«Па хвілінках час мінае, мы стагоддзі звыкла лічым, а Зямля ляціць, блукае ў вечным холадзе касмічным».
Той, хто вясновымі днямі завітае на маляўнічы бераг Прыпяці бліз старажытнага Турава, пераканаецца: такога звонкагалосага птушынага царства не ўбачыш нідзе.
Блізка ад скрыжавання палявых дарог высяцца гэтыя два крыжы, нібы сімвал адзінства вернікаў розных канфесій.
«У шчасны час, у час бяды, ў вясновым лесе, у полі зімнім я чую ўсюль напеў радзінны... Хіба ж не гэта чуеш ты?»
