Святлана ЯСКЕВІЧ – спецыяльны карэспандэнт газеты «Звязда», працавала ў раённай, абласной газетах, цяпер – у старэйшай беларускай. Адзін выпадковы спадарожнік сказаў мне некалі: «Уважліва слухай чалавека, ён усё пра сябе раскажа». Люблю слухаць людзей, часам запісваю свае думкі і ўражанні ад пачутага. 
Не так даўно ў Брэсцкім раёне адбылося здарэнне, якое трапіла ў міліцэйскія зводкі. Пра выпадак тады паведамлялі, здаецца, усе мясцовыя СМІ, інфармацыя падавалася найбольш як суседскія разборкі. І сапраўды, падставай для здарэння, а дакладней, пажару стала непаразуменне паміж суседзямі. А вось прычынай...
Гадоў колькі таму на тэлебачанні была рубрыка «За кадрам», у ёй карэспандэнты дзяліліся інфармацыяй, якая не ўваходзіла ў рэпартажы і іншыя перадачы. Часам яна выглядала забаўнай, іншы раз — павучальнай, а то і праблемнай. Вось і ў мяне пасля адной з камандзіровак шмат што засталося ў нататніку.
Гэтым разам, калі сын складваў у скрынку толькі што знятыя з навагодняй ёлкі цацкі, не заўважыў, пэўна, што адна выпадкова закацілася ў кут, за вазон. Знайшла яе, калі прыбірала ў суботу. Гэта асаблівая цацка, ёй многа гадоў. Яна кардынальна адрозніваецца ад астатніх — кітайскіх шароў у адным стылі, якія дзеці купілі некалькі гадоў таму.
Яна так любіла гаварыць: «Смутак трэцяй разнавіднасці». Гэта азначала нейкі край, калі зусім дрэнна, маркотна і не відно ніякай перспектывы. Мая бабуля некалі вызначала падобны стан фразай: «Нібы апошняе ў печ укінуўшы». Але яна была самая вясёлая і аптымістычная з нас
У канцы года звычайна падводзяць пэўныя вынікі, гавораць пра тое, якім быў год, што ён прынёс. Цяжкім выдаўся гэты год, непрадказальным, напружаным. Ніколі яшчэ з часоў Другой сусветнай вайны градус напружанасці ў міжнароднай абстаноўцы не быў такім высокім, ніколі не гаварылі пра вайну і мір так шмат.
Сімпатычная тэлевядучая перад прагнозам надвор'я нагадала бясспрэчны факт: «Калі б надвор'е не мянялася, дзевяць чалавек з дзесяці не ведалі б, з чаго пачынаць размову». Вось і я туды ж. Калі ўжо ўся краіна стамілася ад снежных заносаў і іншых капрызаў сёлетняй наравістай зімы, нарэшце і ў нас, у Брэсце, засыпала снегам.
Гатую сняданак, слухаю па радыё бадзёрыя паведамленні сіноптыка пра паўсюднае снежнае покрыва тэрыторыі краіны ды ўсміхаюся пра сябе: «Не былі вы, даражэнькія, у Брэсце». У нас даўно злезлі рэшткі першага нясмелага снегу. За акном — звыклае маркотнае чарноцце.
Кажуць, гэтымі днямі на планеце павінен паявіцца васьмімільярдны яе жыхар. А можа, ён ужо нарадзіўся? Як толькі прамільгнула тая інфармацыя, мяне адразу зацікавіла, як такое можна наогул падлічыць. Вядома, ёсць тэхналогіі, ёсць разумныя машыны, праводзяцца матэматычныя разлікі з адпаведнымі ўраўненнямі.
Апошнім часам часта сталі сніцца бацькі. Сяброўка кажа, што хутка асаблівы памінальны дзень — Дзмітраўская бацькоўская субота, трэба аднесці запіскі ў царкву, а лепей схадзіць на службу. Яно так. Але ўспамінаць бацькоў варта не толькі ў спецыяльныя дні. Ды і ўспаміны, як правіла, нас не пытаюцца, калі прыходзіць.
У панядзелак пад вечар выпала ехаць па прыгожай дарозе, яе з абодвух бакоў акаляе лясны масіў. І якая там была прыгажосць! У пэўныя моманты аж сэрца заходзілася ад яркай сонечнай урачыстасці стракатай лістоты і сасновай зелені, асаблівай яснасці паветра, што бывае толькі ў такія асеннія дні.
Гісторыя накшталт: знарок не прыдумаеш. Суседзі па вясковым доме сабраліся ціснуць сок. Яблыкаў сёлета нарасло, як ніколі. Уся трава ў садзе ўсланая імі, нібы дываном. Падаюць, прападаюць. Рашылі вось соку на зіму нарыхтаваць. Антаніна Пятроўна зранку прыгатавала слоікі, выварку для кіпячэння соку, іншы посуд.
«Як жа хутка ўсё мяняецца!» — гэтыя словы апошнімі тыднямі давялося чуць безліч разоў і вымаўляць самой, асабліва калі не паспяваеш мяняць прадметы гардэробу на больш цёплыя. Здавалася б, вось толькі нядаўна, у апошнія дні жніўня, падчас камандзіроўкі на палях гаспадаркі аднаго з раёнаў мы ледзь не з ног валіліся ад спёкі, а ў нумары гасцініцы давялося насцеж адчыняць акно і дзверы.
Не, з гэтым сапраўды нешта трэба рабіць. Нахабныя тэлефонныя прайдзісветы ўжо перайшлі ўсе межы магчымага ў чалавечым існаванні наогул. Б'юць па самым балючым, бяруць у распрацоўку зусім пажылых людзей, уводзяць іх у стан стрэсу з усімі верагоднымі наступствамі і выманьваюць зберажэнні.
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
Амаль тысяча дзвесце чалавек сабраліся, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
![](/banners/banner-position-5.jpg?669")
