Я ўдзячна Богу за ўсіх людзей, якіх сустракаю ў сваім жыцці. І асабліва — за каманду «Клуба 5000».
З Цэнтрам дзіцячай анкалогіі, гематалогіі і імуналогіі мяне звязваюць доўгія дзевяць гадоў валанцёрскай дзейнасці.
Рызыкую чарговы раз выклікаць варожасць чытачоў, але я настойліва паўтараю сваю крамольную думку: дабрачыннасць — гэта эгаістычны працэс.
Мы шмат патрабуем ад жыцця. Мы заўсёды чымсьці незадаволены, нам увесь час чагосьці не хапае.
Прыгожыя людзі паміраюць часцей. Такое назіранне я вывела за час валанцёрскай працы ў дабрачынным руху «Клуб 5000».
У дабрачынны «Клуб 5000» прыйшоў новы валанцёр. Дзянісу ўжо за трыццаць. Ён мае няўдалы вопыт шлюбу.
Прысніла, што мае старыя сябры з дзіцячага анкацэнтра жывыя. Не парадавала гэта нават у сне.
У мяне часта пытаюцца, як я жыву пасля адыходу ад справы свайго жыцця — дабрачыннага «Клуба 5000». Добра жыву.
Валанцёры перыядычна сутыкаюцца з непаразуменнем і асуджэннем.
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».