У дзясятках прафесійных і народных тэатраў Беларусі, Расіі, Казахстана, Украіны, Малдовы, Таджыкістана ідуць п'есы беларускага драматурга Васіля Ткачова.

Пакуль тэатральныя крытыкі спрачаюцца пра высокае мастацтва, характар народа Беларусі, гледачы ў розных куточках постсавецкай прасторы спасцігаюць праз спектаклі па п'есах і інсцэніроўках аўтара, які жыве і працуе ў Гомелі, — Васіля Ткачова, чыя драматургічная творчасць летась была адзначана Нацыянальнай літаратурнай прэміяй. У Расіі, ва Усурыйску, ідзе «Белы ліст», у малдаўскім Камраце — «Без Ягора будзе гора». Лялечны тэатр у Кабардзіна-Балкарыі паставіў для дзяцей п'есу «Вушасцік». У Днепрапятроўску, ва Украіне, тэатр «Чарадзеі» знаёміць з п'есай-казкай «Заяц-Гром». Уважлівыя да творчасці нашага суайчынніка і тэатры Казахстана — у Джамбуле і Кустанаі. Толькі ў Расіі дзесяць тэатраў адкрываюць творчасць беларускага драматурга.

І ў Беларусі Васіль Ткачоў добра знаёмы аматарам тэатра. Найперш — па п'есах «Сівы бусел», «Вокны», «Усміхаўся месяц белай вішні», «Шкірдзюкі займаюць абарону» і іншых адметных, напоўненых сапраўдным жыццём творах. Сёлета ў тэатрах нашай краіны ідзе больш за дваццаць спектакляў па п'есах В. Ткачова — у Магілёве, Віцебску, Брэсце, Гомелі, Слоніме, Мазыры. Нельга не нагадаць, што «звяздоўцам» гомельскі драматург знаёмы па шматгадовых публікацыях на старонках газеты цыкла яго апавяданняў ці хутчэй назіранняў за сучаснасцю пад агульнай назвай «Жыццёвінкі».

Сяргей ШЫЧКО