа падставе ўзнікае страх падацца смешным, трапіць пад злы настрой кагосьці. Для вырашэння гэтай праблемы неабходна навучыцца самому дэманстраваць тое, што вы хочаце бачыць у навакольных, — раіць псіхолаг.
Экзістэнцыяльныя страхі выклікаюцца разважаннямі над пытаннямі, якія закранаюць праблемы жыцця, а таксама смерці і самога існавання чалавека. Напрыклад, самым папулярным страхам дадзенай групы з'яўляецца страх смерці — сваёй ці блізкіх. Гэта самы неадназначны феномен. З аднаго боку, ён можа дасягаць такіх маштабаў, што чалавек зачыніцца ў чатырох сценах і будзе проста адмотваць адведзены тэрмін. Але з іншага боку, гэта нармальны страх, які прымушае нас глядзець па баках, калі мы пераходзім дарогу.
— Справіцца з ім можна толькі адным шляхам — прыняць. Усе людзі смяротныя. Няма сэнсу перажываць смерць некалькі разоў у думках і азмрочваць сабе гэтым усё жыццё, — кажа Мая Аляксеева.
Вось некалькі парад.
Зразумела, што часта мы залежым ад абставін, але стаўленне да іх залежыць толькі ад нас. Каб не даць страху авалодаць намі і перайначыць наша жыццё, трэба перагледзець свае адносіны да гэтай натуральнай і малапрыемнай рэакцыі нашага арганізма, — рэзюмуе псіхолаг.
Алена КРАВЕЦ
«Мадэлі жыцця грамадства мы павінны вызначаць самі ў рамках нашай духоўнай славянскай традыцыі».
Высветлілі карэспандэнты «МС».