Некалькі дзён назад Малыша дасталі з магілы. Яго закапалі жывым, і ён пяць дзён стагнаў пад зямлёй.
Кнігі Анатоля Марыенгофа «Цынікі», якую Людміла Рублеўская праанансавала ў сваім «Кніжным гасцінцы» на старонках «Звязды», натхніла мяне яе перачытаць.
Якія гульні вяліся на беларускай тэрыторыі без удзелу саміх беларусаў.
«Пачатак мінулых выхадных у мяне асабіста быў невясёлы. Не ішлі з галавы тыя чужыя дзеці, што загінулі напярэдадні вечарам на чыгуначным пераездзе пад Іванавам»
На суседскім двары, куды, напэўна, ужо некалькі гадоў ніхто не заходзіў, з'явіліся нейкія людзі. Па-гаспадарску адчынілі дзверы, зайшлі ў хату, нешта фатаграфавалі на двары.
«Памятаеш, як паступалі на журфак?» — настальгіравала па тэлефоне сяброўка, якую лёс закінуў за тысячы кіламетраў ад Мінска.
У Наваполацку тры пяцікласніцы затрымалі злодзея-рэцыдывіста. Дзяўчаткі гулялі на спартыўнай пляцоўцы, паклаўшы свае рэчы на зямлі побач з ёй.
Выбар, які робім сёння, абавязкова, няхай і праз дзясяткі гадоў, нагадае аб сабе.
Амаль у кожнай вёсцы ёсць свой дробны злодзей ці сваяк дробнага злодзея.
На вясковай вуліцы да пачатку агародна-дачнага сезона, ды яшчэ і ў «немагазінны» дзень сустрэць чалавека вялікая рэдкасць. Празрыстая бадзёрая цішыня звініць на сонечных промнях.
Не ведаю, як вы, а я ўгадваю, што вясна ўжо прыйшла, не па ручаінах, якія жвава бягуць па асфальце, не па пранізлівых сонечных промнях.
